Vera - 01.12.1993, Síða 22

Hvernig konur fara með
og vín með konur
c
>
22
lengi vel að óhamingja mín væri öllum
öðrum að kenna; föður mínum sem var
drykkjumaður, ástmönnum sem fóru illa
með mig (að líta á sjálfa sig sem
fómarlamb er ekkert annað en önnur leið
til að firra sig ábyrð). Ef ég hefði bara
verið fallegri, mjórri, hærri, ef bara fólk
myndi skilja mig!
Eg hafði reynt hundrað milljón nýjar
aðferðir við drykkjuna. Skipt um tegundir,
sleppt sterku, drukkið bara bjór eða vín,
bara gin en ekki vodka, bara hass, ekkert
hass og svo framvegis út í það óendanlega.
Ekkert virtist ganga, því fyrr en síðar féll
allt í sama farið aftur, ég missti alltaf
stjóm á neyslunni. Um leið og ég fékk mér
i glas var ijandinn laus. Eftir því sem á
leið varð erfiðara og erfiðara að lifa.
Frammistöðu minni í námi og vinnu fór
hrakandi, ég hafði ekki lengur þrek til að
halda uppteknum hætti. Fólk hafði fundið
að drykkjunni hjá mér í áravís. Mér sveið
fátt sárara en að fá umvandanir í þá átt.
Fannst drykkjan vera mitt einkamál, sem
öðmm kæmi ekki við. I raun gat ég ekki
hugsað mér lífið án áfengis. Eins
mótsagnakennt og það kann að hljóma
fyrir þann sem ekki hefur sömu reynslu þá
voru einu bærilegu stundir lífs míns orðnar
þegar ég var undir áhrifúm. Ég var veik og
uppgefin á því að vera veik og uppgefin.
Gat ekki lifað og skorti kjarkinn til að
deyja. I örvæntingu minni bað ég guð um
hjálp - ég taldi mig annars trúlausa. Ég
fékk sannarlega bænheyrn, sem breytt
hefur lífí mínu. Vinur minn og drykkju-
félagi sem hafði verið edrú í tvo mánuði,
(sem fyrir mér var heil eilífð) kom mér til
bjargar og tók mig með sér á fund hjá AA
samtökunum. Þetta var fyrir tæpum fjórum
árum og síðan þá hef ég sótt styrk minn á
fundi samtakanna.
Það kom strax í ljós hverjir voru vinir
mínir og hverjir aðeins drykkjufélagar.
Hinir síðarnefndu hurfu sem dögg fyrir
sólu. Það er ekki mér eða mannkostum
mínum að þakka að ég hélt í gömlu vinina.
Ég er guði þakklát fyrir að eiga enn gömlu
vinina sem ég deildi öðrum þáttum af lífi
mínu með en drykkjunni.
Ég vil taka það fram að ég tala ekki
sem fulltrúi AA samtakanna, það getur
ekki nokkur sála. Hins vegar er þetta
félagsskapur sem öllum er opinn. Það eina
sem til þarf til að gerast félagi er löngun til
að hætta að drekka.
Hvað hefur breyst? Allt mitt líf. Ekki að
utanverðunni heldur að innan. Ég hef
ekkert að skammast mín fyrir lengur. Lífíð
er ekki lengur einhver eilífðar feluleikur
fyrir sjálfri mér og öðrum. Ég á engin
leyndarmál sem þola ekki dagsins ljós.
Sjálfsmynd mín verður sífellt styrkari og
ég er að læra að takast á við hlutina, hlaup-
ast ekki á brott. Þetta gerðist ekki á einni
nóttu, aldeilis ekki, sem betur fer.
