Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1876, Síða 51

íynr þessu starfi, og bölvunin, sem bjó áður yfir þessum stað,
hvarf smátt og smátt í burtu í augum þeirra, af því að saklaust
harn gjörði sér far um að afnema hana. Ferðamennirnir úr
hinum sveitunum urðu öldúngis forviða. Hvað var orðið af
tjrtmsbakkadysinni ? Þeir urðu sjálfsagt að vera komnir fram
hjá henni. Nei! Það gat ekki verið; „og grasið, sem hérna
er!“, sögðu þeir, „hér var þó ekki stíngandi strá fyrir nokkr-
um árum siðan“.
Bezti áfángastaður var kominn krtngum bólinn.
Það var ekki einúngis dysin, sem tók stakkaskiptum á þess-
um tíma. Það var líka Helga sjálf. Hún tók andlegum og
hkamlegum þroska, og honum fögrum, á þessum missirum.
Fegurð og lff reyndi hún að veita náttúrunni, en náttúran galt
henni í sömu mynd, án þess hún vissi af því. Blómin, sem
hún gróðursetti í hólnum, gátu á sinn hátt af sér ný blóm í
hjarta hennar. Þó var fjarri, að hún lifði eingaungu fyrir blómin,
hún lifði í fögrum og blfðum draumi svo sem utan við heiminn,
því að hún lét sér eins ant um hin daglegu störfin fyrir þetta,
°g svo var hún bráðþroska, að þegar amma hennar dó, þá gat
hún tekið að sér að vera fyrir búinu, og gjörðist stoð og stytta
föður síns bæði ( blíðu og stríðu.
Eitt sumarið kom á eptir öðru, og altaf var umferðin, en
enginn hljóp nú lengur af baki til að kasta steinum í dysina,
því að nú var hún orðin öll að grasivöxnum hól; altaf greri
lengra og lengra í kríngum hólinn — og Grímsbakkadysin og
holtið ( kríng var orðið að fögru grösugu túni.
Svona leit það út eitt vor í Maimánuði. Fyrsta siglíng
frá útlöndum var nýkomin. Þessi tíðindi spurðust brátt upp um
sveitirnar, og þarmeð, að Þorvaldur frá Fagradal væri kominn
með skipinu. Hann hafði verið við háskólann í Kaupmannahöfn
og hafði nú lokið námi s(nu þar með bezta vitnisburði.
„Það verður einhvern tíma maður úr honum Valda litla",
sagði móðir hans, þegar hún heyrði að hann var kominn úr
siglíngunni.
„Hafið þið hugsað uppá nokkra handa honum", sagði
grannkona hennar, sem einmitt var komin þegar fregnin barst.
„Það skyldi þá vera hún Elín, dóttir amtmannsins okkar, því
l*gra hugsar hann v(st ekki, get eg nærri".
„Jú! það held eg nú lfka", sagði móðir hans. „Annars fær
hann víst sjálfur að ráða giptíngunni sinni. Það er raunar ekki
þarfyrir; Það giftist víst engin niður fyrir sig, sem á hann".
Faðir hans sat hjá, og hlustaði á þetta samtal. Honum
líkaði samtalið vel, og var konu sinni alveg samþykkur, enda
þótt hann gæfi sig ekki fram í það.
Þessu næst var farið að týgja sig til ferðar, að sækja Þorvald.
Beztu reiðhestarnir voru valdir til þessarar ferðar og allt var búið
út sem fallegast að verða mátti. Magnús gamli var aldrei
vanur að verða uppnæmur, þótt eitthvað kæmi fyrir, og þó fór
[1876 4] (49)