Húsfreyjan - 01.04.1968, Blaðsíða 6

góðra starfskrafta eigi rétt á sér í livaða
mynd sem er og kvenfélögin liafa látið
margt gott af sér leiða. Ef ég man rétt, þá
eru nú um liundrað ár síðan fyrsta kven-
félagið var stofnað og síðan fjölgaði þeim
mjög á næstu áratugum, en flest munu
enn geta starfað samkvæmt þeim lögum,
sem þau settu sér í upphafi. Víst getur svo
farið, að þetta félagsform verði óþarfl fyrr
en varir, allt er á Iiraðri breytingu um-
liverfis okkur. En þessi liundrað ár hafa
kvenfélögin starfað að menningar-, mann-
úðar- og líknarmálum, verkefnin hafa ver-
ið þannig vaxin, að þau liafa flest verið
leyst í kyrrþey og því má vera, að þeir
sem rninna þekkja til, vanmeti starfið og
haldi að félögin séu óþörf.
H. A. Úr þ ví að kvenfélög eru til, þá
eiga þau rétt á sér, en ég held, að það sé
spegilmynd af því, að konur skortir fé-
lagsþroska, að þær skuli þurfa að vera í
sérfélögum, en taki ekki þátt í félagslífi
þjóðfélagsins í lieild. Ég er aðeins í einu
kvenfélagi og hef ekki tekið mjög mikinn
þátt í almennum störfum þess, svo ég tala
af takmarkaðri reynslu, en þó finnst mér
það liggja í augum uppi, að ef konur eiga
að bindast samtökum vegna sérstöðu sinn-
ar, þá ættu þær að bindast samtöknm um
allt starf, sem miðar að varðveizlu friðar
og mannúðar.
S. T. Haldið þið að karlmenn myndu
hætta að hafa sérfélög í fullkomnu jafn-
réttisþ jóðfélagi ?
F. N. Nei, en nú eru þeir sem óðast að
stofna sérfélög með svipuðu verksviði og
kvenfélögin, þeir eru sem sé teknir að
sinna mannúðarmálum.
S. J. Má þá ekki skilja það svo, að karl-
menn líti ekki lengur á mannúðarmálin
sem sérsvið kvenna? Ég verð að telja það
jákvætt spor að þeir skuli vera farnir að
láta þessi mál til sín taka. Ætli annars að
þeir karlmenn, sem áhuga hafa á líknar-
málum fengju inngöngu í kvenfélög til
þess að starfa að þeim þar? Ég er raunar
viss um, að fundir karlmanna í þeirra h'kn-
arfélögum eru miklu skemmtilegri heldur
en fundir kvenfólksins. Þeir þurfa ekki að
baka kökur og bera á borð, lieldur setjast
þeir bara niður og horða fínan mat sér lil
skemmtunar, um leið og þeir afla fjár til
starfseminnar!
F. N. Það kynni að vera af því, að þeir
hafa rneiri fjárráð heldur en konurnar. En
einmitt nú er starf kvenfélaganna að snú-
ast meira í þá átt að konurnar miði vissan
þátt fræðslustarfs síns við það, að það
verði þeim líka til skemmtunar, enda
eru mörg verkefni, sein kvenfélög sinntu
áður, komin í aðrar hendur. Tryggingarn-
ar hafa t. d. leyst margan vanda, sem
kvenfélögin sinntu áður í kyrrþey. Það
hefur sjaldnast verið slegið upp stórum
fyrirsögnum í dagblöðum, þó að kvenfé-
lög gæfu stórfé til líknar- eða menningar-
mála. Karlmennimir eru miklu lagnari að
láta á því bera, sem þeir gera.
S. J. Er það nú af lilédrægni — er það
ekki af því, að karlmönnunum finnst sjálf-
sagt að notfæra sér fréttaþjónustuna? Hef-
ur uppeldið ekki stuðlað að því að upp-
ræta hlédrægni drengja, en viðhalda lienni
hjá stúlkunum?
F. N. Ég held að það sé enginn í vand-
ræðum með það núorðið að ná í blaða-
menn og ljósmyndara, ef þeir vilja.
H. A. Ég er að vona, að þegar kvenfólk
verður raunverulega orðið jafn réttliátt og
karlmenn, þá verði þjóðfélagið orðið svo
háþróað, að enginn þurfi lengur að vera
að berjast fyrir líknarmálum.
F. N. Mér finnst að konur hafi nú þegar
réttindi og frelsi, ef þær vilja notfæra sér
það. Það, sem á skortir að þær liafi sömu
aðstöðu og karlmenn, næst því aðeins, að
þær standi betur vörð um rétt sinn útá við.
S. J. En réttindi eru ekki nóg, ef ekki
er aðstaða til þess að notfæra sér þau og
það skortir mikið á að konur hafi sömu
aðstöðu í þjóðfélaginu og karlar.
F. N. Víst er það rétt — karlmenn eru
jafnan taldir öruggari vinnukraftur og fá
betri stöður, enda verða konurnar alltaf
að hugsa um börnin og heimilið. Sú stað-
reynd að konurnar ala börnin og eru þeim
bundnar mikinn hluta ævinnar, veldur því
að þær verða aldrei eins frjálsar og karl-
menn úti í atvinnulífinu eða við nám.
Uppeldi stúlkna hlýtur að miðast við það,
2
HÚSFREYJAN