Morgunblaðið - 22.01.2011, Side 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. JANÚAR 2011
✝ Gunnar ÆgirSverrisson fædd-
ist á Kópaskeri 14.
júní 1943. Hann lést á
Landspítalnum í Foss-
vogi 3. janúar 2011 .
Foreldrar Gunnars
voru Sverrir Magn-
ússon, lyfjafræðingur
og lyfsali í Garðabæ,
f. 24. júní 1909, d. 22.
júní 1990, og Jórunn
Steinunn Jónsdóttir
framkvæmdarstjóri,
f. 25. ágúst 1920, d.
24. október 1987. Þau
skildu. Hálfsystkini Gunnars eru
Anna Theodóra Rögnvaldsdóttir, f.
15. apríl 1953, og Ólafur Rögn-
valdsson, f. 5. september 1958.
Gunnar giftist Kristínu Dag-
björtu Ólafsdóttur og áttu þau sam-
urina Ingunni Helgu, f. 12. janúar
1981, maki Sigtryggur Árni Ólafs-
son, börn þeirra eru: Ingvar Óli,
Rúnar Logi og Einar Eldur, fyrir
átti Óla Friðmey soninn Sigurð Óla
Gunnarsson, f. 15. júlí 1973.
Gunnar fór sem skiptinemi til
Havaí skólaárið 1961-1962. Hann
lagði stund á flugnám við flugskól-
ann Santa Monica Flyers og starf-
aði sem flugmaður fyrir Landhelg-
isgæsluna fyrstu árin á Íslandi.
Eftir það hefur hann störf hjá móð-
ur sinni í Sælgætisgerðinni Völu
samhliða sjómennsku. Gunnar
kynnist seinni konu sinni árið 1976,
Ólu Friðmey Kjartansdóttur, f.
1952. Á þeim árum starfar Gunnar
sem sjómaður. Gunnar flytur norð-
ur í Bitru 1979 og gerist bóndi á
jörð fjölskyldu Ólu, á Þórustöðum.
Gunnar sat í hreppsnefnd Brodda-
neshrepps og sinnti starfi oddvita
um skeið.
Útför Gunnars fór fram í kyrrþey
13. janúar 2011.
an fjögur börn. Þau
eru: Sverrir Ómar, f.
8. apríl 1964, d. 25.
febrúar 1965. Victor,
f. 28. febrúar 1965,
maki Sólveig Guð-
jónsdóttir, börn
þeirra Sverrir Ómar
og Andrea Vigdís,
fyrir átti Victor tvo
syni, þá Ingva Hrafn
og Gunnar Ægi.
Selma Rut, f. 15. júlí
1973, börn hennar
eru Jóhann Emil og
Dagbjört Una. Ólafur
Björn, f. 19. september 1976, maki
Ingibjörg Huldarsdóttir. Gunnar og
Kristín skilja 1976. Gunnar tekur
saman við seinni konu sína, Ólu
Friðmey Kjartansdóttur, f. 24.
október 1952. Þau eignuðust dótt-
Elsku pabbi, nú ert þú farinn á
betri stað eins og þú orðaðir það
sjálfur þegar við kvöddumst á milli
jóla og nýárs. Ég man þá tíð þegar
þú gladdir ungan dreng mjög mikið
þegar þú komst heim frá Englandi
og færðir mér, þá sjö ára gömlum,
Leeds-búninginn; hvíta treyju,
stuttbuxur og sokka. En það sem
bar af voru sokkanúmerin sem
bundin voru á sokkana, það var það
flottasta og allir strákarnir í hverf-
inu öfunduðu mig af.
Svo voru það ófáir sunnudags-
morgnarnir sem við fórum til afa
Sverris, á meðan mamma eldaði
sunnudagsmatinn. Það voru
ógleymanlegar stundir sem við átt-
um hjá afa í Hafnó.
