Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1912, Qupperneq 128

Svo fór Pétur að hlaupa, en þegar Páll sá það, þá
fór hann að hægja hlaupið og lofaði Pétri að ná sér og
taka af sér töskuna. Svo hljóp Páll áfram veginn eins og
hann væri að flýja, en Pétur sneri við og færði karii tösk-
una. Hann varð mjög feginn að fá töskuna aftur, og
þakkaði Pétri margfaldlega fyrir hjáipina, og sagði um
leið og hann fékk Pétri 20 kr. gullpening, að hann væri
vænsti drengur og sjálfsagt gott mannsefni. —
Að lítilli stundu liðinni hittust þeir Pétur og Páll til að
skifta fengnum milli sín.
* *
Fuglabjargið.
Fyrir nokkrum árum var skipstjóri frá Faxaflóa á
ferð heim til sín um Jónsmessuleytið, frá fiskiveiðum við
Vestíirði. Þegar hann kom fram undan fuglabjargj, sem
var á leiðinni, datt í dúnalogn, svo skipið komst ekkert.
Skipstjóri segir þá, að sér leiðist að liggja aðgjörða-
laus og hann vilji þeim til skemtunar róa á skipsbátnum
upp undir bjargið og skjóta nokkra fugla. A leiðinni í
land segir skipstjórinn, að þeir skuli róa suður með bjarg-
inu, þvi hann hafi frétt, að þar væri vogur inn í bjargið,
og upp frá honum urð, sem hættulaust sé að ná í nokkuð
af eggjum, og svo er bátnum stýrt þangað. En þegar
þeir koma í voginn, þá eru þar 4 Færeyingar fyrir í sömu
erindum. Skipstjóra þykir slæmt, að hafa marga óviðkom-
andi votta þarna, svo hann snýr sér strax að Færeying-
unum, og spyr byrstur: „Hvað eruð þið að gjöra hér“.
Þeir urðu strax hræddir og svöruðu engu, en bentu á
fuglakippur og 3 eggjafötur. „Hver hefir Ieyft ykkur
þetta?“ Þeir voru í vandræðum og svöruðu engu. „Þið
eruð þjófar! faðir minnn á bjargið og hefir sett
mig til að taka þá, sem stela úr bjarginu. Hvort viljið
þið nú heldur skila mér allri veiðinni, eða ég
klagi ykkur, svo þið verðið teknir sem þjófar fyrsta
skiftið, sem þið komið á land á íslandi eða Færeyjum".
Mannatetrin, dauðhræddir, tóku fyrri kostinn lifandi fegnir,
afhentu fuglana og eggin og reru svo slyppir til skips síns,
fegnir að ekki varð verra úr. En skipstjórinn reri til
skips síns með góðan mat á borðið sitt, án þess að eyða
nokkru skoti á saklausu fuglana.
Tr. G.
(114)