Morgunblaðið - 25.03.2011, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. MARS 2011
Guð blessi minningu Kára
Þorleifssonar.
Einar Þór Jónsson.
Elsku Kári.
Álút og sorgmædd sátum við á
síðustu æfingu. Við héldum utan
um hvert annað, tárin runnu og
harmþrunginn gráturinn braust
fram. Rut setti engil í stólinn
þinn. Við kveiktum á kerti og töl-
uðum um þig. Djúp væntum-
þykja og söknuður hljómaði í fal-
legu minningarbrotunum þeirra.
Hann var skemmtilegur og besti
strákur í heimi. Hann var flinkur
með bjöllurnar og góður
trommuleikari. Hann var grínisti
og alltaf í góðu skapi. Ég sakna
hans svo mikið, það var svo gott
að sitja við hliðina á honum í
kórnum. Hann var alltaf hjálp-
samur. Við vorum öll vinir. Kári
var sannur vinur og vakir yfir
okkur. Ég held að hann sé fal-
legur engill. Hann er engillinn
okkar. Kertaljósið okkar skín
upp til þín. Hann heyrir í bjöll-
unum og við spilum fyrir þig. Já,
nærveran og höndin þín var hlý
eins og væntumþykjan sem þú
áttir svo auðvelt með að sýna öðr-
um. Þú varst einlægur listamað-
ur, leikari, söngvari og hljóðfæra-
leikari. Sama hversu þreyttur þú
varst, gleðin þín í músíkinni var
alltaf fölskvalaus og enginn naut
þess betur en þú að gleðja aðra
með söng og leik. Þú varst stoltur
þegar þú komst fram á tónleik-
um. Söngur þinn og leikur var
sérstaklega ætlaður mömmu
þinni og pabba sem alltaf voru
efst í huga þér. Elsku fallegi og
hjartahlýi Kári, þú varst sannur
gleðigjafi. Spuninn þinn er þagn-
aður en „Sandy“ og „Íslenskt
vögguljóð á hörpu“ hljómar
áfram fyrir þig. Við þökkum þér
fyrir dýrmætar og lærdómsríkar
samverustundir sem lifa í minn-
ingunum og sendum aðstandend-
um þínum innilegar samúðar-
kveðjur í þeirra miklu sorg.
Valgerður og Bjöllukórinn.
Í dag kveðjum við Kára Þor-
leifsson, góðvin minn og fyrrver-
andi nemanda. Við Kári kynnt-
umst á starfsbraut
Fjölbrautaskólans í Breiðholti
fyrir tólf árum þar sem hann
stundaði nám og ég vann við
kennslu. Kári var einn af umsjón-
arnemendum mínum á þessum
árum. Kári var glaðlegur, ungur
maður og naut þess að vera í
hressilegu umhverfi framhalds-
skólans. Hann hafði mikinn húm-
or, sá gjarna hið skoplega og lék
hinar ýmsu persónur í margvís-
legum aðstæðum. Það var oft
glatt á hjalla þegar hann hermdi
eftir allskonar uppákomum með
miklum leikrænum tilbrigðum og
það var gaman að hlæja með
Kára við þessar aðstæður.
Við Kári tókum á þessum tíma
þátt í málörvunarverkefni undir
stjórn Iréne Johanson frá Karls-
tad í Svíþjóð og sendum reglu-
lega gögn og myndbönd af
kennslustundum okkar til Sví-
þjóðar. Í þessari vinnu tengd-
umst við böndum sem héldust
upp frá því. Í tengslum við verk-
efnið fengum við margvísleg
verkefni sem okkur fundust nú
misskemmtileg. En Kári tók öll-
um þessum kennslutilraunum af
mesta jafnaðargeði og lagði sig
allan fram. Kára fannst tilheyra
að skoða myndböndin vel áður en
við sendum þau og hafði gaman
af, jafnvel þó að ýmislegt færi nú
öðruvísi en við ætluðum í fyrstu.
Þegar á verkefnið leið fórum við
að vinna meira með verkefni sem
tengdust Kára meira og hans
áhugasviðum og þá líkaði honum
nú lífið. Fjölskylda Kára tók mik-
inn þátt í verkefninu með okkur
og það fannst Kára mjög
skemmtilegt.
