Jólagjöfin - 24.12.1922, Page 30

28
Jólagjöfin
En ljósálfarnir eiga líka sinn sorgar og skuggatima.
Þegar sólin lækkar á lofti, uns hún hverfur me'ð öllu og
myrkrið ríkir yfir öllu og kuldinn. Þegar norðanstormurinn
æðir yfir landið og blómin hneigja visnar krónur sínar að
brjóstum móður sirinar, og laufin falla af greinum bjarkar-
innar, sölnuð og bleik eins og saknaðartár gamalmennis yfir
dánum og sviknum vonum. Og svo þegar snjórinn — þessi
miskunnarlausi, helkaldi óvinur allra lifandi vera, sem elska
sólina — legst yfir alt og eilíf þögnin rikir yfir öllu. Þá
drjúpa ljósálfarnir höfði, og kvíði kuldans sest að i sálum
þeirra. Þá er svartálfunum skemt. Því það eru líka svartálfar
til i landi ljósálfanna. Þeir elska myrkrið meira en ljósið, og
þeim líður aldrei betur en þegar kuldinn og myrkrið er sem
mest.
Þeir gleðja sig yfir harmi ljósálfanna og gera alt, sem
þeir geta til að draga úr störfum þeirra. Þeir ala á ófriði og
sundrung og reyna að ná völdunum í sínar hendur, þó þeim
takist það sjaldnast.
Það var einn morgun i sólmánuði. Himininn var alheiður
og sólin í hádegisstað. Bláleit lognstafa-blæja hvíldi yfir land-
inu og sveipaði það í æfintýrahjúp hillinganna. Loftið ómaði
af söng fuglanna og flugurnar suðuðu við blórnin og dreyptu
á hunangsbikar þeirra. Lækirnir fossuðu niður hlíðarnar og
árnar sreymdu til sævar. Blóma og bjarkarilmur barst yfir
landið, svo loftið var þrungið af gróðurangan, þennan fagra
sólmánaðarmorgun frá öræfum til ystu stranda.
Alstaðar voru ljósálfarnir á ferð. Allir í hvítum skykkjum
og með geislabros á vörunum. Allir stefndu þeir að ákveðn-
um stað, blómskrýddri hæö í einni af fegurstu sveitum lands-
ins. Það var auðséð, að eitthvað óvenjulegt var í vændum.
Ljósálfarnir staðnæmdust allir á hæðinni, svo að hún var
alþakin ljósbúnum ljósálfum. Örlítill blettur efst á hæðinni
var auður. Á miðjum blettinum var upphækkað sæti, og þrjú