Jólagjöfin - 24.12.1922, Qupperneq 55

Jólagjöfin
53
angurværa meðaumkun; þrotlaus var hún og ósjálfráð hon-
um eins og hjarsláttur hans og andardráttur. Honum leið vel,
er Geronimo var ánægður.
Vagn þýsku fjölskyldunnar ók burt. Carlo settist i neðsta
haftið á riðinu, eins og venja hans var, en Geronimo stóð graf-
k)fr í sömu sporum með handleggina hangandi niður og
horfði upp fyrir sig.
María, vinnukonan, kom út úr veitingahúsinu.
— Hafið þið unnið ykkur mikið inn i dag? kallaði hún
til þeirra.
Carlo leit ekki við. Blindi maðurinn laut eftir vínglasinu.
hóf það og drakk minni hennar. Hún sat oft við hlið hans á
kvöldin í veitingahúsinu; liann vissi einnig, að hún var falleg.
Carlo laut áfram og horfði út á götuna. Stormurinn þaut
og regnið dundi niöur svo ákaft, að ökuhljóð vagnsins, sem
nálgaðist, heyrðist ekki íyrir óveðrinu. Carlo stóð á fætur
og kom aftur á sinn stað við hliðina á bróðurnum.
Strax á meðan vagninn ók að, byrjaði Geronimo að syngja.
Það sat að eins einn farþegi i vagninum. Ökusveinninn los-
aði hestana frá vagninum; svo flýtti hann sér inn í veitingá-
húsið. Ferðamaðurinn sat um stund kyr í sæti sínu, þétt
sveipaður grárri regnkápu; hann virtist alls ekki heyra söng
blinda mannsins. Svo reis hann skyndilega á fætur og steig
út úr vagninum. Hann stakk höndunum langt niður í vasana,
til að hita sér. Nú fyrst virtist hann sjá betlarana. Hann stað-
næmdist rétt fyrir frarnan ])á og horfði lengi á þá, eins og
dómari. Carlo hneigði sig dálitið í kveðjuskyni. Gesturinn var
barnungur maður, skegglaus, fríður sýnum, en augu hans
voru flóttaleg. Þegar liann hafði staðið um stund frammi fyr-
ir betlurunum, gekk hann hratt áfram gegnum portið, er leið-
in lá um, er ekið var burt. Hann hristi ergilegur höfuðið
vfir illviðrinu og ])okunni úti fyrir.
— Nú, sagði Geronimo.
— Enn þá ekkert, svaraði Carlo. Hann gefur ef til vill
eitthvað, áður en hann ekur burt.
Gesturinn kom nú aftur og hallaði sér upp að vagnhettunni.
Blindi maðurinn fór aftur að syngja, og nú virtist ungi mað-
urinn skyndilega hlusta af miklum áhuga. Ökusveinninn kom
nú aftur og beitti hestunum fyrir vagninn. Alt í einu virtist
ungi maðurinn koma til sjálfs sín. Hann fór með höndina
niður í vasann og dró upp einn franka, sem hann gaf Carlo.
— Eg þakka, þakka, sagði hann.
Ferðamaðurinn settist upp í vagninn og sveipaði kápunni