Ég man líka eftir því þegar þú
fórst á sjóinn og sigldir landa á
milli þar sem þú varst svo mikill
heimshornaflakkari. Þegar ég var
12 ára bauðstu mér að koma einn
túr með skipinu sem þú varst á,
Hvassafelli. Það var mikið upplif-
elsi að fá að fara þessa ferð og sjá
allar þessar heimsborgir sem við
sigldum á og þú sýndir mér helstu
stræti og torg. Á síðasta staðnum,
sem var Hull, fórum við að versla
og vorum aðeins of lengi þannig að
við vorum orðnir alltof seinir. Þeg-
ar við komum niður á höfn var skip-
ið farið, hvað var nú til ráða? Við
vorum strandaglópar en þá komst
þú auga á skipið þar sem það sigldi
niður skipaskurðinn. Baðstu þá
leigubílstjórann að elta skipið og
náðum við því neðst í skurðinum og
urðum að hoppa um borð. Þetta var
nú meira ævintýrið.
Elsku pabbi, nú ert þú farinn á
annan stað þar sem önnur ævintýri
eiga eftir að gerast.
Þinn sonur,
Victor og fjölskylda.
„Eru pulsur í matinn?“
„Ha?“
„Eru pulsur í matinn?“
„Pabbi, klukkan er hálfsjö – sko
um morgun! Maturinn er ekki al-
veg tilbúinn en komdu samt inn og
fáðu þér kaffi gamli minn.“
Þetta var sprengidagurinn 2009
og ég var búin að bjóða þér í salt-
kjöt og baunir, kallinn ekki alveg
með tímann á hreinu, þér fannst
líka óvanalega lítil umferð á leið-
inni til mín. Þú varst búinn að
hringja í Ingunni systur sem lá á
fæðingardeildinni nýbúin að eiga
tvíbbana og skildir ekkert í því af
hverju hún var sofandi þegar þú
hringdir klukkan að verða fimm um
morgun og hún var ekki alveg með
á hreinu hvort hún færi heim þá um
daginn. Þetta atvik fékk okkur allt-
af til að hlæja þegar við rifjuðum
það upp.
Man þegar ég var hjá þér í sveit-
inni og við krakkarnir máttum ekki
sjá þig á traktornum með vagninn
aftan í þá vorum við mætt á svæðið
og vildum koma með. Þú varst upp
við braggann og ekki málið, við
máttum alveg skella okkur aftan í
vagn. Þú kallaðir á okkur og sagðir
okkur að halda alveg rosalega fast
því þú myndir rjúka af stað og við
gætum dottið af vagninum ef við
héldum okkur ekki. Við náttúrlega
hlýddum þessu og ríghéldum okk-
ur. Þú raukst í burtu skellihlæjandi
en við sátum eftir á sama stað þar
sem þú varst búinn að aftengja
vagninn.
Nú ertu kominn á betri stað og
þarft ekkert að pæla í hvað tím-
anum líður. Held að þú hafir vitað
hvað framundan var, þar sem þú
kvaddir okkur systur með þeim
orðum daginn fyrir gamlársdag
þegar ég sagðist ætla að kíkja á þig
daginn eftir: „Ég verð kannski ekki
hér, kannski verð ég kominn á betri
stað,“ sagðir þú og fórst að hlæja,
þér fannst þú ótrúlega fyndinn.
Þú og þinn kolsvarti húmor, fékk
hann sem betur fer í arf. Vona að
ég hafi samt ekki fengið alla
þrjóskuna frá þér þar sem ég held
svei mér þá að það hafi ekki fundist
meiri þrjóskupúki en þú. Þýddi
ekkert fyrir okkur systurnar að
reyna að fá þig til þess að gera það
sem okkur fannst skynsamlegt fyr-
ir þig, fór inn um annað og út um
hitt, en svona varstu bara minn
kæri.
Það er svo margt sem ég vildi
spyrja þig um núna en ég veit líka
að ég myndi ekki gera það ef þú
værir á lífi, það er mörgum spurn-
ingum ósvarað. Það mætti eigin-
lega segja að þú hefðir lifað tvö-
földu lífi síðustu árin; það sem við
systkinin þekktum og hitt sem við
þekktum ekki. Ég á eftir að sakna
þín endalaust gamli minn.
