Morgunblaðið - 26.07.2011, Side 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. JÚLÍ 2011
✝ Árni SævarKarlsson
fæddist í Víkum á
Skaga 24. sept-
ember 1950. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
19. júlí 2011.
Árni var sonur
hjónanna Karls
Hinriks Árnasonar
(f. 15.3. 1902, d.
25.12. 1995) bónda
í Víkum og konu hans Mar-
grétar Jónsdóttur (f. 12.2.
1910, d. 19.11 1986). Systkini
hans eru Finnur (f. 16.7.
1937), Lilja (f. 26.10. 1938),
Valgeir (f. 11.9. 1943) og Sig-
ríður Björk (f. 23.4. 1947). Þau
búa öll í Víkum nema Sigríður
Björk sem býr í Noregi. Eig-
inmaður hennar er Yngve Bo-
tolfsen og þau eiga dæturnar
Silju (f. 3.5. 1979 ) og Lindísi
(f. 15.5. 1982).
Sonur Silju er Em-
il (f. 18.4. 2008).
Árni ólst upp í
Víkum og starfaði
þar við búskap og
útgerð mestan
hluta ævi sinnar.
Hann sótti ýmis
námskeið tengd
vélavinnu og við-
gerðum og vann
mikið við þess
háttar störf meðfram bú-
skapnum. Hann var í milli-
landasiglingum í eitt ár og á
síðari árum gerði hann út bát-
inn Sæfara með nágrönnum
sínum á Hrauni og í Höfnum
og var vélamaður bátsins.
Hann var ókvæntur og barn-
laus.
Útför Árna fer fram frá
Ketukirkju á Skaga þriðjudag-
inn 26. júlí 2011 kl. 14.
Samfélagið yst á Skaga er ekki
fjölmennt. Þess vegna byggist það
á samheldni og samhjálp af ýmsu
tagi. Við sem höfum aðallega dval-
ist þar á sumrin undanfarin ár höf-
um kynnst þessu vel og notið þess.
Í slíku samfélagi gegnir hver ein-
staklingur mikilvægu hlutverki
eða hlutverkum og í því felst um
leið að þegar einhver er skyndi-
lega kallaður af vettvangi munar
mikið um það.
Árni Sævar Karlsson, eða Addi
í Víkum eins og hann var oftast
kallaður, var einn mikilvægasti og
ljúfasti liðsmaðurinn í þessu sam-
félagi. Auk þess að vinna við bú-
skapinn í Víkum með systkinum
sínum hafði hann samvinnu við ná-
granna sína á Hrauni og í Höfnum
um ýmis störf, bæði í búskap og
útgerð. Á annatímum var hann
líka á sífelldum þönum á milli bæja
að gera við vélar og tæki eða sinna
ýmiss konar vélavinnu, enda allra
manna greiðviknastur. Við ná-
grannarnir í Ásbúðum nutum þess
í ríkum mæli og þau eru ófá skiptin
sem hann kom okkur til bjargar á
einn eða annan hátt þegar eitthvað
þurfti að gera eða laga.
Addi var glaðvær og kátur og
hafði gaman af að segja sögur,
eins og þau Víknasystkin öll. Við
nutum þess oft þegar hann kom í
heimsókn til okkar og þáði tesopa
eða aðra hressingu. Við eigum
eftir að sakna hans mikið. Um
leið og við þökkum honum alla
hjálpina, skemmtunina og vinátt-
una undanfarin ár vottum við
systkinum hans, öðrum ættingj-
um og nágrönnum og vinum á
Skaga innilega samúð. Þau hafa
öll misst mikið.
Sigríður Magnúsdóttir
og Höskuldur Þráinsson,
Snæbjörn Sveinsson og Ingi-
björg Þórðardóttir, Nína
Björk Ásbjörnsdóttir og
Björn Ágústsson og
fjölskyldur
Okkur setur hljóð við fráfall
Árna Karlssonar í Víkum á Skaga.
Hugur leitar hálfa öld aftur í tím-
ann þegar ég, smá polli, var send-
ur í sveit á næsta bæ. Mannleg
hlýja Víknafólksins snart mig
strax og henni gleymi ég aldrei.
