Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1876, Síða 53

leidt blessun og gróða, yfir þenna stað, þar sem óblessunin
grtáfÖi yfir, og náttúran lá sem í dái og gat ekki raknað við.
„Pað er fjarska heitt í dag, faðir minn! eigum við ekki
*ja hérna dálitla stund"? sagði Porvaldur. Þeir stukku
f^fiar af baki, og hleyptu hestunum á beit á nýja balann,
en se*tust sjálfir undir hólinn hennar Helgu.
, held eg, að menn fari loksins að staldra við hjá Gríms-
oakka'', sagði Grtmur brosandi við dóttur sína, þegar hann sá
hestana á beit niðri við veginn. Helga setti hönd fyrir auga,
°K sá — jú, gráan hest gat hún séð og annan brúnföxóttan,
„þá er það Magnús í Fagradal", sagði Grímur, „að minnsta
kosti er það sá föxótti hans. Já! eg þykist vita að hann muni
vera að flytja hann son sinn frá skipi. Nú er þá Þorvaldur
orðinn útlærður", sagði hann.
Nú voru menn þá loksins farnir að æja og hvíla sig
undir hæðinni og Þorvaldur var fyrsti maðurinn, sem gjörði
pað. Nú var Helga glöð, þvi að hún fann, að bæn fölu
konunnar var uppfyilt.
Hún stóð á túninu, þángað til þeir stígu á bak aptur og
heldu burt. Þá sneri maðurinn á gráa hestinum sér við, og nam
staðar. Hann horfði fyrst á hólinn, og siðan upp að bænum.
Hjartað hennar sló nú fljótara. Hún vissi, að hún var svo lángt
ourtu, að hann gæti einúngis séð sig tilsýndar, og þó roðnaði
uún, eins og hann sæi inn í hugskot hennar. — Hún hafði
aldrei gleymt honum, síðan fyrst þau hittust við dysina.
Það var eins og blettinn vantaði ekki nema vígsluna. Eptir
að Fagradalsbóndinn og sonur hans höfðu fyrstir áð þar hestum
sínum, fóru nú fleiri ferðamenn að hafa þar áfángastað. Það
var sönn gleði fyrir Grím. „I þessari viku hafa menn áð þar",
sagði hann, „og tvisvar sinnum meira að segja“. — „Þrisvar
sinnum þessa vikuna" — „já! og nú á hverjum degi". „Nú
er þó eitthvað orðið við Grímsbakka", sagði hann og neri
höndunum saman af feginleik.
En nú kom Helga sjálf sjaldan þángað niður eptir. Hún
hafði svo mikið að hugsa um heima, að hún átti bágt með
að slíta sig frá því. Umferðin var líka alltaf, og allir áðu við
hólinn, svo að sjaldan var þar mannlaust. Það var líka komin
sú breyting á hana uppá síðkastið, að hún vildi helzt vera
einsaman.
Það var eitt sinn um haustið. Umferðin var orðin minni,
því að allir voru önnum kafnir í heyhirðíngum. Það var sunnu-
dagskvöld, og Helga sat niður við hólinn og prjónaði í ákafa,
en þó voru hugsanir hennar ekki við prjónaskapinn, þær voru
lángt burtu. — Allt var kyrt og þögult, og ekkert hljóð heyrð-
ist, nema hægur öldugángur við fjöruna. Jú, einstöku sinnum
heyrðist til máfanna, eða lágt ýlfur í Baldri, fjárhundinum
gamla, sem lá við fætur hennar. En við þetta varð kvöldkyrðin
ennþá næmari. — En allt f einu sperti hundurinn upp eyrun,
(51)