Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1896, Page 69

1
sleikja þau; eða þau tolla við hendur manna, þegar hund-
urinn er kjassaður o. s. frv., og fra hendi til munns er
stutt leið.
Vopnið, sem getur varið því að bandormseggin kofn-
ist í menn, heitir þrifnaður. Því miður er mörgum ó-
tamt að beita því vopni, og vil jeg því ekki láta ótalið
þriðja ráðið, sem vel má að gagni koma:
að lækna hundana, drepa bandormana í þeim með lyfj-
utn. Það má gera bæði með kamaladupti og með areka-
dupti. Það verður auðvitað að hafa hundana í úthýsi á
meðan, og gæta þess vel, að brenna saurindum þeirra eða
grafa í jörð.
Surnar sýslunefndir hafa gengizt fyrir slíkum lækn-
ingum í sinum sýslum. Það er heppilegt, því að ekki
veitir af að neyta allra ráða gegn veikinni, en lækningar
Verða aldrei algengar. ef hver búandi fyrir sig á að út-
vega sjer lyfin. A þann hátt mundu margir dragast apt-
ur úr. Sýslunefndir verða að láta hreppsnefndir annast
utn það, hverja í sínum hrepp, að hver búandi fái lyfin
heim í 'hlaðið, og ganga algerlega eptir því að allir noti
þau, Heppilegast væri að brúkalyfintvisvará ári, en mest
riður þó á þvi skömmu eptir slátrunartímann á haustin,
því að þá er hættast við að hundar haíi bandormana.
Lyfin geta hreppsnefndir fengið hjá læknum eða í lyfja-
húðum og um leið fyrirsögn fyrir brúkuninni. Jeg vil
taka það skýrt fram, að menn mega engan veginn álíta
^ð þessi aðferð sje svo óbrigðul, að óhætt sje hennar
vegna að vanrækja hinar. Menn eiga að nota þær allar
og vera sívakandi gegn þessari landplágu; menn mega
ekki þreytast; þá munu þeir áður mörg ár eru liðin sjá
ávextina.
Til glöggvunar skal jeg setja varúðarreglurnar samau
i stuttu máli:
1. Alla sulli úr kindum, nautgripum og mönnum á að
brenna eða grafa í jörð.
2. Menn eiga að’gæta alls þrifnaðar og varúðar í um-
gengni við hunda og hafa sem minnst afskipti af þeim.
Éinkum eiga menn að gæta þess, að láta hunda ekki ganga
um búr og eldhús; að vatnsílát sjeu ekki höfð opin; að
hundar fái ekki að sleikja matarilát, nje sofa i rúmum
ttanna.
3. Öllum hundum á árlega að gefa inn ormdrepandi
lyf, að minnsta kosti fyrri hlutavetrar.
Guðm. Mar/nússon.
(63)