Vera - 01.08.1993, Blaðsíða 7

HILDUR JÓNSDÓHIR, RITSTJÓRI
KVENNASAMSTÖÐUNA ÞARF AÐ UNDIRBÚA
Margar konur eru slegnar vegna
atburðarásarinnar í Alþýðu-
flokknum í kjölfar afsagnar Jó-
hönnu Sigurðardóttur félags-
málaráðherra úr embætti vara-
formanns flokksins. Ég hef orðið
vör við sterk viðbrögð kvenna
næstum þvi hvar í flokki sem þær
standa. Það virðast ekki bara
hafa verið gömlu femínísku hjört-
un sem misstu úr takt við þessa
atburði. Margt bendir til að ung-
ar konur sérstaklega túlki þau
skilaboð sem þeim hafa verið
send í gegnum þessa atburðarás
á þá leið að stjórnmál séu slík
ljónagrylja að engir nema þeir
sem hafl einhverja djöfullega
unun af svikráðum og valdapoti
geti leikið sér með hinum óarga-
dýrunum - að engir nema þeir
sem sjálfir mundi rýtingana geti
vonast til að halda eigin bökum
ósködduðum í þeim háskaleik.
Það virðast eingöngu vera Al-
þýðuflokkskonur af ákveðinni
tegund sem geta rökstutt það að
einmitt vegna djúptækrar virð-
ingar og afdráttarlauss stuðnings
við Jóhönnu Sigurðardóttur - og
gott ef ekki með sérstökum bar-
áttukveðjum til hennar - hafl þær
ákveðið að bjarga Alþýðuflokkn-
um úr þeirri klípu sem Jóhanna
setti hann í með afsögn sinni
einmitt á þann hátt sem allra best hentaði
flokksformanninum Jóni Baldvin Hannibals-
syni, svo mjög að flngraför hans eru út um allt á
þeirri ráðstöfun. Og sömu konur réttlæta sig
með því að segja að í pólitík sé enginn annars
vinur.
Og hvaða áhrif hafa þessir atburðir á kvenna-
samstöðuna svokölluðu, spyr Vera. Er hún
óraunhæfur draumur? Eru stjórnmál orðin slík
að kvennasamstaða rúmist ekki í veruleika
þeirra? Hvaða lærdóm geta konur dregið af þess-
um atburðum? Við þessum spurningum á ég
ekkert einhlítt svar. Og ég vil vara við því að við
drögum af þeim allt of einfaldar ályktanir.
I®að kom mörgum mjög á óvart þegar Jóhanna
tilkynnti afsögn sína. Margt bendir til þess að
hún hafl ekki haft aðra með í ráðum þegar það
var gert. Þvert á móti ítrekaði hún í viðtali í sjón-
varpinu að þessa ákvörðun tæki hún ein og
óstudd og að afsögn hennar bæri fýrst og fremst
að túika sem mótmæii við vinnubrögðum Jóns
Baldvins og framhald af persónulegum sam-
starfserfiðleikum þeirra á milli. Kornið sem fyllti
mælinn hafl verið ólýðræðisieg ieikflétta Jóns í
tengslum við uppskiptin í ríkisstjórninni þar
sem gengið var fram hjá Rannveigu Guðmunds-
dóttur í embætti umhverfisráðherra. Hvorki á
þessari stundu né næstu daga gaf Jóhanna ítar-
legri skýringar á afsögn sinni. Blaðamönnum
vísaði hún frá sér. Fjölmiðlar næstu daga voru
uppfullir af vangaveltum um hvernig bæri að
túlka afsögn hennar og dramatíkin náði yflr-
höndinni, líka meðal eigin flokksmanna. Jón
Baldvin var einn í sviðsljósi íjöl-
miðlanna um hrið þar sem hann
- eðlilega - afflutti málið og bæði
hæddi og lítiliækkaði Jóhönnu
óspart af þeirri orðfimi og skot-
gleði sem honum einum er lagin.
Það var ekki fýrr en nokkrum dög-
um seinna sem Jóhanna gaf af-
sögn sinni málefnalegt inntak og
jafnvel þá var það ekki fýrirferðar-
mikillþáttur í máiflutningi hennar
að afsögnin hefði kvennapólitiskt
inntak. Það var ekki fýrr en tekist
hafði að boða til flokksstjómar-
fundar, sem formaðurinn vildi bíða
til haustsins með, að fram kom
áskomn nánustu stuðnings-
manna Jóhönnu, til kvenna sér-
staklega, um að hundsa varafor-
mannskjörið. Þótti mörgum það
skjóta skökku við að knýja fýrst
fram flokksstjórnarfund með
hraðf og síðan hvetja til þess að
varaformannskjörið yrði hunds-
að. Tími til að vinna jafn róttækri
hugmynd stuðning var knappur,
ástandið innan flokksins í upp-
námi og flokksvélin þegar komin í
gang í leit að varaformannsefni.
Þvi rek ég þessa atburðarás til
að benda á að hún var afdrei
undirbúin að hálfu kvenna í
flokknum sem aðgerð á þeirra
vegum í skýmm pólitískum til-
7