Löngu seinna kom ég svo norður
með fjölskyldu mína og sonur
minn lítill var fljótur að skynja
hina hæglátu góðvild og fíngerða
húmor Árna, sem hann dróst
strax að. Í hugskoti mínu sé ég þá
enn, Árni að dytta að miðstöðinni
en strákur hugfanginn á stjákli í
kring um hann, uppljómaður af
hrifningu að hitta þennan mikla
vélamann sem þar að auki talaði
við hann sem jafningja.
Árni var hógvær maður og lít-
illátur. Hann var mikill listamaður
í höndum og var jafnvígur á tré og
járn og hvaða efni sem var. Alveg
einstakt lag hafði hann á að koma
öllum gerðum véla og tækja í gang
þó öðrum virtist þar um ónýtt
drasl að ræða.
Sumarið 2007 lenti undirritaður
í vandræðum þegar tímareim
slitnaði í Land Rover bíl þarna í
grjótinu norður við ysta haf.
Hvert var þá leitað? Nú auðvitað
til Árna í Víkum og hann bjargaði
málunum. Þannig var ævinlega
þegar til hans var leitað. Margir
urðu því til að kalla eftir kröftum
hans og hann sást ekki fyrir þegar
samferðarmenn þörfnuðust að-
stoðar. Slíkir menn slitna oft um
aldur fram. Systkinum hans vott-
um við samúð.
Blessuð sé minning Árna
Karlssonar. Hann var drengur
góður.
Gunnar Þórarinn
Grettisson og fjölskylda.
Bjartur og fagur júlímorgun,
maður dáist að fegurð kyrrðarinn-
ar, þögnin er rofin með símhring-
ingu, í símanum er Lillý að segja
að hann Addi liggi alvarlega slas-
aður og sé ekki hugað líf á sjúkra-
húsi í Reykjavík.
Hvað getur maður sagt á svona
stundu? Ekki neitt. Jú, það er
rétt: Addi er mikið slasaður og við
tekur tómleiki en svo fara að rifj-
ast upp fyrir manni þær góðu
stundir sem við Addarnir áttum
þegar ég var í sveit sem strákpolli
í Víkum. Við urðum strax leik-
félagar og brölluðum margt, sumt
sem ekki mátti segja frá, en var
rifjað upp þegar menn voru orðn-
ir eldri og sögðu þeir sem eldri
voru: ja hérna. Já, eitt og annað
var brallað, eins og að smíða bát
sem við fórum með fram að vötn-
um, pístólur voru smíðaðar og
kofa byggðum við svo eitthvað sé
nefnt. Í vötnunum veiddum við
silung og var afli oft góður, við óð-
um með netunum þegar við vitj-
uðum um og stungum silungnum
ofan í klofstígvélin sem síðan varð
til þess að buxurnar okkar urðu
illa lyktandi og á endanum feng-
um við tiltal fyrir hátternið, það
sama var uppi á teningnum þegar
báturinn okkar fannst fram við
vötn, hann fékk nafnið Lífs- og
sálarháski. Pístólusmíðin hafði
sinn tilgang eins og annað, það
uppátæki væri ekki vel séð í dag,
en allt þetta þroskaði mann og við
lærðum á hlutina og eins hitt: við
urðum að hafa fyrir því að finna
okkur afþreyingu þó alltaf hafi
verið nóg að starfa í sveitinni við
sveitarstörfin. Í kofanum löguð-
um við okkur kakó sem ég held að
hafi verið komið fram yfir síðasta
söludag. Við ákváðum alltaf að
vera heima þegar farið var í kaup-
stað því þá var ýmislegt brallað,
t.d. farið út í Mánavík og varg-
fuglum fækkað. Það væri hægt að
segja frá mörgu fleira en þær
minningar eru minningar mínar
um góðar stundir með Adda K.
vini mínum.
Laghentur var Addi svo um var
talað og hafði hann yndi af að
grúska í vélum og gera við þær og
nýttist það bæði heima í Víkum
sem og í sveitinni í kring. Við höf-
um veitt fleira en silung en tvisvar
kom hann hingað austur til mín til
á hreindýraveiðar, þær ferðir voru
meira heldur en bara að veiða, við
vinirnir rifjuðum upp okkar sam-
verustundir. Tvær ferðir fór ég
norður í Víkur til veiða í Langa-
vatni og Aravatni. Þegar ég kom
nú í vor þá ræddum við um að
gaman væri að endurtaka ferðina í
Aravatnið og vita hvort við gætum
ekki fengið ennþá stærri fiska en
við fengum síðast, þá var einnig
rætt um að gaman væri fyrir þig
og bræður þína að koma austur að
fá að fara í skoðunarferð í álverið
hér á Reyðarfirði.