Aðstæður höguðu því þannig
að við hittumst aftur hjá símennt-
unarmiðstöðinni Fjölmennt. Kári
valdi sér nokkrum sinnum nám-
skeið sem voru undir minni um-
sjón og oft rifjuðum við þá upp
atburði frá fyrri tímum. Eftir að
ég hætti í kennslu og tók til við
önnur störf kom hann alltaf við
hjá mér, sýndi mér bókina sína
og sagði mér frá því sem honum
fannst markverðast, sérstaklega
ef eitthvað spennandi var fram-
undan. Heimsóknir til Ara bróð-
ur í Danmörku og ferðalög með
fjölskyldunni toppuðu allar aðrar
athafnir. Kári var mjög tengdur
fjölskyldu sinni og var tryggur
vinur vina sinna, sérstaklega fé-
laga sinna í Drekavogi. Kári var
viljasterkur og gat verið fastur á
sínu, en hann hafði einstaklega
góða nærveru, var hlýr og ljúfur í
allri framkomu sinni.
Svo viðkvæmt er lífið sem vor-
dagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherj-
ardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna
fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Kára þakka ég samfylgdina og
allt það sem hann kenndi mér.
Kæru Þorleifur og Guðný, Þór-
unn, Álfdís, Ari, vinir Kára í
Drekavogi og aðrir ástvinir, ég
sendi ykkur mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
María Hildiþórsdóttir.
Það er þyngra en tárum taki
að setjast niður og skrifa minn-
ingarorð um ungan hraustan
mann. Mann sem var fullur af
lífsgleði og framtíðaráætlunum.
Andlát Kára vinar okkar er eitt-
hvað sem enginn gat ímyndað sér
að væri yfirvofandi og við eigum
erfitt með að trúa að hafi gerst.
Sum okkar eru að skilja í fyrsta
sinn hvað orðasambandið að vera
harmi sleginn þýðir í raun og
veru. Við erum sorgmædd og eig-
um erfitt með að horfast í augu
við þá staðreynd að Kári sé far-
inn frá okkur og komi aldrei aft-
ur. Drekavogshúsið er óvenju-
hljótt, enginn Kári að syngja og
tralla inni í herbergi eða vinirnir
Óðinn og Kári að hlæja og gant-
ast í eldhúsinu.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar
nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum
lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki
–
(Tómas Guðmundsson.)
Það hefur verið rofið stórt
skarð í samheldna hópinn sem
flutti úr foreldrahúsum í Dreka-
voginn haustið 2005. Að fylgjast
með þeim og taka þátt í lífi þeirra
hafa verið forréttindi fyrir okkur
sem höfum aðstoðað þá. Það hef-
ur verið yndislegt að sjá vináttu
þeirra og væntumþykju þróast í
gegnum árin. Þeir hafa ætíð stutt
og hjálpað hver öðrum, hver á
sinn hátt. Eitt af því sem var
sjálfsagt og eðlilegt var að að-
stoða Kára þegar þeir voru ein-
hvers staðar saman utan heimilis,
þar sem Kári gat ekki tjáð sig á
sama hátt og þeir hinir. Kári gaf
sitt inn í hópinn, hann var mikill
gleðigjafi sem gat sprellað enda-
laust, átti það til að vera stríðinn
en alltaf í góðu. Ef einhver var
dapur kom Kári oftar en ekki með
sinn sterka hlýja faðm og fallega
bros. En næmni á líðan fólks var
hæfileiki sem Kári var ríkur af.
Hann var blíður og heillandi per-
sónuleiki með einstaklega góða
nærveru, fólki leið vel í návist
Kára. Hann var vinmargur og
vinsæll hvar sem hann staldraði
við. Hann hafði margvísleg
áhugamál, tónlist og leiklist skip-
uðu þar stóran sess. Kári var mik-
ið fyrir að dansa og var mjög eft-
irsóttur dansherra. Hann hafði
sérstakt yndi af sundi og var af-
bragðssundmaður, einnig stund-
aði hann keilu og líkamsrækt.
Kári elskaði að ferðast og var úr-
valsferðafélagi, hann fór víða en
Danmerkurferðirnar til Ara
bróður og Jóhanns var erfitt að
toppa. Kári starfaði í Bjarkarási
síðustu árin. Hann var nemandi í
Fjölmennt og félagi í Bjöllukórn-
um. Kári átti yndislega fjölskyldu
sem var honum mikils virði. Þau
fóru saman í ferðalög, í leikhús, á
tónleika eða bara hittust og höfðu
það notalegt saman um helgar.
