Morgunblaðið - 24.12.2010, Síða 35

24. desember 2010 35
lengur eftir póstinum því ferðalagið þyldi
ekki frekari tafir. Séra Jónmundur brást
skjótt við orðum Sumarliða og vafðist ekki
tunga um tönn. Sagðist vera nýbúinn að
leggja lokahönd á póstafgreiðsluna og inn-
sigla póstpokann. Hann fylgdi okkur út á
tröppur, leit til veðurs, og sagði án þess að
depla auga að það væri að rofa til. Á þessu
andartaki hafði aðeins greiðst úr skýja-
þykkninu svo að stjörnurnar sáust nokk-
uð greinilega. En sannast sagna þá gekk á
með norðvestan kafaldshryðjum, hvass-
viðri og skafrenningi í þessum töluðu orð-
um prestsins. Ekki var annað sýnna en að
Sumarliða blöskraði að séra Jónmundur
skyldi ekki bjóða okkur gistingu eftir að
hafa verið valdur að þessari óhemjuseink-
un því öllum var ljóst hvernig viðraði. Og
þar á ofan var myrkrið skollið á. Við héld-
um nú með hraði niður að Sætúni til að
sækja hest Sumarliða. Þar á bæ bjuggu
eldri hjón sem lögðu fast að okkur að
leggja ekki upp á fjallið með hest í eft-
irdragi enda voru veðurhorfur ískyggileg-
ar. Þau buðu okkur næturgistingu og ráð-
lögðu okkar að leggja upp næsta dag þegar
birtan færi í hönd. Sumarliði lét þessar at-
hugasemdir sem vind um eyru þjóta og
léði ekki máls á gistingu – sagðist undir
það búinn að takast á við fjallið enda hefði
hann gengið þar yfir í misjöfnum veðrum
og aldrei hefði nokkuð borið út af á þeirri
leið. Hann leiddi út klárinn í miklu snar-
hasti og lagði á hann hnakkinn. Póst-
taskan var bundin í hnakkinn og síðan var
lagt af stað með hestinn í taumi.
Það var laust fyrir kl. 5 síðdegis sem við
lögðum af stað frá Sætúni í áttina að hlíð-
um Bjarnarnúpsins. Færðin var vond og
gekk mjög þunglega að koma hestinum
áleiðis enda hafði skafið í skafla og djúp-
fenni var víða. Þar sem leiðin upp bratt-
ann reyndist okkur býsna harðsótt greip
Sumarliði til þess ráðs að færa mér svipuna
sína til að kasta á hestinn í dýpstu og erf-
iðustu sköflunum. Ég gekk því lítið eitt
aftar en Sumarliði og hesturinn, en þó fast
á hælum þeirra. Hesturinn reif sig áfram af
miklum röskleika og okkur þokaði hægt
og bítandi upp hlíðar fjallsins. Þegar við
höfðum loksins náð upp á eggjar Núpsins
urðum við að hvíla hestinn eftir allt stritið.
Uppi á fjallinu var iðulaus stórhríð og
dimmt svo mjög að ég sá tæpast handa
minna skil. Mér sýndist sem horfurnar á
frekari framsókn yfir heiðina væru ekki
góðar og spurði því Sumarliða hvort hann
rataði örugglega yfir Núpinn í þessu ill-
viðri. Hann taldi engin vandkvæði á því
enda hafði hann farið yfir Núpinn alls 19
sinnum og því þaulkunnugur þar um
slóðir – taldi okkur miða vel áfram. Ekki
var þetta fært í tal aftur enda gerði veð-
urgnýrinn það að verkum að það var nán-
ast útilokað að eiga orðaskipti eftir að á
fjallið var komið. Ferðin gekk greiðlega
eftir sléttlendinu uppi á fjalli enda frekar
snjólétt víðast hvar. Snjókoman var að
vísu mjög mikil en vegna veðurhæð-
arinnar náði hún lítilli sem engri festu.
Einstaka snjóskaflar urðu á vegi okkar en
þeir voru þétt barðir saman af veð-
urhamnum, glerharðir og sporheldir.
Mjög fljótlega urðum við varir við eina
vörðu sem var góðs viti því útlitið fram-
undan var dökkt mjög. Klárnum greiddist
ferðin vel og við ákváðum að ganga hlé-
megin við hann sem gerði það að verkum
að okkur sló undan veðri og hröktumst
þar af leiðandi af réttri leið enda afar villu-
gjarnt þarna uppi í svartnættinu. Fleiri
vörður urðu ekki á vegi okkar enda
hrökkluðumst við óafvitandi í átt að flug-
hömrum Núpsins. Og þar sem vegvísar
voru engir á þessari villuslóð var ekki um
neitt annað að ræða en að treysta á kunn-
ugleika og ratvísi Sumarliða. Eftir að við
höfðum þreytt gönguna eftir fjallstind-
inum á þriðju klukkustund tók dálítið að
halla undan fæti. Ég þokaði mér þá nær
Sumarliða og kallaði til hans og spurði
hvort við værum á niðurleið af fjallinu og
hann taldi svo vera. Þetta voru síðustu
orðaskipti okkar því nokkrum and-
artökum síðar hvarf Sumarliði ásamt
hestinum úr minni augsýn – höfðu fallið
niður um gat á snjóhengju og gerðist þetta
svo snögglega sem hendi væri veifað. Í
rauninni munaði aðeins örfáum fetum að
ég færi þar niður líka. Eftir að hafa ráðið í
aðstæður taldi ég sennilegast að um
hengju í aflíðandi brekku væri að ræða og
lagðist því niður á brúnina sem var svell-
rennd. Þaðan skreið ég á maganum fram á
gatið og kallaði hvort ég ætti að fylgja á
eftir. Nokkurn veginn samtímis var sem
ský drægi frá tungli og sá ég þá móta fyrir
tunglsglampa á sjó langt niðri. Á því
augnabliki gerði ég mér grein fyrir hvern-
ig öllu var háttað: Ég var staddur á snjó-
hengju fyrir utan hamrakletta Núpsins og
stórgrýtt fjaran beint fyrir neðan! Ég varð
felmtri sleginn og reyndi með öllum til-
tækum ráðum að forða mér frá þessari
hroðalegu dauðagildru. Ef ég hefði ekki
haft svipuna við höndina til þess að
höggva mér spor og ýta mér til baka efast
ég stórlega um að ég hefði komist upp frá
gínandi gapinu. Ég tel það vera guðlega
ráðstöfun að ég fór ekki fram af líka því
það var skuggsýnt mjög og þreifandi byl-
ur.
Eftir að hafa skriðið upp úr hengjugat-
inu og náð öruggri fótfestu að nýju greindi
ég þrjá misstóra steina rétt fyrir ofan
fjallsbrúnina og settist til hlés við þann
stærsta til þess að ná úr mér versta
skrekknum. Jafna mig eftir ófarirnar og
hugsa mitt ráð. Mér var orðið svo kalt,
þótt ég væri vel búinn, að ég neyddist til
að standa upp og halda förinni áfram enda
útilokað að hafast við á bersvæði í því-
líkum kuldastormi ef ekki átti illa að fara.
Ég einsetti mér að stefna beint upp í vind-
inn frá fjallsbrúninni og leita uppi vörður.
Er ég hafði gengið í nokkurn tíma, eftir því
Morgunblaðið/RAX
’
Eftir að hafa skriðið upp úr hengjugatinu og náð
öruggri fótfestu að nýju greindi ég þrjá misstóra
steina rétt fyrir ofan fjallsbrúnina og settist til hlés
við þann stærsta til þess að ná úr mér versta skrekknum.