Morgunblaðið - 24.12.2010, Síða 44

44 24. desember 2010
Gömlu hundarnir í Whitesnake ætla þá að
snara út nýrri plötu einni, en sveitin er
dregin áfram af David gamla Coverdale.
Ekki er ýkja langt frá síðasta verki, en Go-
od To be Bad kom út árið 2008. Nýja
platan, Forevermore, kemur út í mars á
næsta ári og verður ellefta plata sveit-
arinnar.
Segir Coverdale að platan verði í göml-
um og góðum Whitesnake-gír og aðdá-
endur þurfi því ekki að óttast neitt.
„Þetta er blúsað og melódískt orkurokk
en svo eru þarna líka tvær ballöður. Þetta
er nú varla Whitesnake-plata ef það eru
ekki ballöður líka!“
Gömlu brýnin í
Whitesnake enn að
Coverdale (þriðji frá vinstri) ásamt félögum.
Elbow þykir ein mesta gæðasveit Bretlands.
Gæðasveitin Elbow hefur tilkynnt um
fimmtu breiðskífu sína en hún mun bera
nafnið Build A Rocket Boys! Mun hún
koma út 7. mars á næsta ári og fylgir í
kjölfar The Seldom Seen Kid (2008) sem
var mikið lofuð er hún kom út. Að vanda
er það hljómborðsleikari sveitarinnar,
Craig Potter, sem sér um upptökur líkt og
á The Seldom Seen Kid og Leaders Of
The Free World (2005). Elbow vinnur m.a.
með Halle Youth-kórnum frá Manchester
á plötunni og á næsta ári tekur við helj-
arinnar tónleikaferðalag með viðkomu á
íþróttaleikvöngum m.a. Leiðtogi sveit-
arinnar, Guy Garvey, segir að þeir hafi á
nokkuð hrokafullan hátt samið tónlist
með það að markmiði, þar sem þeir hafi
gert ráð fyrir því að flytja tónlistina í
stórum sölum.
Elbow tilkynnir
um næstu plötu
P
lata ársins, að mati þess sem þetta rit-
ar, er The Devil and I með tónlistar-
manninum Lone Wolf. Hið rétta nafn
Lone Wolf er öllu hversdagslegra –
þegar hann skrifar undir leigusamninga og aðra
pappíra notar hann nafnið Paul Marshall. Mars-
hall er borinn og barnfæddur Leeds-búi og á
því fastar rætur í engilsaxneskum raunveruleika
og menningu.
Tónlistin er þó meira í ætt við það sem geng-
ur og gerist hinum megin Atlantsála, í henni
Ameríku. Enda er drengurinn á mála hjá hinni
virtu plötuútgáfu Bella Union, sem hefur á sín-
um snærum snillinga á borð við drengina í
Midlake, John Grant og Andrew Bird. Hljóm-
urinn er bandarískur og eilítið út í sánd áttunda
áratugarins, eins og algengt er í fyrrnefndri
kreðsu tónlistarmanna. Söngrödd tvöföld
(„trökkuð“ á máli upptökumanna), gamaldags
hljómborð og kassagítarplokk.
Efnistök og hljómur eru í dekkri kantinum og
textarnir bera vitni um skarpar gáfur og
hnyttni. Tónlistin hefur á köflum draumkennt
yfirbragð og gítarleikur Marshalls ljær henni
sérstakan blæ. Drengurinn er afbragðs gít-
arleikari. Þótt lögin séu mjúk og rólyndisleg
vantar ekki kraftinn þegar á við og Marshall
notar stígandina óspart, eins og allir góðir tón-
listarmenn.
The Devil and I byrjar á hinum epíska og
snilldarlega mansöng „This is War“. Marshall
syngur til konu sem „eyðilagði þrítugsald-
urinn“ fyrir honum. Ást hans á henni var svo
mikil að hann slátraði kú fyrir hana, þrátt fyrir
að vera sjálfur grænmetisæta. Hann játar sig
sigraðan og líkir sambandinu við stríð sem
hann muni ekki eiga afturkvæmt úr.
Annar hápunktur plötunnar er lagið „Buried
Beneath the Tiles“. Hreint magnað lag, trega-
fullt eins og flest hin (líkt og nafnið gefur til
kynna) og endar í epískri stígandi og hápunkti.
Það er núorðið sjaldgæft að finna plötur sem
ekki eiga veikan blett. Oftast raða hljómsveitir
og tónlistarmenn bestu lögunum sínum fremst
á útgáfuna, þannig að mesta fúttið er farið eftir
lag númer fjögur. The Devil and I er nánast
gallalaus plata – til marks um það er lokalagið,
„The Devil and I (Part II)“; seiðmögnuð smíð.
Enn og aftur notar Marshall stígandina og legg-
ur alla sálu sína í hvern einasta tón.
Slátraði kú fyrir
ástina sína
Lone Wolf gerir ýmislegt
fyrir ástina, þótt hann sé
grænmetisæta.
Ívar Páll Jónsson ivarpall@mbl.is
Á plötu Lone Wolf er lag sungið til konu sem eyðilagði þrítugsaldurinn fyrir honum.
The Devil and I er önnur plata Lone Wolf, en hina fyrri, Vultures, sendi hann
frá sér undir sínu rétta nafni, Paul Marshall. Vultures er lítt síðri en seinni
platan, en berstrípaðri og minna útsett. Um upptökur á The Devil and I segir
Marshall á heimasíðu sinni: „Þegar ég var að semja á plötuna notaði ég ósjálf-
rátt fullt af öðrum hljóðfærum [en gítar], eins og Wurlitzer-hljómborð, píanó,
trommur, trompett, og áður en ég vissi var kominn strengjakvartett hér og
kór þar og þungur rafmagnsgítar í einu laginu,“ segir hann á vefsíðu útgáfu-
fyrirtækisins, bellaunion.com.
Hljóðfærum fjölgaði
Tónlist
Hvað ertu að hlusta á um þessar mundir?
Ýmsar hljóðbækur og fyrirlestra á netinu.
Hvaða plata er sú besta sem nokkurn tíma
hefur verið gerð að þínu mati?
Ef valið stæði á milli Long gone before day-
light með Cardigans og Deep Purple in rock, þá
myndi ég velja Raw Sienna með Savoy Brown.
Hver var fyrsta platan sem þú keyptir og
hvar keyptirðu hana?
Remasters með Led Zeppelin, með gjafabréfi
í fermingargræjubúð í Ármúla.
Hvaða íslensku plötu þykir þér vænst um?
Lúxus upplifun, það er mikil ást í henni.
Hvaða tónlistarmaður værir þú mest til í að
vera?
Enginn, þeir sem ég þekki til eru mestmegnis
egóistar og/eða
ímyndaðar ímyndir.
Hvað syngur þú í
sturtunni?
Samsull af lögum
í sömu tóntegund
og hljóðið í sturt-
unni.
Hvað fær að hljóma villt og galið á föstu-
dagskvöldum?
„Miss Modular“ með Stereolab er magnað-
asta föstudagslag allra tíma!
En hvað yljar þér svo á sunnudags-
morgnum?
Fyrir utan sængina, þá er gott að hlusta á
þögn. (Þögn er ekki hljómsveit!)
Í mínum eyrum Róbert Örn Hjálmtýsson (úr hljómsveitinni Ég)
Það er gott að hlusta á þögn
Morgunblaðið/Ernir