Húsfreyjan - 01.04.1968, Blaðsíða 8

hefur kona verið ráðherra á okkar landi!
Margar okkar konur hafa hæfileika og
menntun til að gegna slíku embætti, en
þær vantar hörku og úthald — og stuðn-
ing kynsystra sinna í þeirri baráttu.
H. A. Við gleymum svo mörgum stað-
reyndum, ef við ætlum að afgreiða þetta
mál með því, að konur séu konum verstar.
S. J. Já, það þarf þjóðfélagsbreytingu til
þess að konur nái sínum hlut.
F. N. En konan verður svo oft að vera
fasti punkturinn — hún fær engan stað-
gengil. Þess vegna verður hún t. d. að
passa börnin á meðan maðurinn er við
nám.
H. A. Almenningsálitið malar líka þá
konu niður, sem sjálf vill lialda áfram
námi og fela öðrum að gæta barnanna.
F. N. Það verður alltaf ríkt í eðli
konunnar að vilja sjálf passa börn sín.
S. T. Er það álag fyrir konu að láta aðra
gæta bamanna, ef hún veit, að þau eru
öragg hjá þeim? Þið, Hallveig og Svava
getið talað um það af eigin reynslu.
H. A. Það hefur aldrei verið mér álag
að vita mín börn í annarra uinsjá, þrátt
fyrir það, að dagheimilin eru alls ekki
enn komin í það horf, sem þau eiga að
vera, sem sé að sérmenntað fólk, sem kann
að skapa böraunum beztu þroskaskilyrði,
annist þau að öllu leyti. Nei, það er ekkert
álag að láta bömin frá sér nokkra tíma á
dag, en það er erfitt að láta þau vera burtu
allan daginn og fá þau heim dauðþreylt á
kvöldin og vera sjálf of þreytt til að sinna
þeim sem skyldi. Ef þessi mál eru rædd
öfgalaust, þá held ég að ganga megi út frá
því sem vissu, að börnin bíði ekkert tjón
af því að vera hjá öðrum en móðurinni
tíma úr deginum.
S. J. Auðvitað kemur það ekki í ljós fyrr
en seinna, hvaða áhrif það eru, sem móta
bamið mest, en þegar ég liafði mitt barn
á dagheimili, þá þótti mér vænt um að sjá
það, að hann gat tengzt fleiri en einni
manneskju sterkum tilfinningaböndum. Ég
held að það hafi verið jákvætt að hann
fann svo snemma, að hann gat^reyst fleira
fólki í heiminum en foreldrunum.
F. N. Ætli að það sé ekki nokkuð al-
mennt, að konur þekki ekki sinn vitjunar-
tíma, þó að þær hafi allskonar réttindi?
Margar ungar stúlkur liafa ekki dug í sér
til náms að neinu gagni. Þær hafa sína
framfærslu hjá foreldrunum í æsku og
ætla svo eiginmanninum að taka við af
þeim, en virðast alls ekki skilja, að þær
geti ekki átt víst að vera alla ævi í ann-
arra skjóli.
S. J. Hvað finnst ykkur um þá stefnu,
að þegar faðir barns, sem verið hefur á
dagheimili liefur lokið námi, þá verður
strax að vísa barninu þaðan?
F. N. Ætli að það séu ekki barneign-
irnar, sem loka leiðunum fyrir konunum,
svo þær geta ekki notið liæfileika sinna
til fnlls?
S. J. Mér finnst nú að goðsögnin um
helgi móðurhlutverksins muni líka að
verulegu leyti hafa bægt konunum frá því
að njóta sín. Það felur líka í sér liættu, ef
að faðirinn sér naumast barn sitt og hefur
varla aðstöðu til þess að skapa við það
nokkur tilfinningatengsl vegna þess, að
liann vinnur og vinnur myrkra á milli.
Ætli að væri ekki heillavænlegra að bæði
hjónin ynnu úti og vinnutími beggja yrði
styttur, svo að bæði gætu sinnt börnunum?
S. T. Það myndi kalla á mikla þjóðfé-
lagsbreytingu, sem hætt er við að taki lang-
an tíma. Það er ekki auðvelt að taka upp
nýjar lífsvenjur. Það er miklu auðveldara
að lifa áfram á svipaðan hátt og fyrri kyn-
slóðir liafa gert.
S. J. Það örlar sannarlega ekki lieldur
á neinum breytingum hér í okkar bæjar-
félagi. Nú eru byggð heil uý borgarhverfi
og hvergi er gert ráð fyrir aðstöðu til sam-
eiginlegs heimilishalds fyrir fólk, sem
kynni að óska að hagnýta sér það sam-
býlisform.
S. T. Myndu slík sambýlishús ekki verða
áfangi á leiðinni til þess að skapa konun-
um meira valfrelsi um störf ?
H. A. Jú, en veruleg breyting verður að
hefjast frá grunni. Við verðum að byrja á
því að ala syni okkar upp í þeim anda, að
kynin séu samábyrg og samstarfsfélagar á
jafnréttisgrundvelli, ef skapa á nýtt þjóð-
félag.
4
HÚSFREYJAN