Líklega ertu staddur í LA hjá
Santa Monica flyers að fylgjast
með vélunum fara í loftið eða í kaffi
hjá ömmu, afa og Ómari bróður, –
kaffi og retta, það var málið, spurn-
ing hvort það sé orðið reyklaust í
himnaríki.
Jæja elsku, elsku pabbi minn, þá
ertu floginn, floginn frá okkur sem
elskum þig mest.
See you in heaven baby, en það
verður bið á því, því ég stefni á 100
árin.
Kossar og knús á þig elsku kall-
inn minn frá mér og börnunum.
Selma Rut, Jóhann Emil
og Dagbjört Una.
Það er víst komið að leiðarlok-
um elsku pabbi minn. Skrýtin til-
hugsun og svo óraunveruleg. Ég
mun sennilega bíða eftir að fá þig í
heimsókn, í kaffibolla og spjall,
þangað til ég verð búin að venjast
því að þú ert víst alfarinn. Það var
vani hjá þér að koma í heimsókn
einu sinni eða tvisvar í viku, varðst
nú að kíkja aðeins á afastrákana
þína og fylgjast með okkur,
kannski gerirðu það áfram án þess
að við vitum það fyrir víst.
Þær eru ansi margar hugsanirn-
ar og tilfinningarnar þessa dag-
ana. Í sorginni hugga ég mig við
það að þú varst ekki aleinn í loka-
baráttunni. Síðasta daginn sem þú
lifðir hafðir þú okkur nánustu fjöl-
skylduna við sjúkrarúmið þitt. Ég
er þakklát fyrir þennan dag, þótt
hann hafi verið mér og öðrum erf-
iður. Að sjá þig svo veikan og
varnarlausan gerir mér auðveld-
ara í dag að trúa því að nú líði þér
vel og sért laus við þjáningarnar.
Ég hef sagt Ingvari Óla, afa-
drengnum þínum, að nú sértu eng-
ill hjá Guði og getir fylgst með
okkur og honum finnst sérstakt að
þú getir séð okkur en við ekki þig
– ekki lengur. Hún var einlæg
bænin sem ég heyrði hann Ingvar
fara með fyrir nokkrum dögum,
þar bað hann Guð um að passa afa
sinn á himninum á meðan hann
horfði á mynd af þér.
Ég minnist þín sem duls og ró-
legs manns sem hafðir ótrúlega
þolinmæði við mig á mínum ung-
lingsárum, þegar ég bjó hjá þér og
var dugleg að bjóða vinunum
heim. Þú gafst mér lausan taum-
inn því augljóslega barstu traust
til mín og hafðu þökk fyrir það. Ég
hef heyrt það að ég hafi erft smá-
vegis af dulúðinni frá þér gamli
minn – og reyndar rólegheitin
líka.
Ef það er framhaldslíf eftir
þetta líf þá veit ég að þér líður vel
þar sem þú ert í dag og ég bið að
heilsa í þann heim. Þar til síðar.
Litlan þín,
Ingunn Helga.
Gunnar Sverrisson
Ég kynntist Eddu
þegar hún kom heim
frá Tromsö í Noregi,
þar sem hún hafði
stundað framhaldsnám um skeið.
Hún var þá 34 ára gömul. Ég hafði
kynnst Bjarna syni hennar um vet-
urinn, og ömmu Salóme, en þau
bjuggu á sameiginlegu heimili þeirra í
Árbænum. Það var mikil tilhlökkun
Edda Bragadóttir
✝ Svanhildur EddaBragadóttir,
hjúkrunarfræðingur,
fæddist á Siglufirði
21. mars 1943. Hún
lést á Landspít-
alanum 26. desember
2010.
Útför Eddu var
gerð frá Fossvogs-
kirkju 5. janúar 2011.
hjá fjölskyldunni að fá
Eddu heim og ég var
forvitin að hitta hana.
