Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1876, Blaðsíða 50

þakka þér fyrir þessi tár, góða barn“, sagði konan, „það er í
fyrsta skipti í mörg ár, að nokkur hefir grátið yfir mér. Eg
veit, að þú ætlar ekki að kasta steinum á mig héðan af, og að
þú lætur aðra hætta því, því að vita skaltu barn mitt, að hver
steinn, sem kastað er í dysina, hittir hjarta mitt, svo ea hljóða
upp yfir mig. Guð hefir séð aumur á mér, og fyrirgefið mér,
en mennirnir hata mig ennþá. Þeir hafa einkennt leiði mitt
með þessum steinum, til þess að svívirðíng mln skuli verða
eilíf. Vertu ekki svona hörð, kæra barn, eg grátbæni þig,
Grímsbakkasól, hyldu mig! hyldu mig!“
Konan hvarf, en Helga var vakin af ömmu sinni, sem
vaknaði við það, að Helga grét í svefninum. „Hefir þig
dreymt illa?“ spurði hún. Reyndu að sofna aptur og kærðu
þig ekkert um drauminn. Þú veizt llka, að illir draumar eru
æfinlega fyrir góðu efni“.
En í þessu skjátlaðist henni, góðu konu. Þetta var eng-
inn Ijótur draumur, og því síður að hann kæmi fram til óláns
fyrir hana. Hann varð upphafið ti) hamíngju hennar, og bar
ávöxt, án þess hún vissi af því.
Aldrei gat hún gleymt bæn fölu konunnar: „Hyldu mig!
hyldu mig!“ — „Hvernig getur það orðið?" hugsaði hún.
Jú! hana dreymdi nýjan draum, sem lauk upp á henni
augunum. — Svona dreymir börn opt og tíðum hið rétta.
Hana dreymdi, að það væri um vorið einn morgun. Faðir
hennar gekk út á túnið, til að líta eptir vinnumörsnunum,
sem voru að slétta. Hvert ár var sléttað dálítið stykki, grjótið
borið burt, holurnar fylltar með mold og síðan þakið yfir
með torfi. Næsta ár var alit gróið.
„Viltu koma með, góða?“ sagði Grímur til dóttur sinnar.
og þau fóru út á völlinn. Einmitt þegar hún kom, voru þeir
að bisa við afar stóra jarðfasta hellu, og gátu með engu móti
náð henni upp. „Látum hana liggja piltar", sagði Grímur.
„Það gjörir ekkert til. Fyllið með mold í kríng og þekið
síðan með torfi", sagði hann, „að ári um þetta leyti verður
það orðið að grænum bala“.
Nú ránkaði Helga við sér. „Svona skal eg hylja dysina
fyrir allra augum", hugsaði hún.
„Með frábærri iðni og þolgæði tók nú Helga Iitla til starfa.
Otal sinnum var hún við dysina, ótal sinnum bar hún mold í litlu
svuntunni sinni og kastaði á hrúguna; ótal sinnum hvarf það
niður á milli steinanna, aldrei sýndist henni glufurnar og holurn-
ar ætla að fyllast. Margir dagar, mánuðir og jafnvel ár liðu,
áður en dysin varð að grænum hól. Helga litla var átta ára
þegar hún byrjaði, en nú var liún orðin fuilorðin stúlka.
Eptir veturinn kom sumarið, og blómgaði hólinn hennar.
Alltaf miðaði honurn áfram á hverju ári, þángað til Ioksins,
að eitt sumar kom, og þá var Grímsbakkadysin orðin að
fögrum grasivöxnum hól.
Allir voru hissa á þessu starfi Helgu, og enginn vissi því
hún gjörði þetta. Heimiiisfólkið bar ósjálfrátt einhverja lotníngu
(48)