Akranes - 01.01.1959, Blaðsíða 23

drepsskap eða tildur, svo nefndar séu
nokkrar orsakir lélegrar kirkjusóknar nú
á dögum. Sinnuleysi og ímyndaður trúar-
skortur valda líka miklu þar um, enda er
það svo ótal margt sem fólk getur látið
glepja fyrir sér og hindra sig í kirkjusókn.
Aðrir vilja kenna prestunum um, þeir séu
ekki nógu hæfir kennimenn og kristilegu
líferni þeirra sé ábótavant. Ekkert sé því
til þeirra að sækja, enda sýni þeir sjálfir
ekki kirkjunni þann áhuga og sóma, sem
skildi. Enn aðrir álíta boðskap kristninnar
úreltan, og ekki lengur þess megnugan að
gegna þvi hlutverki sem honum var ætl-
aður, enda hafi mistök kristinna manna
fyrr og síðar sýnt það og sannað, svo að
ekki verði um villzt.
Við skulum athuga nánar þessar hindr-
anir og orsakir lélegrar kirkjusóknar og
safnaðarstarfs.
Óttinn við það að vera talinn hræsnari
vegna góðrar kirkjusóknar er nokkuð al-
gengur. Stafar hann af þeirri hugsana-
villu og meinloku, að þeir, sem sækja
kirkjumar, séu að reyna að sýnast betri og
sannkristnari menn en aðrir. Ekki er úti-
lokað, að áður fyrr, og jafnvel einnig nú
á seinni tímum, hafi þetta raunverulega
átt sér stað í einstaka tilfellum. Kirkjan
er hins vegar ekki og hefur aldrei gert
kröfu til þess að vera nokkurs konar sam-
komustaður dýrðlinga. Miklu fremur er
hún og á að vera tilbeiðslustaður og skóli
fyrir breyzka menn, í kristilegu líferni.
Slíkt lífemi krefst þrautseigju og úthalds
og veitir ekki af að brýnt sé fyrir flestum
að minnsta kosti vikulega í hverju það
lífemi er fólgið. Taka má þannig undir
með sálmaskáldinu er það segir: „Enn einu
sinni er ég staddm- hér, ef auðnast kynni
að eg sjái’ að mér“. Þetta nám er lang-
sóttara og erfiðara en flesta gmnar, en
allur árangur hvað lífshamingju snertir
fer eftir því. Engin völd, metorð eða
vísindaleg þekking geta veitt hamingju.
Með sömu rökum mætti alveg eins
leiða getur að þvi, að þeir, sem ekki fara
til kirkju, teldu sig vera það fullkomna
menn, að ekki verði betmm bætt, og
þurfi þeir hvorki á tilsögn eða náð fram-
ar að talda. Sjálfsagt eru þeir fáir nú á
dögum, sem álita sig óverðuga þess að
ganga í guðs hús, vegna raunverulegra
misgerða sinna. Slík afstaða er álíka mik-
il meinloka og liinar fyrmefndu. Kirkjan
er einmitt þeim ætluð, öðrum fremur, og
veitir þeim sífellt ný tækifæri til þess að
bæta ráð sitt, með boðskap hennar um
eilífa náð og fyrirgefningu, og með hinu
heilaga sakramenti.
Öþarfi er að óttast það lengur hér á
landi, að það þyki fínt að fara í kirkju.
Höfðingjar okkar, stjórnmálamenn og vis-
indamenn, fara ekki öðrum fremur í
kirkju, og er ekki laust við að sumurn
þeirra þyki það jafnvel ekki nógu fínt
að fara þangað. Eimir ennþá eftir af
þeirri gömlu skoðun á trúarbrögðumnn,
sem skapaðist á gelgjuskeiði raunvísind-
anna um síðast liðin aldamóti. Raunvís-
indin reyndu þá að þröngva andanum inn
í form efnishyggjur með óglæsilegum en
lærdómsríkum árangri tveggja heims-
styrjalda.
Yísindamenn og menntamenn þessara
ára töldu, að yfirborðsþekking og véla-
menning þeirra, hefðu afsannað trúar-
hrögðin og hættu þess vegna að sækja
kirkjurnar. Fordæmi þeirra fylgdi síðan
allur almenningur, sannfærðtn: um það,
að röksemdafærslur og skjmsemisti’ú þeirra
væri sú eina sann og rétta.
Framrás vísindanna stöðvaðist samt
ekki við þennan áfanga, og hafa þau nú
þróast áfram á hærra stig, nær ljóshiu
sannleikanum og trúarhrögðumnn. Þau
hafa sprengt af sér fjötra efnishyggjunnar
með nútima kjarnorku vísindum og um-
AKRANES
23