Teningur - 01.05.1988, Blaðsíða 35

DAUÐI & CO
Tveir, að sjálfsögðu em þeir tveir.
Ekkert virðist eðlilegra nú -
þessi sem aldrei lítur upp; hefur augu með loki
kúlulaga einsog Blake,
sem flaggar
fæðingarblettum; skrásett vömmerki.
Brennandi ör vatnsins
nakin
spanskgræna kondórsins.
Ég er hrátt kjöt. Goggurinn
geigar: enn er ég ekki hans.
Segir mér hversu illa ég myndist.
Segir mér hversu sæt
ungbörnin séu á spítölunum
í frystikistum, einföld
pífa um hálsinn,
þá fellingar jónískra
líkklæða
loks tveir smáir fætur.
Hann brosir hvorki né reykir.
Það gerir hinn,
hár hans sítt og sannferöugt.
Bastarður
mnkandi Ijóma,
hann vill að við elskum sig.
Ég hrærist ekki.
Úr frostinu rós,
úr dögginni stjama,
klukkan glymur,
klukkan glymur.
Það er úti um einhvern.