Jólagjöfin - 24.12.1922, Síða 54

qá Jólagjöfin
þorði að kyssa hann á ennið, segja honum sögur og leiða
hann um akrana og á bak við húsið, upp á vínviðarhæðirnar.
Hann hafði strax eftir slysið vanrækt námið í smiðjunni, því
að hann mátti ómögulega yfirgefa bróður sinn, og seinna gat
hann ekki fengið sig til að byrja á iðn sinni aftur, þótt faðir
hans hvetti hann til þess.
Einn dag varð Carlo þess áskynja, að Geronimo var alveg
hættur að minnast á raunir sínar, og honum varð brátt ljóst,
hvers vegna það var. Blindi drengurinn var kominn að raun
um, að hann mundi aldrei framar fá að sjá himininn, fjöllin,
götuna, mennina og ljósið. Carlo leið nú enn ver en áður, jafn-
vel þó hann reyndi að sannfæra sjálfan sig um, að hann
hefði ósjálfrátt orðið orsök að slysinu. Oft, snemma á morgn-
ana, er hann virti bróður sinn fyrir sér, er lá sofandi við
hlið hans í rúminu, greip hann svo sár ótti við að sjá hann
vakna, að hann þaut niður í garðinn til að sleppa frá að
sjá dauðu augun leita enn þá einu sinni Ijóssins, er þau voru
svift æfilangt.
í það mund datt Carlo í hug, að láta Geronimo nema söng;
hann hafði viðfeldna rödd. Skólakennarinn frá Tola, er kom
þangað oft um helgar, kendi Geronimo að leika á gítar. Blinda
drenginn hefir þá áreiðanlega ekki órað fyrir því, að þessi
nýlærða list mundi síðar veita honum lífsviðurværi.
Eftir þennan sorglega sumardag virtist ógæfan hafa setst
að fyrir fult og alt á heimili Lagardis gamla. Uppskeran
brást ár eftir ár. Nokkrir ættingjar hans gintu frá honum
dálitla fjárhæð, er hann hafði sparað. Og þegar hann úti á
akri einn andkaldan ágústdag hneig niður dauður af hjarta-
slagi, lét hann ekki annað eftir sig en skuldir. Litla húsið
var selt, og bræðurnir stóðu uppi án skýlis og fóru burt úr
bænum öreigar.
í það mund var Carlo rétt tvitugur, og Geronimo fimtán
vetra. Þá liófu þeir þetta betli- og förumannslif, er þeir lifðu
þann dag í dag. Upphaflega var það fyrirætlun Carlos, að
leita sér atvinnu, er gæti strax veitt þeim viðurværi, en það
tókst ekki. Geronimo eirði heldur ekki stundu lengur á sama
stað; hann kunni hvergi við sig, nemá á þjóðveginum.
í tuttugu ár höfðu þeir nú reikað um þjóðvegina og fjalla-
skörðin á Norður-ltaliu og Suöur-Tyrol, jafnan þar sem ferða-
mannastraumurinn var mestur.
Jafnvel þótt Caido, eftir öll þessi ár, fyndi nú ekki framar
til sárra þjáninga, eins og áður, er sólin skein og fegurð nátt-
úrunnar brosti við lionum, þá bar hann þó jafnan i brjósti