Akranes - 01.01.1959, Blaðsíða 10

„Þú heldur það“, sagði hann, en ég eh
ast um að við sjáum nokkra snjóföl í all-
an vetur, hvað þá mikinm snjó“.
Ég hugsaði mér þá, að nú skyldi ég
veita þessu nákvaema athygli og muna
hverju hann hafði spáð um haustið; mér
þótti þetta eigi vera með neinum líkind-
um, en svo fór, að dag einn í febrúar um
veturinn, sást að vísu snjór, en svo lítill,
a. m. k. hér í bænum og grenndinni, að
naumast var sporrakt á götunum, það var
aðeins föl, sem tók upp næstu nótt með
öllu. Annar snjór sást ekki veturinn þann,
og um sumarmál voru rabarbarar orðnir
margra þumlunga vaxnir úr jörðu (t. d.
hjá frú Katrínu Magnússon, og mun þess
hafa verið getið í Morgunblaðinu þá.
Hvaða vetur þetta var man ég ekki. Lík-
lega einhvern þessara vetra 1927—'29.
Þannig var það á hverju vori og hverju
hausti, að Isólfur sagði svo nákvæmlega
fyrir um sumar- og vetrarveðráttuna sem
í þetta sinn, og þá engu síður um veður
þann og þann daginm, vikuna eða mánuð-
inn. Sama máli var vitanlega að gegna
um sjóveðrin og jafnvel enn nákvæmar.
Aldrei komst ég að því með vissu, hvað
hann hafði til marks um þetta né ýmislegt
annað, en ég hygg, að þvi hafi ráðið mestu
um: Frábær athyglisgáfa hans, og að hann
hafi eitthvað stuðzt við stjörnuheiðan him-
ininn á haustum, vetrarkviðann á sumr-
um, frostið og áfreðana í lækjum og ám,
fuglalífið og hátterini þeirra dýra, er hann
umgekkst, brimið í sjónum og blikurnar
i loftinu, en einkum þó brimhljóðin mörgu
og margvíslegu, meðan hann dvaldi eystra,
svo og hverina þar og ótal margt fleira, er
hann lét eigi fram hjá sér fara, án ná-
kvæmustu athugunar og eftirgrennslunar.
Þessara gáfna hans varð og vart á barns-
aldri hans, enda var hann þá og oft síðan,
eins og hann væri eitthvað „utan við sig“,
án þess þó að þess yrði vart, að hann
væri eigi með „heilum sönsum“. Hann
ihlustaði t. d. oft á viðræður annarra, án
þess að hann virtizt veita þeim nokkra
eftirtekt og væru þær honum ógeðfelldar,
formælingar, klám eða léttúðugt tal, var
haam horfinn úr þeim hópi, án þess að
menn yrðu þess varir fyrr en eftir á, því
hann fór þá oftast án þess að kveðja. Þetta
sýndi þó, að eitthvað fór hann nær mn
það sem um var verið að tala, enda vék
hann stundum að því siðar og oftast við
óskyld tækifæri og spurði: „Hvað voruð
þið að tala um eða minnast á héma um
daginn þegar . . . . “ eða „Hver hefur verið
að segja frá þessu, sem þið vomð að tala
mn í gær — um daginn?“ o. s. frv.
Stundum spurði ég hann, hvernig hon-
um litist á eitt eða annað. Væri honum
það geðfellt, sagði hann álit sitt á því,
vildi sýmilega ræða frekar um það og gaf
hann þó oft góðar bendingar, einkum ef
um veikindi var að ræðó, sjóferðir, vinnu-
brögð og vandasöm málefni, — en væri
honum málefnið andstætt eða ógeðfellt,
sagði hanm ákveðið mjög: „Mér lízt illa á
það! ForSastu að koma nálægt því!“
Spurði ég hann þá: „Hvers vegna? Er
nokkur hætta á ferðum í sambandi við
það? Er ekki sjálfsagt að reyna að laga
það ef unnt er?“
Svaraði hann þvílíkum spurningum af-
dráttarlaust strax og sagði:
„Maður á aldrei að vera við neitt !jótt
riðinn; það getur verið hættulegt að koma
nálægt því, en sé maður viss um, að af-
skipti manns af þvi geti breytt því til góðs,
er sjálfsagt að láta það ekki afskiptalaust
með öllu, heldur gera sitt til að færa það til
berti vegar, eins og t. d. illa meðferð á
dýrum, drykkjuskap manna og önnur
mannskemmandi mál. En ávallt þó með
varfærni og að vel athuguðu máli“.
Þá vildi ég minnast á fáeinar staðreynd-
ir um glöggskyggni ísólfs á ýmiss konar
10
AKRANES