Akranes - 01.01.1959, Síða 56

og tilfinninga eins og þá. Bn gott og vel.
Þeir, sem samið hafa leikinn, þýtt hann
og sviðsett, hljóta í sameiningu að vita
öðrum fremur í hvaða flokki hann er, og
þetta er sem sé gamanleikur.
Lítinn áhuga hlyti sá að hafa á leiklist,
sem ekki þætti leikur þessi æði nýstárleg-
ur. Ekki er nóg með það, að mörg þúsund
ár líði milli fyrsta og síðasta þáttar, held-
ur eru leikendumir á fleygiferð um svo að
segja allt leikhúsið, allt frá leiksviðinu
sjálfu, niður í hljómsveitargryfjuna og
upp á efri svalir.
Aðalpersónur leiksins eru Antróbus-
hjónin, leikin af Vali Gíslasyni og Regínu
Þórðardóttur, börn þeirra, leikin af Bryn-
disi Pétursdóttur og Baldvini Halldórs-
syni, og Sabína, vinnukona, fegurðar-
drottning og lotta, sem alltaf hafnar í eld-
húsinu, leikin af Herdísi Þorvaldsdóttur.
Langt er síðan Herdís hefur leikið eins
glæsilega eins og að þessu sinni. 1 fyrsta
þætti er hún full af vinnukonuvaðli, tek-
ur munninn fullan en stendur ekki við
ákvaraðnir sínar eins og gerist með fólk,
sem ekki er stórgreint né fastmótað hvað
skapgerð snertir. Hún er greinilega of
tengd Antróbusfjölskyldunni til þess að
geta yfirgefið hana, hvað sem kulda og
matarskorti líður, enda virðist jafnan ræt-
ast lir hvað matinn snertir, þegar Antró-
bus kemur heim af skrifstofunni.
f öðrum þætti er Herdis orðin fegurðar-
drottning en Antróbus forseti. Forsetinn
lokar ekki augunum fyrir kvenlegum ynd-
isþokka og hefur þegar í huga að skilja
við frú Antróbus. Fellibylur og flóð koma
þó í veg fyrir þær áætlanir og fegurðar-
gyðjan verður að leita á náðir Antróbus-
fjölskyldunnar til þess að farast ekki i
flóðinu mikla, sem virðist vera sömu teg-
tmdar og Nóaflóðið. Herdís er lagleg og
vel vaxin kona og veldur útlit hennar
miklu um það hversu vel henni tekst, en
56
fáguð framkoma og háttvísi í hreyfingum
ræður úrslitum um það ,að þama nýtur
kvenleg fegurð sín, svo að allir mega vel
við una, en er ekki sett í gripasýninga-
flokk eins og gert hefur veríð i Tívolí á
vori hverju, og nokkrir sæmilegir borgarar
hafa látið hafa sig til að dæma, eins og
þegar Páll Zóphóníasson var að dæma um
hrútana og kýrnar þegar ég var drengur
og sjálfsagt lengi siðan.
Ekki er beinlínis sagt, hvar lilutverk
Sabinu hafi verið í stríðinu i síðasta þætti,
en a'tla má, að hún hafi verið lotta, þ. e.
stúlka, sem vinnur i hjúkrunar- og hjálp-
arsveitum nærri vigstöðvunum.
Ekki breytir þessi reynsla Sabínu, hún
lendir alltaf í eldhúsinu og alltaf verður
hún að hlýða frú Antróbus, og alltaf er
hún jafnfús til þess að gera allt, sem hún
getur fyrir fjölskylduna.
Antróbus er einn hinna leitandi manna,
sem ekki eru ánægðir með lífið eins og
það er, en vilja bæta það á einhvem hátt.
Hann leggur þá einnig drjúgan skerf til
framvindu menningarinnar, þar eð hann
finnur bæði upp stafrófið, hjólið og marg-
földunartöfluna. ÞetUi gerist í fyrsta þætti
og þá er Antróbus störfum hlaðinn maður
fullur mannúðar gagnvart þeim, sem bágt
eiga. 1 öðrum þætti er hann orðinn for-
seti og nýtur lífsins á baðströnd ásamt
fjölskyldu sinni. Ekki virðist sá vegsauki
hafa gert hann að meiri manni, enda
varla við því að búast, að menn, sem dans-
að er kringum eins og hálfguði, auki
manngildi sitt til muna. Hitt er annað
mál, að sé efniviður slíkra manna góður
þola þeir að hverfa aftur til erfiðari lífs-
kjara og það gerði Antróbus í stríði sið-
asta þáttar. Valur Gislason leikur allt
þetta vel ,en hlutverkið gefur naumast til-
efni til þeirra átaka, sem lengi verði í
minnum höfð.
I\egína Þórðardóttir fer prýðilega með
A K R A N E S