Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 49

frábærleg hreinskilni. Hver sem í hlut á og við livern sem
er, segir hann hlátt áfram og afdráttarlaust það, sem hon-
um finst rétt, og breinskilni hans fylgir þetta sterka sann-
færingarafl, sem menn ósjálfrátt virða og oftast nær sigr-
ast af. Og þessari hreinskilni og sannfæringarfestu er sam-
einuð úbifanleg trú á framþróunarafl alls lifsins og kærleiki
til mannanna og trú á þeim, sem hrýst fram eins ósjálfrátt
og náttúrlega eins og hjá barni, sem ekkert þekkir nema
sólskin í lífinu. Innilegleikinn og hlýjan í viðmóti hans
er svo sterk og náttúrleg, að menn hljóta strax að finna
til þess, að hann vill þeim vel; hreinskilni hans er svo
sönn, að menn trúa konum sér ósjálfrátt.
Starfsþrek hans og fjör er nærri dæmalaust. Hann
hefir oft ferðast og unnið á ýmsan hátt súlarhringunum
saman. Þegar hann hefir beint vilja sinum að einhverju
takmarki, þá mælir hann aldrei leið'ina né torfærurnar;
þær eru ekki til fyrir honum, hann stefnir áfram beina leið
og lítur aldrei aftur, og hann kemst, allajafna leið sína,
þvi takmark hans liggur jafnan á leiðum ráðvands manns.
En ekkert er svo litið, sé það til gagns eða framfara og
fegurðar, að hann ekki gefi því gaurn, og allra manna er
hann fróðleiksfúsastur. Hver maður og hver atburður í
mannslifinu er mikilsvirði i lians augum; hann ber virðingu
sannkristins manns fyrir lífinu, og styrkleiki hans á sínar
dýpstu rætur i einfaldri, barnslegri trú á guð og réttlæti
hans og gæzku.
Þessum manni lærðu Indíanar að trúa og treysta, þó
hann v*ri livitur, og við hann lærðu þeir að halda orð
sin og eiða. Áhrif hans á þá voru eins og áhrif sólar-
innar og stormsins, hann merkti þá með afli sjálfrar nátt-
úrunnar, honum vildu þeir verða líkir, á hans guð vildu
þeir trúa, þeir vildu hlýða honum, svo að hann sæi, að þeim
þætti vænt nm hann. Það var Indianastúlka, sem fyrir
fáum árum skrifaði foreldrum sinum, að hún hafði gert
eitthvað, sein ekki átti að vera og Pratt refsaði henni fyr-
ir, en svo bætti hún við: »Eg sá það i augum hans, að hon-
um féll illa að þurfa að refsa mér, og raig tók svo sárt, að
hafa bakað honum þessa sorg, að eg hef ásett inér að
að gera það aldrei aftur«.