Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1876, Síða 47

sem aldrei var iðjulaus, hafði ekki getað fengið afsérað leggja
?•.. ®5r P’Jónana, þegar hún fór á stekkinu. Veðrið var fagurt,
íJor°^r'nn spegilfagur, þrösturinn saung og Helga litla. saung,
og áður en gamla konan vissi af, var hún komin svo lángt frá
bænum, að hún gat gryllt f dysina. Dysin lá þar rétt niður við
X5i^,nn’ .°g svona lángt hafði hún ekki gengið f lángan tfma,
Hmhverjar óþægilegar endurminníngar hafa víst vaknað hjá
gomlu konunni, því að henni hnykkti mjög við, þegar hún sá
aysina, og vildi sem fljótast snúa heim til bæjar. En það varð lítið
á 1 ~ -^elga litla sá einmitt í sama svip stóra kaupstaðarlest
a leiðmni. Hún hafði talið 26 hesta í einni trossu, og það var
P° þess vert, að staldra við og horfa á aðra eins lest og þessa.
i.Pað er hann Magnús ríki í Fagradal og enginn annar",
sagði amma hennar. Hann var að kalla eitthvað til vinnu-
tnannsins á undan, og hún hafði þá undireins þekkt hann á
málromnum.
, Fremst reið dálítill drengur á mjallhvítum hesti. Aldrei
nafði Helga séð fallegri hest, en þenna. Drengurinn hafði
brokkið hár og var rjóður í kinnum, rneð snör gáfuleg augu.
Hann hafði svartan hatt á höfði, og var í ljómandi fallegum
reiðbuxum með spegilfögrum látúnshnöppum oggrænum streng.
Helga litla varð öldúngis forviða, að sjá alla þessa viðhöfn. „Já!
svona hafa einmitt kóngssynirnir verið, sem hann babbi var að
Iesa um f vetur", hugsaði hún. Nú var hann kominn, og ætlaði
fram hjá. Hún misti nú einurðina og leit undan, þvf að hún
var ekki eins vel búin og hann, og ekki líkt því.
Nú kallaði faðir hans til hans: „Hlauptu af baki, Valdi
htlil 0g kastaðu þremur steinum í bannsetta dysina". Hann
bljop af baki, greip þrjá steina upp af götunni, og kastaði
þeim í dysina. Eins og örskot var hann á bak aptur, ogkallaði
td Helgu litlu: „Nú fer eg, vertu sæi, stúlka litla!" og þeysti af
stað á eptir lestinni. Helga leit nú við, og horfði á eptir
honum, en ekki leið á laungu, áður en hann og lestin voru
komin á hvarf bak við fjallið í vestri. Petta hafði verið að eins
svipstund, og þó var Helga lítla svo glöð, því að þetta var
fallegasta lestin, sem húrt hafði nokkurn tíma séð.
„Nú skulum við koma, Helga litla“, sagði amma hennar,
„það er orðið fratnorðið, og meir en mál fyrir okkur að fara
að sofa“.
„Hvers vegna kastaði hann steinunum í dysina, amma mfn“,
sagði Helga; „hvers vegna gjörði hann það, hann Þorvaldur
litli ?" — Hún vissi nú vel, hvað hann hét, og það var ekki hætt
við, að hún gleymdi því aptur.
„Já! það er saga, sem ekki er íyrir börn, eins og þig“,
sagði amma hennar. „Við skulum alveg sleppa því, og hlusta
heldur á, hvað máríerlan sýngur fagurt, þarna bak við steininn.
■— Æ! þú hræðir hana með þessu óðagoti, barn; hana! þar
flýgur hún burtu; þú ert of áköf, barnið gott, hægt, hægt!“
Helga hirti nú ekki lengur um máríerluna, og tók um
handlegginn á ömmu sinni, og margbað hana, að segja sér sög-
(45)