Vera - 01.08.1993, Blaðsíða 46

ATHAFNAKONUR
AD EYÐA EKKI MEIRU
EN AFLAÐ ER
Kreppan birtist í ýmsum myndum,
ekki aðeins neikvœðum. Miðbœr
Reykjavíkur hefur sjaldan verið líf-
legri, kaffihús hafa sprottið upp
eins og gorkúlur, listalíf er með
miklum blóma og nýjar verslanir
opna. Fínu, dýru merkjaverslanirn-
ar eru að vísu fluttar í Kringluna en
í staðinn eru komnar búðir, ekki
eins dýrar en þeim mun sérstœð-
ari og skemmtilegri. Búðir sem
hafa sál. Þessi fyrirtœki; búðir,
kaffihús, gallerí, eru flest af minni
gerðinni og stór hluti þeirra er rek-
in af konum, sem láta allt kreppu-
tal sem vind um eyru þjóta.
Bakatil
Vera brá sér í heimsókn í tvær þessarra búða og
spjallaði við eigendur þeirra. Arndís Pétursdótt-
ir, sem á og rekur Bakatil með móður sinni, Val-
gerði Jónsdóttur, er að opna verslunina þegar
Veru ber að garði. Varla hefur hún lokið upp dyr-
unum þegar tvær stúlkur, á að giska átján ára,
koma að skoða hringa. Það er augljóst að vör-
urnar falla þeim vel í geð.
Arndís: Þær koma mjög oft þessar.
Er þetta sá aldur sem mest skiptir við ykkúr?
Arndís: Nei, það eru ekkert síður konur um fer-
tugt sem koma hingað. Oft koma dæturnar fyrst
og fá svo mæðurnar með næst. Við höfðum
minna til karla en við erum að breyta því. Við
seljum reyndar hatta og hálsmen fyrir stráka,
svo ættu gjafavörurnar líka að vera fyrir bæði
kynin, en það er nú einu sinni þannig að kariar
sjá yfirleitt ekkert um að kaupa slíkt.
Hvaðan eru vörurnar sem þið se\j-
ið hérna?
Arndís: Við erum með keramík
frá Portúgal, vörur frá fndlandi,
Pakistan, Nepal, fndónesíu,
Mexíkó, Chiie og líka íslenskar
vörur, m.a. eyrnaiokka sem ég bý
til sjálf.
Hvað varð til þess að þið stofnuð-
uð þessa búð?
Arndís: Það hafði lengi verið á
stefnuskránni hjá mér að opna
búð. Ég fékk fyrstu umboðin þeg-
ar ég var í sumarfríi í Portúgal. Þá
var ég byrjuð að Ieita að húsnæði
fyrir búð, en ekki búin að fá neitt.
Mig langaði að hafa keramík í
búðinni og tókst, eftir að vera
búin að heimsækja nokkra kera-
míkbændur, að ná samningum
við einn sem mér fannst gera fal-
lega hluti.
Hvernig veljið þið vörurnar?
Arndís: Það sem fæst í búðinni er
bara það sem okkur finnst fallegt,
ég veit ekki hvort það er í tísku.
Þetta er þessi mjúka lína, fallegir
litir ekki þessi svart/hvíta, gler og
stál tíska. Ég er glysgjörn í eðli
mínu og Bakatil endurspeglar
það kannski að einhveiju leyti.
Hvernig komist þið í sambönd?
Arndís: Þetta er bara spurning
um að vera alltaf vakandi, alltaf
að hugsa um þetta og ef ég sé eitt-
hvað fallegt til sölu þar sem ég er
á ferð í útlöndum reyni ég gjarn-
an að komast að því hvaðan var-
an er fengin og reyni svo að eltast
við framleiðendur eða umboðs-
sala, með misgóðum árangri auð-
vitað.
Hvernig gekk ykkur að koma búð-
inni af stað, tókuð þið lán?
Arndís: Já, til þess að kaupa
íyrsta lagerinn. Nú kaupum við
ekki vöru nema geta borgað hana
út í hönd. Við bíðum frekar. Mál-
ið er að eyða ekki meiru en mað-
ur aflar. Ef illa færi að ganga gæt-
um við selt lagerinn og komið
sléttar út. Ég myndi aldrei stofna
heimili mínu í voða fyrir svona
rekstur. Ég er með börn á fram-
færi og fer því frekar hægar af
stað, en að vera að setja mig í
skuldir. Ef ég væri barnlaus
myndi ég kannski hugsa öðru-
vísi, segir Arndis og keppist við
eyrnalokkagerðina. □
46