Vera - 01.08.1993, Side 25

SYSTRAÞEL
FÖTLUNARINNAR
Guðrún Sigurbardóttir,
sérkennari við Hafralækjar-
skóla, skrifar:
Villi kom í skólann sex ára gam-
all, óskrifað blað eins og jafnaldr-
ar hans. Á þessum aldri er leik-
þöríin sterkasta aflið í lífi barns
og mörgum reynist í byijun erfitt
að semja sig að reglum skólans.
Villi var órólegur, sífellt á ferð og
llugi og fylgdi illa með í leik ann-
arra barna. En hið sama mátti
segja um fleiri jafnaldra hans
sem einnig voru einbirni og
kunnu lítt að fylgja hópreglum.
Veturinn eftir náðu hin börnin
smám saman tökum á skólalíf-
inu, en þar skar Viili sig úr. Það
fyrsta sem ég tók eftir var snerti-
fælnin. Hann var sífellt að ienda í
útistöðum við hin börnin og mál-
ið barst til mín sem sérkennara.
Ég áttaði mig fljótt á því að Villi
var í raun hvorki árásargjarn né
illa upp alinn. Þetta voru ósjálf-
ráð viðbrögð hans við nálægð
annarra og snertingu. Það var
honum jafnan áfall að vera
ávítaður fyrir að meiða aðra,
hann vissi í raun ekki hvað hafði
gerst. Hans aðferð til að lifa í
óskiljanlegum og vondum heimi var að ioka sig
af. Augun runnu til hliðar eða jafnvel lokuðust
þegar ég reyndi að tala við hann. Ég fann strax
að þetta voru hlutir sem hann réð ekki við og
hann reyndi sitt ýtrasta til að gera öðrum til hæf-
is. Vilhjálmur vissi bara ekki hvernig hann ætti
að fara að því. Ég hringdi í móður hans og sagði
henni hvað mér fannst um Villa, að þarna hlyti
að vera einhver fötlun að baki og hann þyrfti að
fá sérfræðingsgreiningu og hjálp. Að sjálfsögðu
kom í ljós að þetta hafði hún ailtaf vitað, en eng-
inn tekið mark á þvi.
Tilfinninqin aö senda hann í skóla
var svipuö og aó taka ósynt barn og
henda bví út í diúpa sundlaug. Vió
horfóum ó örvæntinguna og um-
komuleysió speglast í augum hans.
Sigrún skrifar:
Ég fór suður með Villa til barnalæknis sem
greindi hann ofvirkan og misþroska. Með þá
greiningu átti Villi rétt á sérkennslu. Þessi grein-
ing skýrði sumt í fari Villa en ekki taugakippina
og tengslaskerðinguna. Villi hafði lítinn áhuga á
fólki, en skrúfjárn áttu huga hans allan. Það var
skemmtilegra að taka leikföng i sundur en að
leika sér með þau.
Guðrún skrifar:
Meðan beðið var eftir að timi
fengist hjá barnalækni ákváð ég í
samráði við foreldra að vinna
markvisst gegn snertifælninni og
þjálfa betra augnsamband. Það
má segja að ég hafi barið það i
gegn með frekju að ná augnsam-
bandi við Villa. Ég stýrði honum
mikið handvirkt og krafðist þess
að hann horfði á mig þegar við
töluðum saman. Þarna óð ég
gróflega inn á hans persónulega
svið sem enginn nema móðir
hans hafði fengið að gera áður.
En löngun Villa til að vera eins og
aðrir og standa sig í skólanum
var svo sterk að það var eins og
hann sætti sig við þennan yíir-
gang. Stundum svitnaði hann af
áreynslu en eftir fyrsta skiptið
sem við náðum sambandi varð
ekki aftur snúið.
Sömu aðferð notaði ég gegn
snertifælninni. Ég sat þétt upp
við hann, lagði sífellt hendi á öxl
hans eða handlegg, strauk hon-
um um bakið og sagði að þetta
yrði hann að læra að þola. Ég
vissi vel að þessi snerting olli
honum sársauka, en smátt og
smátt jókst þol hans.
Sigrún ásamt börnum sínum, Vilhjálmi og ivtburunum.
25
Liósmynd: Ragnhildur Vigfúsdóttir