Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1876, Blaðsíða 60

GÁTUR.
i. Sfinxar gátan eptir síra Olaf Guðmundsson á Sauðanesi,
1575—1608. Vlsnabók. 1612, bls. 339; 1748, bls. 297.
Því skulu þegnar hljóðir | og þýðra kvenna val?
hefji höldar fróðir | heldur spektar tal;
eg læt ei lýðum lengi | luktar vizku dyr:
þér leysið úr því eg spyr.
Hvert er það dýr í heimi j harla fagurt að sjá,
skýrt með skrauti og seimi | eg skreyti þar ekki frá:
á morgna með fjórum fótum | það fær sér víða fleytt
en gár þó ekki greitt.
Þá sól hefir seinna gengið | í sjálfan hádegis stað
tvo hefir fætur fengið | frábært dýrið það,
gjörir um grundir að renna | geysi hart og fljótt,
því fram ber furðu skjótt.
Þegar sólin sezt í æginn | og sína birtu ei her,
þá dregur á enda daginn | dýrið geyst ei fer,
förlast því að flestu, | fætur ber það þrjá
og þrammar þúnglega þá.
Glöggt vil eg andsvar greina | góðum vinum til,
mun þó mærðin seina | misjafnt gjöra á sk.il,
þó mun leysa úr þessu | þeim sem veitir létt
og greiða götuna rétt.
Brátt gjörir barn að kenna | beint við dýrið eitt,
það vill víða renna | þá veitir því ekki greitt,
hefir það fætur fjóra | og ferðast hnjánum á,
hjálpa og hendur þá.
Mannsins æfin miðja ] hún merkir hádegis stað,
þá giptan gjörir að styðja: | greinir í kvæði það,
á fríðum fótum tveimur ] ferðast menn vítt um heim,
sér afla auð og seim.
Inni’ eg auðar baldri, | þeim efndi vizkuhjól:
hnígr að efra aldri | þá í æginn gengur sól,
þá tekr hann staf svo stóran, | svo styðst hinn gamli mann
þá fjölgar fótum hann.
Hér skal lykta og lenda | Lóðins horna vín,
þá æfin manns er á enda; | úti er mærðin mín:
nær ellin á vill stríða | og æskan hverfur brátt
þá mínkar allan mátt.
2. Handr. Bókmentafélagsins í Kaupm.höfn, Nr. 160 1 8vo.
Hver er sá straumur | 1 húsi þraungu,
sem allar kann | í áttir renna
heims og himins | á hverjum degi.
en er þó jafnan | við uppsprettu brunna.
(58)