Hún tók mér ákaflega
vel og mér fannst ég
fljótlega tilheyra þess-
ari stóru fjölskyldu.
Þetta var fjölskylda
margra sterkra og
sjálfstæðra kvenna
sem gaman var að
kynnast. Ættmóðirin,
Salóme, hélt ákaflega
vel utan um hópinn
sinn, var í góðu sam-
bandi við systur sínar,
stelpurnar sínar allar, uppeldisson og
alla afkomendur.
Edda var ung og ástfangin og henni
fylgdi mikið líf og mikil gleði. Hún var
eftirsótt til vinnu og hafði gaman af
starfinu sínu og talaði með væntum-
þykju um samstarfsfólk sitt á Heilsu-
verndarstöðinni. Heima hafði hún
yndi af því að hafa heimilið fallegt,
elda góðan mat og baka, enda frábær
kokkur. Hún tók vel á móti gestum og
var gestkvæmt á heimilinu. Það var
enda sérlega skemmtilegt að spjalla
við Eddu, hún var fluggreind, vel að
sér um marga hluti og áhugasöm um
fólk. Mér leið alltaf vel í návist hennar
því hún átti mjög auðvelt með að sýna
væntumþykju sína, bæði í orði og í
verki. Þegar hún eignaðist, ásamt
Ingibergi, yngri drengina sína, Ingi-
berg Braga og Magnús Grétar, fékk
ég að taka þátt í því með henni og
passa þá, ásamt Lönu og Bjarna.
Það leið ekki á löngu þar til hún
fékk að endurgjalda mér barnapöss-
unina því að við Bjarni gáfum henni
ömmustrák meðan hún var enn með
drengina sína unga. Hún gætti Sverr-
is fyrir okkur fyrsta veturinn hans
með mikilli gleði og var Sverri æ síð-
an góð amma. Ég þakka henni fyrir
það, og fyrir allt það sem hún gaf mér
og kenndi mér á mótunarárum mín-
um.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Systrum hennar og börnunum öll-
um sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Anna Svava Sverrisdóttir.
Elsku Edda mín hefur kvatt þenn-
an heim. Er ég sest niður til að rita
kveðjuorð um Eddu kemur fyrst í
huga mér hversu fróð og skemmtileg
hún var, en einnig hvað hún var traust
og yndisleg vinkona. Til hennar var
ávallt gott að leita og þess nutu bæði
ég og dætur mínar. Kynni okkar hóf-
ust fyrir um 20 árum þegar við hófum
störf saman. Allar götur síðan höfum
við hist reglulega og spjallað saman í
síma, síðast á aðfangadag.
Þessi fátæklegu orð eru aðeins
þakklæti fyrir alla tryggð hennar við
mig og mína. Við töluðum oft um að
þegar þessari jarðvist lyki væri eitt-
hvað meira framundan. Það er alveg
víst að Edda hefur farið á góðan stað.
Ég á eftir að sakna hennar, kímnigáfu
hennar og góðu nærveru.
Angrið sækir okkur tíðum heim
sem erum fávís börn í þessum heim
við skynjum fátt, en skilja viljum þó
að skaparinn oss eilíft líf til bjó,
að upprisan er öllum sálum vís
og endurfundir vina í paradís.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Með þessu ljóði kveð ég Eddu.
Megi minning hennar vera ljós í lífi
afkomenda hennar. Þeim sendi ég og
fjölskylda mín okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Hvíl í friði, elsku vinkona.
Þín
Bjarghildur.
Fljótlega eftir að ég hóf störf
sem sóknarprestur í Garðapresta-
kalli á Akranesi lét ég það verða
Guðbjartur Gestur
Andrésson
✝ Guðbjartur Gest-ur Andrésson,
kennari og húsa-
smíðameistari, fædd-
ist á Hamri í Múla-
sveit,
Austur-Barðastrand-
arsýslu, 22. janúar
1922. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands á Selfossi
8. desember 2010.
