Vera - 01.10.1983, Blaðsíða 7

Torgið okkar góða við Rue du Rivoli
inn leið. Það er nefnilega oftast þannig að göngutúrar eftir kortum verða ívið
lengri þegar maður gengur leiðina heldur þegar maður skoðar hana af kort-
inu!
Þetta kvöld varð eitt af hápunktum ferðarinnar. Guðrún „foringi" Jónsd.
ákvað að panta sér „grísatær" og við Edda ákváðum að vera ekki síðri, endi-
lega að borða þennan þjóðarrétt Frakka. Við þessa ákvörðun eina hljóp í
okkur slíkur fiðringur og fíflaskapur að varla verður í orðum lýst. Því meira
sem við sprelluðum með grísatærnar varð foringinn einbeittari í að halda
uppi reisn réttarins og var búin að setja sig í þjóðlegar stellingar og minntist
þeirra daga í bernsku þegar hún borðaði sviðnar kindalappir og sjálfsagt tær
líka. Á meðan hugleiddum við hvort „grísatærnar" væru bornar fram í krep-
sokk og/eða í flókaskóm við mikil hlátrasköll allra nema „foringjans" að
sjálfsögðu. Nú var okkur farið að liggja verulega á til að ná bátsferðinni og
var rekið á eftir konunum að klára af diskunum. Guðrún „foringi" heldur
því enn fram að þessi máltíð hafi verið besti maturinn í ferðinni, en við Edda
höfum okkar skoðanir á því, sem ég vil helst ekki muna lengur.
En við vorum ekki búnar að kyngja síðasta munnbitanum þegar beðið var
um reikninginn. Þjónarnir litu hálf illu auga til okkar! Þetta voru meiri túr-
istarnir. Pöntuðu engan forrétt og ekki heldur eftirrétt!
Nú hefst kafli í ferðasögunni sem heitir: „Á hlaupum um París“ — „Nous
sommes tourists imbeceiles" (Við erum vitlausir túristar!). En það var þegar
við byrjuðum að ganga rösklega sem ekki reyndist nóg og þá var tekið til við
að hlaupa eftir Signubökkum. Klukkan var að verða hálf ellefu og ekki að
sjá neina upplýsta báta. Þá var hlaupið enn hraðar og ég tók að mér að
hlaupa á undan, ætlaði að fá skipstjórann til að bíða eftir kellunum.
Ég hljóp undir eina Signubrúna en varð hálf skelkuð þegar ég var komin
innan um pappakassana sem utangarðsmenn Parísarborgar hreiðra um sig
í og ég var greinilega að raska svefnró þeirra! Þá sneri ég við, en þá höfðu
hinar uppgötvað að báturinn fór frá hinum bakkanum!! Þá var breytt um
stefnu og hlaupið yfir brúna. Og Inga sem ætlaði að vera drottning kvöldsins
í bleika sjiffondressinu! Það fór nú mestur glæsileikinn af okkur hlaupandi
þarna eftir bökkunum og okkur orðið hálf bumbult af matnum. Inga nærri
búin að æla sniglunum og grísatærnar á fleygiferð í maganum á okkur þrem-
ur! En þegar að bátnum var komið var aukferð þetta kvöldið kl. ellefu og
um borð fórum við móðar og másandi. Við fengum reyndar stök sæti eftir
ganginum miðjum við hliðina á kærustupörum og báturinn var gamall
prammi óupplýstur með hörðum trébekkjum. Nú, og við sáum reyndar ekk-
ert upp fyrir Signubakka þar sem báturinn var svo lágur og myrkrið skollið
á! En sem betur fer höfðum við séð allar þessar byggingar áður í björtu þann-
ig að það kom ekki að sök. Og leiðsögumennirnir voru framí og töluðu til
skiptis í hljóðnema á frönsku og ensku en þýskan var spiluð af segulbandi
sem bilaði á miðri leið þannig að lýsingin átti alls ekki við þær byggingar sem
við sigldum framhjá. Svo við reyndum bara að hafa ofan af fyrir okkur sjálf-
ar þennan klukkutíma sem siglingin tók og tókst bærilega. Við hittumst
síðan allar á torginu góða og skemmtum okkur konunglega við að segja frá
hlaupaferðinni. Var stungið upp á því við undirritaða að hún gæti tekið aö
1 sér fararstjórn til Parísar, „Á hlaupum um París með Helgu“, og þyrfti ferð-
in ekki að taka nema eina helgi! En á flot fóru kerlingar eins og ráð hafði
verið fyrir gert þótt aðdragandinn og bátsferðin sjálf hafi verið dálítið öðru
vísi en upphaflega var ráð fyrir gert.
10.07.
