Akranes - 01.01.1959, Page 41

óskipta athygli samferðafólksins. Gunna
hafði ekki fyrr tekið sér sæti við hlið grá-
hærðrar kcmu en sú gamla fór að segja
henni ævisögu sína, þóttist ég strax heyra,
að þama værum við búin að fá eina af
þessum símalandi dönsku konum að ferða-
félaga, og flýtti mér að segja Gunnu, að
hún mætti ekkert þykjast skilja. Gamla
konan sat við glugga en Gunna við hlið
hennar, á bekknum beint á móti sátum
við Jón. Nú var úr vöndu að ráða fyrir
þá gömlu. Annað hvort varð hún að taka
þann harða kost að þegja um hríð eða
hætta á það, að þetta undarlega fólk skildi
eitthvað í ævisögianni. Hiin tók vitanlega
seinni kostinn og fengum við alllangt yf-
irlit yfir fjölskyldumál hennar öll, en
aðrir farþegar, sem þóttust hafa gengið
úr skugga um að við skildum meira en
við létum í ljósi, skemmtu sér hið bezta.
Sú gamla var búin að gera grein fyrir
eðli og háttum eiginmannsins og bam-
anna og komin að barnabörnimum þegar
okkur Jóni var farið að leiðast svo mjög
þessi óstöðvandi orðaflaumur, að við
færðum okkur í lestinni og létum Gunnu
eftir að brosa framan í kerlinguna og
henda gaman að mælgi hennar. Þegar sæt-
in okkar losnuðu jukust möguleikar þeirr-
ar fullorðnu hvað samræður snerti og
brátt var hún farin að ræða við konu á
næsta bekk á mállízku sem fæstir skilja,
sem búsettir em í vesturbænum i Reykja-
vík og vorum við nú aðalumræðuefnið,
enda meira en lítið kynlegir kvistir i aug-
um hinna rosknu kvenna.
Jón og Gunna töldu, að svona myndu
íslenzkar konur aldrei haga sér. Þær
myndu bíða með að tala um ferðafélag-
ana unz þær kæmu heim, og einkum sæl-
ast eftir að gera það í boðum hjá ná-
grönnunum, en slík boð em aðalblóma-
garður bæjarslúðursins í Reykjavík, en
alls ekki áætlunarbílamir. Þaimig hefur
AKRANES
hver þjóð sína siði, jafnvel kerlingamalið
lýtur sérstökum lögmálum, sem ekki eru
algerlega eins hjá tveimur þjóðum.
Þegar við komum til Fjerritslev var
þar fyrír bill frá Svinklöv, og brátt brun-
uðrnn við eftir ágætum vegi heim að
„Svinklöv badehotel". Þetta reyndist vera
mikil bygging rétt við Vesturhafið, nánara
tiltekið við Eymdavikina (Jammer-bugt-
en). Enginn eymdarbragur var þó á hús-
inu né viðtökunum. Hvað sem beðið var
um var strax til reiðu, og að ágætri kvöld-
máltið lokinni var okkur visað til her-
bergja á efri hæð hússins. Herbergin vom
mjög rúmgóð en ekki mikið búin að hús-
gögnum. Dvalarkostnaður reyndist vera
mjög lágur.
41