Hugur okkar og samúð er hjá
þeim í þessum dapurlegu aðstæð-
um. Við erum mjög sorgmædd en
jafnframt endalaust þakklát fyrir
að hafa fengið að vera samferða
Kára síðustu árin. Við eigum dýr-
mætar perlur í huga okkar sem
eru minningarnar um þennan
yndislega mann sem við kveðjum
í dag. En hvar sem elsku Kári
okkar er staddur núna þá er hann
örugglega umvafinn englum.
Fyrir hönd íbúa og starfs-
manna í Drekavogi,
Anna Hlín Bjarnadóttir.
Kári vinur minn og skólabróðir
er farinn frá okkur í ljósið. Við
Kári höfum þekkst síðan við vor-
um litlir strákar, við vorum alltaf
saman í skóla, fermdust saman,
útskrifuðumst saman frá FB og
unnum saman í Gylfaflöt. Síðustu
5 árin höfum við búið saman
ásamt Hilmari og Villa í Dreka-
voginum.
Við Kári höfum gert margt
skemmtilegt saman á síðustu ár-
um, til dæmis farið til útlanda,
verið saman í sumarbúðum, spil-
að keilu með Öspinni og margt,
margt fleira. Þegar við vorum litl-
ir vorum við stundum að gera
prakkarastrik en það var allt í
góðu. Kári var mjög skemmtileg-
ur og gaman að vera með honum.
Honum fannst endalaust gaman
að syngja, leika leikrit og hlæja.
Ég sakna Kára vinar míns
mjög mikið, það er svo skrýtið og
erfitt þegar einhver fer svona
skyndilega frá manni. En ég
skoða myndir af honum og á fullt
af skemmtilegum minningum um
hann sem ég get rifjað upp þegar
ég sakna hans. Vertu sæll, Kári
minn.
Þinn vinur,
Óðinn Rögnvaldsson.
„Múfasa“ sagði Kári við mig
með miklum tilþrifum þegar ég
hitti hann í fyrsta sinn fyrir vel
rúmum áratug. Ég komst fljótt að
því að Kári væri, líkt og ég, mikill
aðdáandi Disney-teiknimynda,
enda átti hann auðvelt með að sjá
bæði sjálfan sig og ástvini sína
þar í aðalhlutverkum – Þórunn
var alltaf gellan, Álfdís var litla
krúttið, ungi myndarmaðurinn
var yfirleitt einn af tilsjónar-
mönnum hans, en sjálfur var
hann iðulega fyndna eða skrýtna
persónan. Ég man að þessi sam-
eiginlegi áhugi var mér mikið
gleðiefni því ég hafði ekki haft
mikil kynni af fötluðum og var
hálffeimin, vissi ekki alveg hvern-
ig ég ætti að vera í kringum þenn-
an unglingsbróður nýju vinkonu
minnar. En ég þurfti ekki að hafa
miklar áhyggjur. Kári var svo
ljúfur og glaður og skemmtilegur
að það var ekki annað hægt en að
slaka á og hlæja með.
Næstu árin fékk ég svo að
fylgjast með Kára vaxa og dafna.
Hann nýtti kosningarétt sinn,
flutti að heiman, tók við af pabba
sínum í hlutverki jólasveinsins og
naut þess í botn að vera ungi,
glaði, uppátækjasami maðurinn
sem hann var. Og uppátækja-
samur var hann. Kárasögur gætu
auðveldlega fyllt heila bók og eru
hver annarri skemmtilegri, eins
og allir vinir Kára og fjölskyldu
vita. Kári vissi nefnilega hvað
hann vildi og þegar hann langaði í
eitthvað þá var hann ekkert að
láta smáatriðin stoppa sig – eins
og þegar hann stalst í Laugar-
dalslaugina með Óðni vini sínum
þrátt fyrir að hafa ekki fundið
þeim annan útbúnað en allt of
stóra sundskýlu af pabba sínum
og sundbol af systur sinni.
Það allra stærsta og mikilvæg-
asta í lífi Kára var þó án efa fjöl-
skyldan hans sem honum þótti
svo óendanlega vænt um, og sem
þótti svo óendanlega vænt um
hann. Hann sýndi glaður hvernig
maður segði Álfdís, Þórunn og
Ari og pabbi og mamma á tákn-
máli, og strauk svo kinnina til að
tákna hvað viðkomandi væri góð-
ur, og bætti gjarnan við að hann
sjálfur væri góður. Sem hann og
var, eins góður og hægt er að
vera. Kára er og verður afskap-
lega sárt saknað, en hans verður
líka minnst með brosi á vör. Og
eitt er víst, þegar ég horfi upp til
stjarnanna þá mun ég alla tíð sjá
Kára þar á meðal konunganna,
hlæjandi við hlið Múfasa vinar
síns.
