Teningur - 01.05.1988, Síða 16

PÍSLARHJÓL ÞESS SEM HUNGRAR
Milli tannanna gufa ég út
hljóöandi, engist,
missi niður um mig buxumar...
Maginn tæmist, iðrin tæmast,
úr tönnunum stagar mig örbirgðin
með oddinn fastan í erminni.
Stein til að hvíla beinin,-
engan handa mér núna?
Jafnvel ásteytingarsteininn af konu fæddan,
móður lambsins, orsökinni, rótinni,
ekki heldur handa mér núna?
Þá að minnsta kosti hinn
sem álútur fór um sál mína!
Þá aö minnsta kosti
þann kalkaða eða þann vesæla (miskunnsama haf)
eða þann sem nú er einskis nýtur meira að segja að kasta í manninn,
þennan, gef mér hann núna!
Þá að minnsta kosti þann sem fannst einn á alfaraleið við móögun,
þennan, gef mér hann núna!
Þá að minnsta kosti þann sem var kvalinn og krýndur og bergmálar
aðeins einu sinni fótatak hreinnar samvisku,
eða þá alla vega hinn sem var þeytt í réttum boga
og fellur af sjálfu sér
til marks um miðjuna sönnu,
þennan, gef mér hann núna!
Brauðbita, - ekki heldur handa mér núna?
Ég þarf ekki lengur að vera sá sem ég alltaf á að vera,
en gef mér
stein til að hvíla beinin
en gef mér
vinsamlegast, brauðtil að hvíla beinin
en gef mér
á Spænsku
að lokum þó eitthvað, að drekka, eta, lifa, hvílast
og síðan skal ég koma mér...
Ég finn eitthvað undarlegt að lögun, mjög slitin
og skítug er skyrtan mín
og nú á ég ekkert, þetta er hryllingur.
Úr Poemas humanos
Gunnar Harðarson þýddi