Já, það eru bara sex vikur síðan
við vinirnir ræddum um hitt og
þetta en nú ert þú farinn í þá ferð
sem allir fara í en enginn veit hve-
nær verður. Jæja, kæri vinur, það
verður ekki aftur snúið, við fé-
lagarnir Addi K. og Addi Á. eigum
ekki eftir að fara í fleiri veiðiferðir,
en eftir sitja í huga mínum góðar
minningar.
Ég bið góðan guð að styrkja
eftirlifandi systkin og vini.
Hafðu þökk fyrir allt og hvíl í
friði.
Þinn vinur
Ásmundur Ásmundsson
(Addi Á.) og fjölskylda.
Í Víkum og Höfnum – á Hrauni og
Tjörn
er hryggð og um sveitina alla.
Hann Árni er farinn og erfitt um vörn
er örlagadómarnir kalla.
Svo skelfileg eru oft reynslunnar ris
sem ráða í þolmörkin einu.
Og vont er að sætta sig við þetta slys
þó verði ekki áfrýjað neinu.
En okkur finnst dapurt að missa þann
mann
sem með okkur baráttu háði.
Því vinur og félagi frækinn var hann
og falslaus í hugsun og ráði.
Svo kveðjan í öllu er einlæg og sönn
er enduð er líftímans saga.
Og saknað hans verður í sérhverri önn
í sveitinni um ókomna daga.
(RK)
Fyrir hönd nágranna,
Steinn Rögnvaldsson.
Við systurnar vorum svo
heppnar að fá að kynnast Adda og
systkinum hans í Víkum þegar við
vorum hjá þeim í sauðburði sitt
vorið hvor á unglingsárunum.
Okkur leið mjög vel hjá þeim enda
er erfitt að finna ljúfara fólk. Við
eigum margar góðar minningar úr
eldhúsinu hjá þeim þar sem sagð-
ar voru margar skemmtilegar
sögur. Í gegnum tíðina höfum við
líka hitt Adda reglulega þegar við
komum í Ásbúðir. Addi var alltaf
hress og glaður þegar maður hitti
hann. Hann og öll systkinin voru
alltaf til í að aðstoða ef á þurfti að
halda. Það var gott að vita af þeim
á næsta bæ.
Fráfall Adda er ósanngjarnt og
hræðilegt áfall og mun hafa áhrif
víða á Skaganum, ekki síst hjá
systkinum hans í Víkum. Við mun-
um sakna þess að hitta hann þegar
við komum norður.
Elsku Lillý, Finnur, Valli,
Sigga og fjölskylda. Við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð á þess-
um erfiðu tímum. Ykkar missir er
mikill.
Takk fyrir allt, kæri Addi, þín
verður sárt saknað. Hvíl í friði.
Guðrún Þuríður og
Margrét Lára Höskulds-
dætur.
Árni Sævar
Karlsson
Ég hugsa til Vig-
gós afa míns með mikilli hlýju og
væntumþykju. Minningarnar
kalla fram söknuð, þakklæti og
bros á vör.
En víst er það gott að geta
gefið þann hljóm í strengi,
sem eftir að ævin er liðin,
ómar þar hlýtt og lengi.
(Sigurjón Friðjónsson)
Guðrún Nanný Vilbergsdóttir.
Látinn er kær vinur og sam-
starfsmaður, Viggó Norðquist.
Fregnin kom mér á óvart, þó að
hann hafi verið orðinn mikið veik-
ur. Hann átti langt og farsælt líf
að baki, hamingjumaður í einkalífi
sem lifði fyrir vinnu sína hverju
sinni, svo mjög að stundum gekk
minn maður fram af sínu fólki. Það
var ekki hans stíll að taka vinnuna
ekki með heim, að loknu dags-
verki. Nýtingin þann daginn réð
því hvernig lá á mínum.
