Vera - 01.08.1993, Blaðsíða 15

s
Y
S T R A t=> E L
FÖTLUNARINNAR
VIÐ ERUM
ÞAÐ SEM ÞÚ ERT
U M KVENFRELSI OG FÖTLUN EFTIR BONNIE SHERR KLEIN
Vorið 1986 kom Bonnie Sherr Klein, kanadísk kven-
frelsis- og kvikmyndagerðarkona, til íslands dsamt
eiginmanni sínum, Michael, til að heimsœkja ís-
lensk vinahjón. Meðferðis hafði hún kvikmynd
sína Konur, talsmenn friðar sem var sýnd í Norr-
œna húsinu. Meðan hún dvaldi hér tók Guðrún
Agnarsdóttir við hana viðtal sem birtist í 4. tölu-
blaði Veru órið 1986 undir fyrirsögninni Kvikmynd
er baráttutœki. Lesendum Veru er vísað ó þetta
viðtal til að kynnast lífi og starfi Bonniar.
Hér ó eftir fer grein sem Bonnie skrifaði í nóvem-
ber-desember hefti bandaríska kvennablaðsins
Ms. órið 1992 og Guðrún Agnarsdóttir hetur þýtt,
endursagt og stytt talsvert. Fyrri hluti greinarinnar
lýsir því þegar Bonnie fcer skyndilega blœðingu í
heilastofn vegna meðfœdds œðagalla. Þetta
gerist órið 1987 þegar hún var 46 óra, þróttmikil,
heilbrigð, í fullu starfi og kvennabaróttu, I óstríku
hjónabandi og móðir tveggja tóninga. Hún lam-
ast algjörlega, er sett í öndunarvél og ekki hugað
líf. Þrókelkni eiginmanns hennar verður til þess að
fundinn er skurðlœknir sem treystir sér til að skera
hana upp og af óstúð og umhyggju styður fjöl-
skyldan hana til þata. Hún þarf að lœra að
kyngja, tala, sitja uþþrétt, fara ó klósett, standa,
skrifa. Um leið og hún getur skrifað fer hún að
halda dagbók. Við tökum upp þróðinn þar sem
Bonnie víkur að samskiptum sínum við kvenna-
hreyfinguna.
í júní 1989, næstum tveim árum
eftir áfallið, fæ ég boð um að taka
þátt í hátíð til heiðurs kanadísk-
um kvikmyndagerðarkonum er-
lendis. Tvær mynda minna verða
sýndar. Fyrstu viðbrögð mín eru:
„Kemur ekki til greina! Ég get
ekki ferðast hjálparlaust.” Ferða-
styrkurinn er þá strax veittur
annarri kvikmyndagerðarkonu.
Þegar Naomi dóttir mín kemur að
mér grátandi býðst hún til að
hætta í vinnunni og fara með
mér. Ferðin kostar okkur mikil
útgjöld og enn meiri kviða. Bæði
konurnar sem skipulögðu hátið-
ina og kanadísku kvikmynda-
gerðarkonurnar höíðu lofað að
annast mig, en þær höfðu ekki
gert neinar ráðstafanir til að
mæta þörfum mínum. Þær ætlast
til að ég lagi mig að þeim og haldi
i við þær. Þær setja myndir mínar
á dagskrá seint um kvöld þegar
ég er orðin of þreytt; þær hafa mig
ekki með í pallborðsumræðum
eða fréttamannafundum; þær
skipuleggja veislur á óaðgengileg-