Jólagjöfin - 24.12.1922, Síða 75

Jólagjöfin,
73
orSið árangurslaust. Þokubeltið þar neðra þyntist óöum, og
sólargeislarnir rifu gloppur í það. Og Cþrlo hugsaði: Ef
til vill, þrátt fyrir alt, var það ekki hyggilegt, að fara svo
skyndilega burt úr veitingahúsinu .... Pyngjan liggur undir
rúminu. Það er að minsta kosti grunsamlegt.
En hversu marklaust var það alt saman. HvaS ilt gat
framar komið fyrir hann? Bróöir hans, sem hann hafSi svift
sjóninni, hélt aS hann stæli af sér, hann hafSi haldiS þaS
svo árum skifti og mundi halda þaS framvegis — hvað verra
gat komiS fyrir hann?
NiSur undan þeim lá hóteliS, hvítt stórhýsi, laugaS geislum
morgunsólarinnar, og lengra niSur frá, þar sem dalurinn tek-
ur aS víkka, lá þorpiS. Þögulir héldu þeir áfram, og Carlo
leiddi stöSugt bróSur sinn. Þeir gengu fram hjá skemtigarSi
hótelsins. Carlo sá gestina sitja á svölunum og neyta morg-
unverSar. Þeir voru klæddir í ljós sumarföt.
— Hvar viltu hvila þig? spurSi Carlo.
— Nú í „Erninum", eins og viS erum vanir. Þegar þeir
komu aS litla veitingahúsinu yst i þorpinu, gengu þeir inn.
Þeir tóku sér sæti í veitingastofunni og báSu um vin.
— Hvers vegna komiS þiS hingaS svona snemma? spurSi
•gestgjafinn.
Carlo brá dálítiS. Er þaS svo snemt? Tiundi eSa ellefti
september — er þaS ekki?
— í fyrra var áreiSanlega lengra áliSiS, þegar þiS komuð
niSur eftir.
— ÞaS er svo kalt þar efra, sagSi Carlo. I nótt skulfum
viS. Já, þaS er satt, eg átti aS bera þér kveSju og aS þú mættir
ekki gleyma aS senda öliS upp eftir.
ÞaS var heitt og þungt loft í veitingastofunni. Kynleg óró
greip Carlo; hann óskaSi sér aftur undir bert loft, út á þjóS-
vegina, er lágu alla leiS til Tirano, til Edale, til Isovatnsins!
Hann spratt á fætur.
— ViS ættum aS vera komnir til Boladore á hádegi. I
„Hirtinum“ á vagnarnir um hádegisbiliS. Þar er ágætis-staSur.
Og þeir lögSu af staS. Benozzi rakari stóS úti fyrir búS
sinni og reykti.
— GóSan daginn, kallaSi hann. Nú, hvernig er umhorfs
þar efra? í nótt hefir aS líkindum snjóaS?
— Ja, já, svaraSi Carlo og herti gönguna.
ÞorpiS lá aS baki þeim. Hvítur vegurinn teygSi sig meS-
fram ánni, á milli akra og vínviSarhæSa. Himininn var heiS-
ur og blár. Hvers vegna gerSi eg þaS? hugsaSi Carlo. Hann
gaf blinda manninum hornapga. Er þá yfirbragS hans annað