Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1900, Blaðsíða 73

II. Útfluttar vörur (innlendar).
1895 1896 1897
þús. þús. þús.
kr. kr. kr.
2411 2310 2580
40 4 7
22 15 19
330 277 106
30 40 16
7 21 1
9 13 13
706 1229 1214
63 144 47
599 811 256
275 219 299
10 8 7
1067 10! 1 951
10 11 17
75 78 91
53 57 66
113 112 205
333 586 565
6133 ©' INJÍ GCí 6460
S B.
Saltfiskur, ýmis kon. (þorskur, smáf. og ýsa)
Harðfiskur...............................
Langa, nfsi og keila.....................
Söltuð síld..............................
Saltaður lax ............................
Jsvarin fiskiföng (heilagfiski, lax, síld o. fl.)
Sundmagi og hrogn........................
Lýsi, alls konar.........................
Hross....................................
Sauðkindur...............................
Saltkjöt.................................
Smjör, tólg..............................
Ull, alls konar..........................
Prjónles, alls konar.....................
Saltaðar sauðargærur..................
Dúnn og fiður............................
Guano, hvalbeinamjöl, hvalskíði o. fl
Tmsar aðrar vörutegundir, svo og peningar
Samtals
Ymislegt.
Bismarck var manDa orðhepnastur, gagnorður og bit-
uryrtur; hann skaraði fram úr i þvi sem öðru. Eitt sinn í
samkvæmi hjá honum, þegar talað var um stjórnarfyrir-
komulag í ýmsum löndum Norðurálfunnar, þar á meðal á
Þýzkalandi og Engiandi, sagði hann: »Konungsvaldið á
Englandi er sem hjálmur á höll stjórnarinnar, en hjá oss
er það sem öklað, er alt húsið hvilir á«. Annað skifti var
hann spurður að þvi, hvort Rússum og Englendingum mnndi
lenda saman i ófriði bráðlega. »Færi svo«, sagði hann,
»mundi það verða víðlíka leikur og ef fíll og hvalur færi
að fljúgast á«. — Þegar setið var við friðarsamninginn í
Berlin eftir ófriðinn milli Rússa og Tyrkja, sagði Bismarek
eitt sinn: »Rússland hefir nú gleypt meira en það getur
melt, svo að nú verða fuudarmenn að létta á því um það,
sem meltingarfærin komast ekki yfir«. — I einni ræðu sinni
sagði Bismarek : »Það er að eins stundum, að menn þókn-
ast öðrum með því að tala, en þeir þóknast œtið öðrum
(59)