Breytingarnar eru örsmáar dag hvern en
Drykkjan sem slík er ekki aðal-
vandamólib. Það er ekki nóg
að hætta að drekka eða dópa,
þaó veróur aó taka ó öllum
hinum vandamólunum líka. Það
verður aö breyta viöhorfum
sínum til lífsins.
stöðugar og markvissar, svo lengi sem ég
drekk ekki, sæki t'undi og vinn að mínum
málum. Ég reyni að fara ekki sjaldnar en
fjórum sinnum í viku á fundi. Einhver
kann að spyrja, hvort ekki sé hægt að
sleppa fundasókn þegar allt er augljóslega
farið að ganga vel. Svar mitt er ó nei og
aldeilis ekki. Mér hefur verið kennt að
leggja eins mikla orku og tíma i batann
eins og ég lagði áður í drykkjuna og reikni
nú hver sem vill. Er ekki nóg að fara í
afvötnun, meðferð og þannig ná tökum á
vandamálinu í eitt skipti fyrir öll kunna
aðrir að spyrja. Svarið hér er nei. Það er
einungis hægt að ná tökum á þessu vanda-
máli einn dag í senn. Ég fer á fundi til að
sækja andlegan styrk meðal fólks sem
hefur gengið í gegnum sömu reynslu og
ég. Ég fer á fund til að létta á hjarta mínu,
til að heyra hvernig gengur hjá öðru fólki,
til að draga lærdóm af reynslu annarra.
Einhver sagði, klár kona lærir af eigin
reynslu en vitur kona lærir af reynslu
annarra.
Ég fór aldrei í meðferð, enda þarf
meðferð ekki að vera skilyrði íyrir því að
vera edrú. Ég hef verið mjög virk í öllum
þjónustustörfum innan AA og fínnst það
mjög gefandi. Ég stjórna fundum, tala
reglulega á opnum fundum og er með
mjög góðan trúnaðarmann sem mér finnst
afar mikilvægt.
Alkóhólismi er banvænn sjúkdómur.
Hann getur snardrepið fólk en oftast er
hann að murka lífið úr fólki árum saman,
það smádeyr. Alkóhólismi er sjúkdómur
sem segir manni að maður hafi engan
sjúkdóm. Alkóhólismi er geðsjúkdómur,
sjúkdómur sem litar öll viðhorf manns til
lífsins og hegðunar. Neikvæðni, stífni, ótti,
hroki, vanhæfni til að takast á við til-
finningar, flótti frá tilfinningum með
öllum tiltækum ráðum eru allt karakter-
einkenni drykkjumanns. Þessi lífsviðhorf
breytast ekki sjálfkrafa við það að hætta að
drekka eða fara í meðferð. Þessi viðhorf
og vanlíðanin sem þeim fylgir getur ein-
ungis breyst með hjálp annarra. Drykkjan
sem slík er ekki aðalvandamálið. Það er
ekki nóg að hætta að drekka eða dópa, það
verður að taka á öllum hinum vanda-
málunum líka. Það verður að breyta
viðhorfum sínum til lífsins. Hér get ég
ekki unnið ein og óstudd og einmitt í því
er fegurðin fólgin. Með því að veita fólki
aðgang, leyfa því að hlúa að mér og vefja
mig kærleika sinum læri ég að elska sjálfa
mig, í því felst batinn. Ég sæki líka styrk í
trú á mátt sem er æðri sjálfri mér - sumir
kjósa að kalla þennan mátt guð - þessi trú
er lykilatriði. (Ég er ákaflega trúuð en ekki
í hefðbundnum skilningi, er t.a.m. lítið
hrifin af kirkjunni.)
Viðhorfsbreytingar eru frumforsenda
fyrir breyttri hegðun. Þarflaust frá að segja
þá er hegðun praxís. Praxísinn er lífið
sjálft. Hér eru mistökin algerlega ómiss-
andi. Ég er alltaf að gera mistök og þannig
læri ég. Munurinn frá því sem var og því
sem er nú, er sá að ég lít ekki á þessi mis-
tök sem einhvern dóm yfír því hver ég er
sem manneskja; ómöguleg, mislukkuð
o.s.frv., eins og mér var tamt áður fyrr. Ég
skal gefa dæmi.
Ég vinn sjálfstætt. Fyrir skömmu skil-
aði ég af mér drögum að stóru verkefni
sem tekur að minnsta kosti ár í vinnu. Ég
er búin að leggja mjög mikla vinnu í að
undirbúa verkefnið. Aður en ég get hafíst
handa þurfa drögin að hljóta samþykki
fímm manna nefndar. Ég fékk umsagnir
&