Vera - 01.10.1983, Page 16

verði kjarnorkuvopnin notuð — sama hvar fyrsta sprengj-
an fellur. Tilvera kjarnorkuvopnanna felur í sér gjöreyð-
ingu alls þess sem lífsanda dregur og því verðum við kon-
ur, sem fæðum líf í þennan heim, hugsum um það og
verndum það, að taka til okkar ráða. Við verðum að
standa saman, allar sem ein, um að afstýra þessari vopna-
vitfirringu, þeirri tortímingarhættu sem nú vofir yfir
okkur og börnunum okkar, framtíð þessa heims. Nú er
komið að okkur að virkja þann kraft sem við búum yfir
allar saman, þann kraft sem sprettur af elsku okkar til
barnanna okkar og til alls sem lifir. Og það má ekki seinna
vera — mannkynið rambar á barmi gjöreyðingarinnar —
ein lítil mistök eru nóg.
Þess vegna ber okkur öllum sem nú lifum skylda til að
standa saman og gera allt sem í okkar valdi stendur til að
fyrirbyggja að slík mistök, viljandi eða óviljandi, geti
orðið. Ef við stöndum saman fáum við miklu áorkað —
og við þurfum að fá miklu áorkað. Við verðum að fá
kjarnorkuvopnin eyðilögð — öll eyðilögð. Það er okkar
skylda að láta einskis ófreistað til að tryggja framtíð
jarðarinnar og barna hennar.
Frá Friðarfundi kvenna á Lœkjartorgi, 26. ágúst 1983.
(Ijósm. Þjóðviljinn)
Kristín Guðmundsdóttir
„Við verðum að
sameinast“
Mannkynssagan er öðrum þræði saga styrjalda og af-
leiðingar þeirra verða stöðugt geigvænlegri með aukinni
tækni. í stað þess að nota hugviti og fé til þess að bæta
lífið á jörðinni, ver mannkynið stöðugt meira fé og hugvit
til þess að framleiða vopn, sem geta eytt öllu mannlífi
mörgum sinnum.
Ráðamenn í hinum vestræna heimi segja, — við verðum
að eyða meira fé til vopnaframleiðslu til þess að tryggja
jafnvægi, — þannig tryggjum við friðinn best, — hið
sama segja ráðamenn í austri. En hvenær verður þessu
jafnvægi óttans náð? Hefur þetta vígbúnaðarkapphlaup
dregið úr hættunni á styrjöld? Nei, þvert á móti hefur það
leitt til minna öryggis. Og eins og Alva Mýrdal orðaði það
svo vel: „Við kaupum okkur aukið öryggisleysi fyrir stöð-
ugt hærri upphæðir"
Kjarnorkuvopn eru mesta ógnun mannkynsins í dag og
þessa ógnun hefur mannkynið sjálft leitt yfir sig. Nú er
talið að til séu í heiminum kjarnorkuvopn sem eru að
sprengikrafti á við meira en 1 milljón Hirosíma-sprengjur.
Eru fleiri kjarnorkuvopn það sem við þurfum?
Að sögn ráðamanna eru þessi vopn aðeins til þess að
tryggja friðinn, þau verða aldrei notuð. Reynslan sýnir
okkur þó, að vopn sem hafa verið fundin upp og fram-
leidd, verða notuö, það er næstum náttúrulögmál. — Nú
eru stórveldin farin að tala um að hægt sé að heyja tak-
markað kjarnorkustríð. Raunar er afar ólíklegt að hægt
sé að heyja takmarkað kjarnokustríð, mestar líkur eru á,
að það myndi breiðast út og öllu mannkyni yrði eytt. Það
er þó athyglisvert fyrir okkur að hugleiða hvar stórveldin
hugsa sér að slíkt takmarkað kjarnorkustríð verði háð.
Margir telja að það sé einmitt Evrópa sem sé hugsuð sem
vettvangur slíkra átaka.
En á maðurinn þá enga von, er hann dæmdur til þess
að tortíma sjálfum sér? — Eina von mannkynsins er sú,
að almenningur, hinn þögli múgur, í austri og vestri,
sameinist um kröfuna um stöðvun vígbúnaðarkapp-
hlaupsins og eyðileggingu allra kjarnorkuvopna. Við ber-
um öll ábyrgð, við getum ekki staðið aðgerðarlaus hjá,
meðan misvitrir stjórnmálamenn í austri og vestri kasta á
milli sín fjöreggi mannkynsins.
Það getur enginn staðið hjá og sagt: Ég hef ekki vit á
þessu, Iátum stjórnmálamönnunum bara eftir að ákveða,
16