Ólöf Embla Eyjólfsdóttir.
Kveðja frá Bjarkarási
Það var haustið 2008 sem Kári
hóf störf í Bjarkarási. Hann
þekkti marga nýju samstarfs-
félaganna fyrir og hefur það
sjálfsagt gert þessa fyrstu daga á
nýjum, stórum vinnustað auð-
veldari. Kári hafði ljúfa og aðlað-
andi framkomu og var því ekki
lengi að öðlast sinn sess í starfs-
mannahópnum. Hann hafði gam-
an af vinnu sinni og lagði sig fram
um að skila vel unnu verki en var
líka mikil félagsvera og skemmti
sér manna best þegar eitthvað
var um að vera. Hann var fljótur
að sækja um í Karlaklúbbnum
sem hefur það markmið að karlar
hittist og geri eitthvað „karllægt“
saman. Með þeim hópi fór hann
meðal annars í heimsóknir á bíla-
sölu að skoða fornbíla og til Flug-
björgunarsveitarinnar að skoða
tæki og tól. Hann var alltaf til í
söng, dans og gleði og hafði gam-
an af að gantast með vinnufélög-
um sínum og stríða leiðbeinend-
um. Kára líkaði vel að hafa
vinnudaginn fjölbreyttan og vildi
taka þátt í öllum þeim tilboðum
sem Bjarkarás hefur upp á að
bjóða. Hans er því sárt saknað í
Bjarkarási. Minningin um bjart
bros, ljúft geð og allt það sem
Kári átti til að gefa samferða-
mönnum sínum lifir með okkur
um ókomna tíð. Við vottum for-
eldrum og systkinum Kára okkar
dýpstu samúð og einnig öllum í
Drekavogi 16.
Þórhildur Garðarsdóttir og
Valgerður Unnarsdóttir
Það kom alltaf sólskin í bæinn
þegar Kári mætti á Vesturvalla-
götu með systrum sínum. Kær-
leikurinn á milli systkinanna
hlýjaði líka okkur hinum og var
okkur fyrirmynd. En honum var
ekkert allt of vel við hundinn
Skugga, það var fyrirgefið. Kári
var hrókur alls fagnaðar í út-
skriftarboðum og öðrum boðum á
Laugarásveginum, munum við
lengi minnast ýmissa tónlistarat-
riða. Það er sárt að missa ljúfan
vin svo skyndilega og óvænt.
Hugur okkar er hjá Álfdísi, Þór-
unni, Ara, Guðnýju og Þorleifi
sem harma bróður og son.
Hjördís Björk
Hákonardóttir og
Hákon Kjalar Hjördísarson.
HINSTA KVEÐJA
Ég kynntist Kára í Víði-
hlíð, á Holtavegi og í Öskju-
hlíðarskóla. Svo vorum við
að vinna saman í Bjark-
arási.
Ég lét hann oft vita þeg-
ar bíllinn kom að sækja
hann.
Nú er hann hjá Guði.
Birna Rós Snorradóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Kári Þorleifsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.
Elsku Inga, mig langar með ör-
fáum orðum að kveðja þig og
þakka fyrir samfylgdina. Ég var
svo lánsöm að fá að kynnast þér
og eiga með þér margar góðar
stundir veturinn 94-95 þegar að
ég var í Framhaldsskólanum á
Húsavík. Flesta daga kom ég við
hjá þér og naut gestrisni þinnar
sem var nú ekki af slakara taginu,
borðið alltaf hlaðið af heimatil-
búnum kræsingum og sultum sem
þú hafðir gert sjálf. Það var svo
ótrúlega gott að koma í litla húsið
þitt og setjast við litla eldhúsborð-
ið þitt og fá sér kaffi með þér og
eiga við þig gott spjall.
Aldrei urðu neinar svona inn-
antómar þagnir þegar maður var
með þér, það var alltaf eitthvað til
þess að tala um, þú hafðir svo
gaman af því að segja fréttir af
fólkinu þínu, fylgdist alltaf svo vel
með og vissir hvað var að gerast í
lífi þess. Ekki er hægt að sleppa
því að minnast á garðinn þinn sem
var svo ótrúlega fallegur og vel
hirtur, líka þegar heilsan var farin
að gefa sig, þá tók þetta bara að-
eins lengri tíma en var alltaf jafn
vel gert.
