Teningur - 01.05.1988, Blaðsíða 39

sumir en aörir veröa eftir og vinna
samkvæmt því. En þrátt fyrir hinn síö-
dadaíska og konseptlega bakgrunn
minn, þar sem áhorfendurnir voru
aöeins fáir og útvaldir, var ég aö
verulegu leyti feginn því aó fá þessa
holskeflu af graffíti, expressjónisma
og Ijótri list. Ég var að vísu ekki hrifinn
af megni þess en það skýrði margar
línur og gaf okkur meiri fjarlægö auk
þess sem sýningargestir eru nú mun
breiðari og fjölbreyttari hópur. Og
þetta útvíkkaði einnig listina sem
smaug auðveldlega inn í ýmis önnur
fög eins og tískuna sem nú til dags er
oröin mjög samtvinnuð listinni. Það er
auövitað hættulegt að mörgu leyti en
ef menn gera sér vel grein fyrir því
ættu þeir að ráða við það.
Og nú orðiö þegar allt er svotil
leyfilegt er e.t.v. auðveldara fyrir fólk
aó finna sjálft sig og sína eigin leið?
Einmitt. Annað hefur einnig níundi
áratugurinn fært okkur og það er að
nú er ekki lengur tabú að gera það
sem búið var að gera áður. Áður
höfðum viö þessa hugmynd um
endalausar nýjungar, hugmynd sem
var í raun mjög akademísk, ekki mátti
nota frumlitina því þá var maður
Mondrian, ekki mátti nota koparplötur
á gólfi því þá var maður Carl André
o.s.frv. Nú erum við blessunarlega
lausir við hana og hver hefði fyrir
nokkrum árum getað ímyndað sér mig
og Haim Steinbach með sýningar á
sama tíma í sömu borg, þar sem við
notum báðir nýkeypta raunverulega
hluti og fólk hefði spurt sig hver stæli
frá hverjum? í dag er þetta ekkert
mál. Allir sjá hve ólíkur bakgrunnur
okkar er og hve samhengiö er allt
annað.
En hvaðan stelurþú þá?
Ja, þetta safnast náttúrulega upp hjá
manni í gegnum tíðina. Hver á sér
sína sögu og hver lifir lífi sínu á sinn
hátt. Ég varð mjög snemma áhuga-
samur um konströktífisma, súpremat-
isma, de Stjil og fleira allt fram að Páli
Klee, einskonar mix af þessu öllu.
Og á hinn bóginn einnig mjög hrifinn
af Dadaismanum. í þessari sýningu
sjáum við svo þessi tvenn áhrif
blandast saman, málverkin eru mjög í
anda konströktífismans, bæði í formi
og upphengingu, og síðan skúlptúrar-
nir þar sem ég nota aðkeypta hluti
(„Readymade"), þeir eru auðvitað
dadaískir í anda.
Geturðu sagt okkur eitthvað eða skýrt
þennan díalóg á milli málverkanna og
„hlutanna"?
Ja, hvað get ég sagt. Yfirleitt nota ég
það svar að þaö sem þú sérð er það
sem það er. Ég er ekki sá listamaður
sem gefur aðrar skýringar en þær
sem ég hengi á vegginn. Ég gef
verkunum ekki nöfn og held því fram
að í raun séu verkin nokkuð augljós,
þó svo að hvert þeirra eigi sér margan
skilning og hann getur bæði veriö
réttur og rangur og ég get ekki sagt
hvor þeirra sé réttur eða rangur. Ég
get hinsvegar sagt að bakgrunnur
minn sé malerískur, ég er alla vega
ekki skúlptúristi, ég tel mig vera
málara og „objectarnir" eru einskonar
útvíkkun á málverkinu. Það eru
margar hliðar á þessu sambandi
þessara þátta en mestan áhuga hef
ég á þeirri formrænu.
Verkin eru frekar formleg en
hugmyndaleg?
Já, ég vil að þau séu meira formlegs
eölis en hugmyndalegs. Auðvitað eru
þau konseptúal á vissan hátt en
þegar hugmyndin er Ijós er lítil þörf á
verkinu sjálfu, það verður svo
barnalegur óþarfi aö ég reyni því að
forðast þá hættu. Ég er þó ekkert að
hallmæla konseftinu sem stefnu, í
anda þess urðu til mörg mjög góó
verk. En varðandi þá hluti sem ég
nota í þessari sýningu þá bera þeir aö
sjálfsögðu mikiö af alls konar
merkingu meðsér. Hért.d. píanó, hér
eru horn og trommur, hljóöfæri sem
hlaöin eru af alls konar symbólíkk sem
ég hef hinsvegar ekki áhuga á og kæri
mig lítið um slíka túlkun.
Á vissan hátt erþó kannski líkt og hinn
óheyranlegi hljómur hljóðfæranna sé
eins og innihald verkanna og
meining?
Já, vinur minn sem kom að skoða
sýninguna og er ekki mjög vanur
svona list, var mikill hljóðfæravinur og
fannst Ijótt að sjá þau notuð á þennan
hátt, en að lokum upplýstist hann og
fann þá útskýringu að málverkin
endurspegluðu tón hljóðfæranna.
Það var að vísu alls ekki það sem ég
hafði í huga en mér fannst gaman að
heyra þetta.
En hvernig stóð á því að þú fórst að
nota hljóðfæri í stað húsgagnanna?
Það eru kannski áhrif frá gjörn-
ingunum og flúxustímanum þegar
konsertar voru algengir. Svo bjó ég
nálægt hljóðfæraverslun í Genf og
gekk framhjá glugganum á hverjum
degi þar sem þessi rafmagnsgítar
blasti við manni svo ögrandi að ég gat
að lokum ekki staðist hann. Það er
annars gaman að versla hljóðfæri
þegar maður hefur engan áhuga á því
hvernig þau hljóma.
Hefur ekki velgengni þín auðveldaó
þér að framkvæma hugmyndir þínar,
eins og það að kaupa tólf rauða
rafmagnsgítara?
Jú það er satt. Og þetta er í raun
verðugt rannsóknarefni, hvernig
peningar spila inn í listina. Áður fyrr
fann maður ódýrari leiðir til að skapa
verk sín og þá hefði ég aldrei gert
37