Viggó kynntist ég ungur dreng-
ur, þegar ég fór að venja komur
mínar inní verksmiðju föður míns
inná Torfnesi. Hann réðst til
starfa þar um 1960 sem yfirverk-
stjóri í nokkuð fjölbreyttri starf-
semi sem þar fór fram. Strax við
fyrstu kynni leyndi sér ekki að
Viggó var afar þolinmóður og
skipti nánast aldrei skapi þó að til-
Sigurður Viggó J.
Nordquist
✝ SigurðurViggó J. Nord-
quist fæddist í Bol-
ungarvík 20. sept-
ember 1921. Hann
lést hinn 10. júlí
2011.
Útför Viggós fór
fram frá Garða-
kirkju, Álftanesi,
15. júlí 2011.
efnin væru ærin, þar
sem mikið var af
ungum krökkum í
vinnu og svo við hin
sem vorum að sníkja
okkur rækju í gogg-
inn. Síðan unnum við
saman á sumrin þeg-
ar ég stálpaðist, við
viðhaldsvinnu og
ýmislegt sem til féll.
Má segja að í honum
ég hafi ég eignast
minn fyrsta trygga vin úr hópi
fullorðinna sem fylgt hefur mér
fram á þennan dag.
Að loknu námi mínu í MÍ hófst
fyrir alvöru samstarf okkar sem
stóð í u.þ.b.15 ár. Þar bar aldrei
skugga á, mannkostir hans nýtt-
ust fullkomlega í erilsömu starfi,
sem óx mjög að umfangi nánast
allan þennan tíma. Húsbóndaholl-
ustu sýndi hann okkur feðgum alla
tíð og samstarfsfólki sínu reyndist
hann sanngjarn og vinsamlegur
yfirmaður. Þegar mikið gekk á var
helst hægt að merkja á andliti
hans meiri roða en venjulega, það
var líka það eina.
Viggó á sinn drjúga þátt í mikilli
uppbyggingu verksmiðjunnar á
nýjum stað við Sundahöfn. Þar var
unnið á vöktum allan sólarhringinn
í nokkur ár, þannig að mikið
mæddi á honum við niðurröðun á
vaktir og skipulag allt. Mikið álag,
miklar pælingar hæfðu hans mann-
gerð fullkomlega. Enginn óþarfa
asi, engin hróp og köll, allt lék þetta
einhvernveginn svo auðveldlega í
höndum hans. Hann var í essinu
sínu!
Lokun verksmiðjunnar var
okkur sameiginlegt áfall, og fann
ég hversu annt honum var um mig
og hvað við tæki hjá mér. Má með
sanni segja að með lokun á fimm
rækjuvinnslum við Djúp hafi
mannlíf og atvinnulíf þar með látið
mikið á sjá. Viggó var þrekvaxinn
maður og sterkur vel. Hann var
fríður maður með milda ásjónu.
Útlit hans hæfði einhvernveginn
svo fullkomlega manngerðinni, án
þess að ég geti nokkuð skýrt það
nánar. Hann var bara einhvern-
veginn svo yndislegur eins og
hann var.
Viggó átti góða konu í henni
Jönu sinni og eignuðust þau fjög-
ur mannvænleg börn. Sorgin
knúði dyra hjá fjölskyldunni þeg-
ar Jón Viggósson lést af slysför-
um, langt um aldur fram. Einnig
var þeim erfitt að missa Tedda
bróður Viggós, sem einnig lést af
slysförum á besta aldri.
Er ég kveð vin minn hinsta
sinni er hugur minn fullur þakk-
lætis fyrir kynni okkar. Jönu,
börnum og fjölskyldum votta ég
einlæga samúð mína og fjölskyldu
minnar. Viggó mínum bið ég
blessunar Guðs. Blessuð sé minn-
ing hans.
Eiríkur Böðvarsson.
Að Viggó gengnum er heil kyn-
slóð farin yfir móðuna miklu. Hann
var næstelstur af föðursystkinum
mínum og lifði þau öll. Mikill sam-
gangur var á milli pabba sem var
yngstur og okkar fjölskyldu ann-
arsvegar og Viggós og fjölskyldu
hinsvegar. Alltaf var gaman að
koma í Skipagötuna, fá gott að
borða og njóta samverunnar, um
jólin sem og á öðrum tímum af
ýmsum tilefnum. Alltaf sungum við
saman Heims um ból um jólin við
undirleik Vilbergs yngsta sonar
Viggós á píanóið og eru þær stund-
ir frá uppvaxtarárum mínum mér
mjög minnisstæðar.
