Teningur - 01.05.1988, Side 36

ARIEL
Stilla í myrkri.
Þá efnislaust blátt
úrhelli tinda og fjarlægöa.
Ljónynja guðsins,
hve veröum viö eitt,
ás hæla og hnjáa. - Skoran
klofnar, hverfur hjá, systir
brúnnar sveigju
svírans er faömlag mitt fælist,
surts-augna
berin kasta dökkum
önglum -
svört, sæt munnfylli blóós,
skuggarnir.
Eitthvað annað
togar mig um loft
hár, læri;
nú feykist af hælum.
Hvít Godiva,
flagnar mér hýöiö -
dauðar hendur, dauó harðdrægni.
Og núna ég
freyði sem komiö, merlandi höf.
Vein barnsins
máist í múrinn.
Og ég
er örin
döggin sem þýtur,
sjálfseyðing samslungin hvöt
inn í rautt
augaö, seyöketil morguns.