Svanir - 01.05.1939, Side 78

70
— Það er laugardagur í dag, sagði ég, þegar karfan var
farin.
— Já, gegndi hann hress. — Ætli ég geti ekki fengið
útborgað í dag? Ég ætla að skreppa í kaffitímanum. Ég
á í kvöld tveggja daga kaup að frádregnum einum klukku-
tíma, það gerir nákvæmlega 25,84, — ekki rétt? Það má
nú töluvert skemmta sér fyrir það. — Já, skaut ég inn í,
— eða borga skuldir. — Já, eða borga skuldir, sagði hann
þá, þreytulega, og varð daufur í dálkinn aftur.
En þegar við skildum þetta kvöld, vorum við samt orðnir
góðir kunningjar, og sjálfum fannst mér að við hlytum
að eiga töluvert sameiginlegt. Við vorum þó báðir sveita-
piltar, og buxurnar okkar voru líkar í sniðunum.
Það mátti heita sama góða veðrið næsta morgun, sunnu-
dagsmorguninn. Ingólfur húsbóndi minn hafði lofað mér
því, að láta mig hafa sunnudagavinnu og eftirvinnu, þeg-
ar hann gæti. Kaup fyrir þá vinnu átti ég sjálfur. Annars
átti hann kaup mitt virka daga, en galt mér ákveðið kaup
yfir tímann, sem ég var ráðinn hjá honum, auk fæðis og
húsnæðis.
Þá var eftir- og næturvinna frá klukkan 6 að kvöldi til
6 að morgni, borguð jafnt og sunnudagavinna, eða tvær
kr. og fimmtíu aurar um tímann.
Þó að það væri gott að hvíla sig yfir helgina, eða
skemmta sér, freistuðu krónurnar mín þó meira. Kreppan
stóð á mér. Ef til vill var komin yfir mig „lífsvenjubreyt-
ing“. — Aðfaranótt þessa dags hafði „Tryggvi gamli“
komið inn, og það var von á „Jóni forseta“ um miðjan
daginn. Báðir áttu að fá afgreiðslu í fljúgandi fartinni.
Það var Ingólfs að sjá um að „kola og salta“ Alliancetog-
arana, áður en þeir færu á veiðar, svo að ég átti vísa
vinnu allan daginn, og fór í hana strax um morguninn.
Það var mikið um vinnu við höfnina þennan sunnudag,
en hvergi sá ég Ellert, félaga minn úr kolaskipinu, þar.
Þennan dag varð talsverður vindgjóstur undir kvöldið,