Útför Guðbjarts fór
fram frá Selfoss-
kirkju 17. desember
2010.
eitt af mínum fyrstu
verkum að hefja
sunnudagaskólastarf
með börnum, og
nefndum við það
kirkjuskóla. Kirkju-
skólinn hófst um
haustið 1975. Aug-
ljóst var fljótt að ég
réð engan veginn
einn við þann fjölda
barna sem komu
hvern laugardags-
morgun. Það var því
úr að Guðbjartur
Pétur Andrésson
handavinnukennari, ásamt Ragn-
heiði, kirkjuverðinum sem aldrei
brást, urðu mínir aðstoðarmenn.
Guðbjartur var alltaf reiðubúinn til
þess að leggja sitt af mörkum.
Eftir að við Guðbjartur fórum
tveir að starfa saman, höfðum við
það fyrir reglu að hittast eina
kvöldstund í hverri viku og búa
okkur undir framkvæmd kirkju-
skólans. Það voru blessaðar stund-
ir, okkur báðum mikils verðar og
uppbyggjandi. Við lásum saman
Biblíutexta sunnudagsins, ræddum
innihald og boðskap þeirra og báð-
um saman. Guðbjartur var heitur
og einlægur bænamaður og mátti
mikið af honum læra á þeim vett-
vangi. Sjálfur er ég í lífstíðar
þakklæti fyrir sambænastundirn-
ar.
Guðbjartur var kennari af Guðs
náð. Ekki vantaði handlagnina og
það sem þurfti til að kenna börn-
unum að smíða góða og vandaða
gripi. En samt hefði hann nú held-
ur átt að kenna kristinfræði. Á
þeim vettvangi var hann umfram
allt á heimavelli. Sögur úr Biblí-
unni sagði hann þannig að þær
gleymdust ógjarnan. Og margir
unglingar sem verið höfðu undir
handleiðslu hans mundu þær
seinna sér til leiðbeiningar og
blessunar.
Guðbjartur var löngum einn öt-
ulasti og dugmesti starfsmaður Gi-
deon-deildarinnar á Akranesi. Um
áratuga skeið ferðaðist hann víðs
vegar um Vesturland með Nýja
testamentið frá Gideon, sem gefin
eru 10 ára börnum í skólum lands-
ins. Þar heimsótti hann skólana og
flutti um leið hugvekjur, sem bæði
voru vekjandi og minnisstæðar.
Oft lenti hann í erfiðleikum á þess-
um ferðum en treysti ávallt ferða-
bæninni. Hann þekkti og fylgdi
daglega heilræði Hallgríms:
„Bænarlaus aldrei byrjað sé
burtför af þessu heimili.“
Samstarf okkar Guðbjarts stóð á
annan áratug. Þá varð sú breyting
á að ungir guðfræðistúdentar tóku
barnastarfið að sér, en við gömlu
mennirnir stigum til hliðar. Ég veit
að Guðbjarti þótti sárt að verða að
hætta, og víst er að hann hélt
áfram að biðja fyrir hópnum öll-
um, þótt sjálfur væri hann horfinn
af vettvangi. Allt hans mikla og
margþætta starf var sjálfboðastarf
og aldrei vissi ég til að hann þægi
eina einustu krónu fyrir þjónustu
sína. Árið 1977, þegar Akranes-
kirkja var 100 ára, smíðaði Guð-
bjartur þrjár fagrar númeratöflur,
sem prýða kirkjuna okkar í dag.
Síðustu árin fór heilsu Guð-
bjarts mjög að hraka. Hann flutti
til dóttur sinnar á Selfossi og
dvaldi þar litla hríð. Þá lá leiðin á
Heilbrigðisstofnun Suðurlands á
Selfossi. Þar andaðist hann hinn 8.
des. sl.
Það er sannfæring mín að á
helgri jólahátíð hafi Guðbjartur
tekið fagnandi undir lofsöng engl-
anna og sungið af hjartans fögn-
uði: „Dýrð sé Guði í upphæðum og
friður á jörðu með þeim mönnum,
sem hann hefir velþóknun á.“
Samúðarkveðjur.
Björn Jónsson, Akranesi.