Þau tengsl sem mynduðust á
þessum árum milli okkar systkin-
anna og barna Viggós hafa haldist
allt til þessa dags og er ég mjög
þakklátur fyrir það. Það er ekki
sjálfgefið á þessum tíma hraða og
streitu í þjóðfélaginu. Sigrún,
elsta barn Viggós og Jönu reynd-
ist okkur systkinunum síðan sem
klettur í hafinu á erfiðum tímum
fyrir nokkrum árum, er móðir
okkar lést.
Sömuleiðis langar mig að minn-
ast sjötugsafmælis Viggós á Ísa-
firði í Húsmæðraskólanum, um
það leyti sem hann lét af störfum
eftir farsælan starfsferil sem
verkstjóri í Niðursuðuverksmiðj-
unni og þau Jana fluttu til Reykja-
víkur til að njóta elliáranna í faðmi
afkomendanna. Ættingjarnir og
margir forkólfar í atvinnulífinu á
Ísafirði voru mættir í veisluna,
mikil gleði, sungið og að sjálfsögðu
var Vilberg við píanóið.
Faðir minn lést fyrir aldur
fram, en alltaf var ég stoltur af
Viggó fyrir að fylla næstum ní-
unda tuginn. Hann hefði orðið ní-
ræður í september. Þó fylgir yf-
irleitt sá böggull skammrifi þegar
háum aldri er náð, að ýmsir veiga-
miklir þættir heilsunnar bregðast.
Föðurbróðir minn var engin und-
antekning hvað það varðar. Síð-
ustu æviárin glímdi Viggó við erfið
veikindi, magakrabbamein
skömmu eftir áttrætt, sem hann
náði sér aldrei að fullu af og veru-
lega var af honum dregið síðustu
árin. Þegar svo er komið er oft
betra að fá að fara.
Horfinn er kær föðurbróðir og
mikill persónuleiki, sem gaman
hefði verið að njóta samvista við
örlítið lengur. Hans verður sárt
saknað af stórum hópi afkomenda
í þrjá ættliði, tengdafólks og eft-
irlifandi eiginkonu. Þeim öllum
votta ég samúð mína og bið Guð að
blessa minningu Viggós.
Theódór Norðkvist.
Örlögin reynast mörgum
grimm, ungur maður fer til fram-
haldsnáms til Skotlands en greinist
þar með illvígan sjúkdóm sem hann
berst hetjulega og af ótrúlegu
æðruleysi við til síðustu stundar.
Sigþór Bessi var þriðja barnið
sem fæddist í fimm vinkvennahóp
sem tengdist órjúfanlegum bönd-
um í menntaskóla. Hópurinn sem
nú telur hátt í þriðja tug manns
hefur farið árlega í útilegu og
Sigþór Bessi
Bjarnason
✝ Sigþór BessiBjarnason,
fæddist í Reykja-
vík 9. september
1985. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 6. júlí 2011.
Útför Bessa var
gerð frá Lang-
holtskirkju 15. júlí
2011.
skíðaferðir.
Ofarlega í minn-
ingu okkar allra nú,
er skíðaferð til Siglu-
fjarðar í mars síðast-
liðnum. En þangað
keyrði Bessi ásamt
Ernu unnustu sinni
og komust bæði á
skíði þrátt fyrir að
veikindi hans væru
orðin mikil. Var
skíðað, spilað, dansað
og farið í leiki fram á nótt – og
Bessi með eins og allir hinir.
Munu þessar minningar alltaf
verða okkur mikilsvirði.
Mikill harmur er nú kveðinn að
ástvinum Bessa og sendum við
Guðrúnu, Bjarna, Ernu, Magnúsi
og Sólveigu innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning góðs
drengs.
Áslaug, Ólöf, Sigríður,
Unnur Steina og fjölskyldur.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800


  


 



 
    
       
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 – www.utforin.is – Allan sólarhringinn
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Jón G. BjarnasonHermann Jónasson