Birtingur - 01.01.1958, Side 31

finningasemi hafa verið byggð mikil hús í
Skálholti, enginn veit nú til hvers þau má
nota. En leiðtogar þjóðlífsins halda það sé
nóg að raupa af samþykki sínu við að byggja
Kjarvalshús, gaspra og mala. Og síðan ekki
söguna meir af þeirri höll.
Sýningarsalur. Gangi maður upp Hverfis-
götuna verður fyrir okkur snotrasta mynd-
listargallerí í rándýru leiguhúsnæði sem
kennt er við alþýðuna. Þar er alltaf eitthvað
nýtt að sjá og megnið af því eftir unga
listamenn. Þessi sýningarsalur er smekk-
legur og rekinn með hugrekki af ungri frú,
Sigríði Kristínu Davíðsdóttur. Með því að
koma þar að staðaldri er hægt að fá nokkuð
glögga hugmynd um nýja strauma í mynd-
list okkar og á fleiri sviðum svosem leik-
tjaldagerð; svo hafa ýmsir útlendingar sýnt
þarna sem undarlegir loftstraumar hafa
hrakið hingað úr leiðinni á markaðstorg
heimsborga, kannski sumum þeirra hafi orð-
ið happadrjúgt hér. Og svo fást þarna
skrítnir og skemmtilegir gripir, ýmsir gerðir
af hugkvæmni úr efni sem flestir hafa geng-
ið framhjá og hefur varla komið til greina
til listiðnaðar hérna. Ég held það væri rétt
að létta einhverjum óþörfum bitlingi af ein-
hverjum hinna prósaísku virðingarmanna
sem hefur komizt áfram með hundslegri
fylgisspekt við einhverja ennþá prósaískari
sigurvegara stjórnmálalífsins en senda held-
ur ávísunina hans á eftirfarandi adressu:
Sýningarsalurinn í Alþýðuhúsinu við HverÞ
isgötu.
Leikhúsin sýna okkur verk meiriháttar
höfunda utan úr löndum annað slagið en ef
það tekst sérstaklega vel er allt fyrirtækið
í stórhættu og stykkið kolfellur vegna þess
að það kemur á daginn að hér vill fólk ekki
sjá leikrit sem þrýsta á stirðar fjaðrir í koll-
inum og krefjast hugsunar og vekja rót í
tilfinningunum. Nei takk, maður fer nú ekki
í leikhús til þess að verða dapur og niður-
brotinn út af einhverju óviðkomandi fólki
og láta rifja upp fyrir sér raunir frá liðnum
tímum. Má þá biðja um eitthvað létt og
fjörugt. Maður fer út til að skemmta sér og
vill þá ekki þurfa að skreiðast út í leikslok
eins og maður hafi verið í þumalskrúfu-
kjallara.
Þannig hafa snilldarverk stundum verið
afþökkuð af reykvískum leikhúsgestum. í
fyrravetur hlaut sýning Leikfélagsins undir
stjórn Gunnars Hansen á Þrem systrum
eftir Tsékov aðsókn og vinsældir í öfugu
hlutfalli við fegurð verksins og einlægni
flytjenda. Þó reyndu flestir gagnrýnendur
og ýmsir blaðamenn að lengja lífdaga sýn-
ingarinnar. Enn aulalegra vanþakklæti mætti
leikafrek Þorsteins ö. Stephensen í Brow-
ning-þýðingunni sem var raunar líka af-
reksverk leikstjórans Gísla Halldórssonar,
þetta verk var hægt að sýna 3 sinnum. Þá
átti tómlætið sér talsmann í leikdómara
Morgunblaðsins. Það er ömurlegt að þurfa
beygja sig fyrir svo ranglátum dómi leik-
húsgesta, og furðulegt að stærsta blað lands-
ins skuli verja fjármunum til að leigja sér
gagnrýnanda sem heilsar þeim skilningi á
demókratí að deyfðin og tómlæti gagnvart
menningarverðmætum sé friðhelgt; fólkið
megi ekki skamma fyrir að ausa peningum
í Apakött og Apaspil fúslegar heldur en við-
urkenna listamenn sem bjóða með lotningu
og fögnuði uppá varanleg verk sem höfða
til hinna djúpstæðari krafta mannssálar-
arinnar.
Ættum við ekki að fagna því að aðstand-
25 Birtingur