Snemma þennan morgun fór Heba Júl. heim til íslands. Hóparnir fóru að
skoða Pompidousafnið á hefðbundinn hátt, þ.e. morgunhópurinn fyrri part
dags og við hinar seinni partinn. Þetta safn er geysilega skemmtilegt og allt
iðandi af lífi. Á stóru torgi fyrir framan var mikið um að vera, hópar að
syngja og klappa, leiksýningar, uppákomur, spákonur, skopteiknarar, eld-
gleypar og fakírar og svo við túristakerlingarnar. Þær hugrökkustu fóru í
rennistiga utan á byggingunni efst upp og nutu útsýnisins en nokkrar létu
þriðju hæð nægja. En á svona eftirmiðdegi nær maður hvort eð er ekki nema
að skoða brot af því sem safnið hefur upp á að bjóða en flestar skoðuðum
við Nútímalistasafnið á þriðju hæðinni. Þennan dag var geysilegur hiti og
var fljótlega leitað skugga og svaladrykkja á nærliggjandi götukaffihúsi.
Þessi árstími er reyndar ekki heppilegur til að skoða söfn, það er alltof heitt.
Um kvöldið borðuðum við á fínu veitingahúsi, „Beaubourgeois“ í nærliggj-
andi götu við hótelið. Eigandi staðarins reyndist vera „Jean Pierre Cassel“,
frægur leikari sem við þekktum af auglýsingaspjöldum en hann var ekki að
leika þetta kvöldið heldur að uppvarta okkur og tókst það óaðfinnanlega.
En tilefni kvöldsins var að kveðja Ingu Bjarnason en hún var að fara morg-
uninn eftir til Ítalíu til að hitta sinn heittelskaða. Við gátum nú ekki skilið
hvernig hún gat rifið sig frá okkur skemmtilegu konunum en þau eru tiltölu-
lega nýgift! Það er sennilega skýringin.
Morgunhópurinn bættist svo í hópinn eftir borðhaldið og ræddum við trú-
mál og heimspeki fram eftir nóttu.
11.07.
Þennan morgun kom Eva „frænka" úr sinni miklu pílagrímaferð frá Lour-
des. En eftir henni var beðið með að fara á St. Quen markaðinn, stærsta og
frægasta „flóamarkaðinn" i París. Þar var alveg ofsalega skemmtilegt að
ráfa um þó hitinn hafi verið kæfandi. Jafnvel „foringinn" sem hafði þrjósk-
ast við að fá sér túristahatt varð nú að láta undan hitanum og fjárfesta í ein-
um slíkum. Hann fór henni lítið betur en okkur þannig á heildina litið vorum
við allar jafn hallærislegar! Á markaðnum voru keypt dress til að dansa í fyr-
ir þjóðhátíðardaginn og sandalar sem voru lagaðir að fætinum á staðnum.
Þessi markaður er gríðarlega stór, nær yfir margar götur og er í raun lítið
hverfi. Þarna var margt um manninn og mikil og skemmtileg stemmning.
Reyndar var verðlag í hærri kanti fyrir okkur með túristapeningana okkar
(þetta var áður en Albert afnam skattinn af ferðagjaldeyri) en sumar voru
orðnar ansi harðar í að prútta og gerðu ágæt kaup. Um kvöldið var farið í
göngutúr en það hafði staðið til að kíkja á næturlífið í Montparnasse. Á
gangi eftir Signubökkum vöktu athygli okkar tveir lögregluþjónar sem voru
að henda björgunarhring út í Signu og hala hann upp aftur. Tókum við þá
tali til að spyrjast fyrir um hvar mesta fjörið yrði kvöldið fyrir þjóðhátíðar-
daginn og hvar besta ballið yrði. Eftir mikinn látbragðsleik og misskilning
leiðréttist það að við vorum ekki að bjóða þeim upp í dans — og í ljós kom
að annar þeirra gat gert sig skiljanlegan á ensku, sögðu þeir okkur að best
væri að vera í hverfinu okkar Marais — að sjálfsögðu, þar var allt! Þegar
leiðir okkar skildu áttum við stefnumót við þá á Hotel du Ville kl. 8 13. júlí.
Þeir bíða þar væntanlega enn. Ekki náðum við niður á Montparnasse þetta
kvöldið frekar en önnur og snerum við eftir góðan göngutúr, enda klukkan
farin að ganga þrjú um nóttina. En það verður að segjast að þeir karlmenn
sem við urðum fyrir einhverri áreitni frá í þessari ferð voru einmitt lögreglu-
þjónar á vakt!
12.07.
Fyrri part dags fórum við með lestinni að Louvresafninu og gengum gegn-
um Túileries garðana sem eru fyrir framan safnið. Hitinn var samur og fórum
Götulíf í hverfinu
okkar Marais
við í fótabað í einum gosbrunninum til að kæla okkur. Þá var gengið sem
leið lá yfir Concorde torgið en þar var verið að smíða palla og teppaleggja
þá því hersýningin var í nánd í tilefni þjóðhátíðardagsins þ. 14. júlí. En við
ætluðum að ganga hið fræga breiðstræti „Champs Elysées" og hitta frægt
fólk. Við tylltum okkur niður við eitt götukaffihúsanna og biðum eftir
frægu fólki. En raunin varð sú að Guðrún okkar JÓnsdóttir vakti hvað mesta
0
7