Elsku Inga, takk fyrir allt sam-
an og nú veit ég að þú ert hress og
kát þarna hinum megin með
manni þínum, systkinum og öllu
því góða fólki sem þú þekktir og
er þarna líka og örugglega umvaf-
in blómum og rósum eins og þér
líkaði best. Guð geymi þig, elsku
frænka.
Kveðja,
Hildur Salína.
Þann 13. mars síðastliðinn lést
amma mín, sómakonan Ingibjörg
Ingibjörg
Jósefsdóttir
✝ Ingibjörg Jós-efsdóttir fædd-
ist á Kúðá í Þist-
ilfirði 8. mars 1915.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun
Þingeyinga á Húsa-
vík 13. mars 2011.
Útför Ingibjarg-
ar fór fram frá
Húsavíkurkirkju
19. mars 2011.
Jósefsdóttir. Langar
mig að minnast
hennar með nokkr-
um orðum. Á sumrin
fór ég ásamt foreldr-
um og systkinum í
bíltúr til Húsavíkur
að heimsækja ömmu
á Ketilsbrautina
eins og við sögðum.
Elsku amma, þú
varst alltaf eitthvað
að brasa bæði úti og
inni, hafðir yndi af rósunum í
garðinum sem þú tókst svo inn yf-
ir veturinn. Pabbi erfði þennan
áhuga á blómarækt frá þér, ég
skildi þetta ekki þá en skil þetta
vel í dag. Það var ekki alltaf
hringt á undan sér eins og gjarn-
an er gert í dag, það átti ekkert að
hafa fyrir okkur, en það skipti
ekki máli, það tók þig ekki langan
tíma að snara fram veisluborði, þú
hafðir yndi af því að gefa fólki eitt-
hvert góðgæti, allar terturnar og
pönnukökurnar, ég mun aldrei
gleyma hversu myndarlegt þetta
var hjá þér.
Það var margt spjallað og þú
vissir allt um fólkið þitt. Síðustu
árin eftir að pabbi dó komum við
Höddi við hjá þér á sjúkrahúsinu
eftir að hafa verið í Kelduhverfi á
rjúpnaveiðum. Þú spurðir hvernig
hefði gengið og oftast sagði ég
frekar illa, við borðum bara svína-
kjöt, ég held að þú hafir bara verið
glöð með það. Auðvitað fengum
við gott kaffi og bakkelsi, ég setti í
þig rúllur og við töluðum um
prjónaskap og margt fleira
skemmtilegt. Stundirnar með þér
eru mér ógleymanlegar. Ég mun
sakna þess að fara ekki á Ketils-
brautina, elsku amma mín. Hafðu
þökk fyrir yndislegar stundir.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín
Sigurlaug.
Það er gott að
eiga góða vini, það
hef ég áþreifanlega fundið eftir
að hafa átt vináttu Buggu og
Ævars. Ég kynntist Buggu
fyrst þegar við vorum ungar
námsmeyjar í húsmæðraskóla á
Löngumýri og fann strax að þar
fór góð kona. Fyrir 10 árum
greindist ég með krabbamein,
þá fékk ég ómetanlega hjálp frá
þeim sem seint verður þakkað.
Ég drakk seyði frá þeim í
nokkra mánuði og var umvafin
hlýju og mikilli gestrisni sem á
því heimili var einstök.
Við Bugga áttum sameigin-
legt áhugamál, sem var að hafa
mjög gaman af því að ferðast.
Fyrir 8 árum vantaði mig ferða-
félaga í hópferð til Vínar og
Búdapest. Mér var hugsað til
Buggu og hafði samband við
hana og fékk strax svar, jú hún
kæmi með mér. Við nutum ferð-
arinnar vel enda Bugga mikill
Kristbjörg
Þórarinsdóttir
✝ Kristbjörg Þór-arinsdóttir
fæddist 24. ágúst
1934 á Ríp í Hegra-
nesi. Hún lést 23.
febrúar sl.
Útför Krist-
bjargar var gerð
frá Kópavogskirkju
3. mars 2011.
fagurkeri, naut
blómanna og alls
þess fallega sem
fyrir augum bar.
Nú hefur hún farið
þá ferð sem bíður
okkar allra, þegar
ég fer þá ferð vona
ég að við hittumst
og kannski getum
við svifið saman og
séð yfir Skaga-
fjörð.
Ég votta Ævari og allri fjöl-
skyldunni mínar samúðarkveðj-
ur.
Minning Buggu lifir.
Oddný.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á
forsíðu mbl.is og viðeigandi efn-
isliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar