Dagblaðið Vísir - DV - 28.05.2005, Blaðsíða 20

20 LAUGARDAGUR 28. MAÍ2005
Helgarblað DV
Tíkin Stemma dó á
skurðarborðinu en
skildi eftir sig tíu
munaðarleysingja.
Líf þeirra voru
undir því komin að
hægt væri að finna
fósturmæður. En
eins dauði er ann-
ars brauð og örfá-
um stundum siðar
voru þeir komnir á
spéna hjá tíkunum,
Amöndu og Sindy
sem tóku þessum
boltum fagnandi og
sjá nú um að næra
þá. Erla Jónsdóttir
eigandi Stemmu er
tíkunum og eigend-
um þeirra afar
þakklát.
„Það er yndislegt að hafa komið
hvolpunum á fósturmæður en þeir
hefðu ekki átt rnikla von á að lifa án
þess. Jafnvel þó að við héfðum gert
allt til að veita þeim elsku og um-
hyggju," segir Erla sem syrgir
Stemmu sína sárt, en hún lést á
skurðarborðinu þegar hvolparnir
tíu komu í heiminn.
Hvolparnir koma þó ekki í stað
Stemmu, sem var af hinu ung-
verska kyni Vizlu. Allt var gert til að
bjarga lífi hennar en án árangurs,
hjartað hætti að slá og skildi hún
eftir sig tíu smáa og svanga hvolpa.
Sex rakka og fjórar tíkur.
Kraftaverki líkast
Erla segist hafa verið svo ham-
ingjusöm með að öll litlu krílin
væru á lífi og ekki var eftir neinu að
bíða en sauma og ganga frá þegar
áfallið reið yfir.
„Ég ætlaði ekki að trúa því að
hún Stemma mín væri farin og við
hjónin vorum bæði miður okkar.
Það er ekkert til að skammast sín
fyrir, en við grétum og ég á örugg-
lega eftir að útdeila fleiri tárum
vegna hennar. Þetta var svo óvænt
högg að missa hana, en hún kom
með okkur til landsins frá Dan-
mörku þegar við flutturu heim
þaðan og var tæplega fimm ára
gömul," útskýrir Erla og bætir við
að heima bíði Bragur, faðirinn og
sálufélagi Stemmu, ekki síður
sorgmæddur að finna hana
hvergi.
Erla og Emil höfðu ekki tíma til
að leggjast í sorg. Það var
lílfsspursmál fyrir hvolpana að
finna þeim fósturmóður. Dýra-
læknanarnir vissu um einhverjar
tfkur sem reynt var að fá til að taka
hvolpana að sér en engin þeirra
vildi líta við þessum stóru og kröft-
ugu hvolpum. Fyrir klára og hreina
tilviljun birtist þá á biðstofu lækn-
anna Karen Kristjánsdóttir með
Cavalier-tík sína sem þurfti að taka
nokkra sauma úr en heima átti hún
sjö vikna gamla hvolpa sem svo
gott sem voru hættir á spena. Af
gæsku sinni bauðst hún til að
reyna að fá Sindy sína til að fóstra
að minnsta kosti tvo.
„Emil fór heim og settist við
tölvuna og freistaði þess að finna
einverjar tíkur sem voru með
hvolpa á spena í gegnum spjallrás-
ir og auglýsingar á netinu. Hann
skrifaði einnig inn tilkynningu og
bað um aðstoð. Ég fór heim með
Karen og þessi yndislega tík hleypti
boltunum litlu að sér og leyfði
þeim að sjúga," segir Erla og er
Karenu afskaplega þakklát fyrir að
leggja þessa auka vinnu á sig fyrir
munaðarleysingjana litlu.
Bjargvættur í
Borgarfirðinum
„Emil varð nokkuð ágengt og
fann konu í Borgarfirðinum sem
ræktar Cooker spaniel og hafði sam-
band við hana. Já, svo ótrúlega sem
það hljómar þá hafði Amanda,
Springér spaniel-tík, nóttina áður
fætt fimm andvana hvolpa og var
þess vegna full af mjólk. Við biðum
ekki boðanna og nokkrum klukku-
stundum eftir að hvolpamir fæddust
brunuðum við uppeftir og lögðum
þá einn í einu á spena hjá henni.
Hún tók þeim hverjum á eftir öðrum
eins og hún ætti þá, byrjaði að sleikja
þá og hreinsa. Með alla átta lá hún
alsæl eins og hún hefði fætt þá sjálf
og þeir hömuðust við að sjúga," seg-
ir Erla þakklát og glöð yfir að hafa
komið öllum krflunum sínum á
spena innan nokkurra stunda.
Síðan eru liðnir nokkrir dagar og
allt gekk vel, bæði hvolpamir tveir
hjá Sindy og hinir átta í sveitinni
hafa þyngst og stækkað en það getur
skilið á milli h'fs og dauða að hvolp-
arnir fái mjólk og umhyggju hunda-
mömmu. Erla segist ekki nógsam-
lega getað þakkað eigendum þeirra
Amöndu og Sindy, en það muni um
hvem dag. Hún er bæði hissa og
þakklát fyrir hve margir hundaeig-
endur hafa haft samband við þau og
vottað samúð sína og boðist til að
aðstoða þau.
„Það er smyrsl á sárin að finna
þennan hlýhug og samhjálp en
hundaeigendur skilja hvað það er
mikið áfall að missa hund. Aðrir
kunna að gera grín af því hvað við
tökum það nærri okkur að missa tík-
ina en þeir þekkja ekki þá tilfiiningu
og væntumþykju sem maður ber til
hunda sem em hluti fjölskyldunnar
og eins og bömin okkar. Það er líka
sárt að fylgjast með Brag, hvemig
hann sperrist upp þegar einhver
kemur en þá býst hann við Stemmu
inn úr dyrunum. Þegar við höfum
farið út að ganga eins og við höfum
alltaf gert þá verður hann hálf
ringlaður. Þau vom vön að koma um
„Það er smyrsl á sárin
að finna þennan hlýhug
og samhjálp, en hunda-
eigendur skilja hvað
það er mikið áfall að
missa hund. Aðrir
kunna að gera grín að
því hvað við tökum það
nærri okkur að missa
tikina en þeirþekkja
ekki þá tilfinningu og
væntumþykju sem mað-
ur ber til hunda sem eru
hluti fjölskyldunnar og
eins og börnin okkar."
leið og þau sáu mig fara í útigallann,
svo ekld sé minnst á gleðina þegar
þau heyrðu í tauminum. Nú hreyfir
hann sig ekki en skimar um allt eftir
Stemmu og tekur síðan strikið upp á
loft til að ná í hana þegar hún birtist
ekki. Ég efa ekki að þetta sé lflca erfitt
fyrir hann," útskýrir Erla.
Sorg og söknuður
Stemma átti hvolpa síðast fyrir
tæpu ári og fjölluðum við um það
hér á DV. Það kom mörgum á óvart
að svo skammt skyldi líða á milli
gota hjá henni en vaninn er að hvfla
tflcur lengur. Erla segir að það sé von
að menn spyrji, það hafi aldrei stað-
ið til að para Stemmu svona
snemma.
„Hún var búin að fara á eitt lóðarí
og þá fór Bragur burt af heimilinu á
meðan. í þetta skiptið lóðaði hún
óvenju snemma og við urðum þess
ekki vör. Hún hefur hreinsað sig
svona vel auk þess sem hann hefiir
séð um það lflca. Hún sýndi heldur
enga tilburði í þá áttina en vanalega
leynir það sér ekki þegar hún lóðar.
Hegðun þeirra beggja verður
þannig," útskýrir Erla en hún var í
mestu rólegheitum með þau saman
úti í göngutúr þar sem þau hlupu
frjáls. Áður en hún vissi af hafði
hann skellt sér á hana og allt stóð
fast. Erla segist ekki hafa trúað sín-
um eigin augum en það var ekkert
hægt að gera. Þau fóru sínu fram og
það var ekki aftur tekið.
Fæðingin hófst svo á tilskildum
tíma og allt gekk vel í byrjun. „Eftir
tvo fyrstu hvolpana hætti hún fljót-
lega að rembast, lagðist niður og fór
að sinna þeim. Inni í henni sprikkl-
aði allt og við töluðum við dýralæki.
Okkur var sagt að koma strax og
Stemma fékk kalk og samdráttar-
sprautu og fór að rembast aftur en
það fór á sama veg. Læknamir skoð-
uðu hana vel og sá að það var enginn
í fæðingaveginum en töldu að það
lægi hvolpur þvert fyrir. Stemma
leyfði að vesenast væri í henni og
það var greinlegt að hún var í
„bamsnauð" og skynjaði klárlega að
hún þyrfti að fá hjálp. Við horfðum
síðan á eftir henni þessari elsku inn í
skurðstofuna og biðum frammi, til-
búin að taka við hvolpunum," segir
Erla sem vissulega var smeyk við
keisarann en honum fylgir alltaf
áhætta.
„Ég bað þess að allt gengi vel en
h'f Stemmu og heilsa var það sem
skipti máli. Dýralæknarnir vita ekki
nákvæma dánarorSök en báðu um
að fá að kryfja hana. Þá kannski
finnst hvað var að,“ bætir hún við og
segir að þau syrgi hana sárt en það
litlu krflin sem hún dó fyrir leiði hug-
ann frá Stemmu um sinn. Erla bend-
ir á að got sé alltaf áhætta, fram hjá
því sé ekki horft.
„En en svona er lífið og við verum
að taka þessu. En allir heimsins
hvolpar fylla ekki skarðið sem
Stemma skildi eftir sig en það breyt-
ir því ekki að við munum gera allt
sem í okkar valdi stendur til að koma
þeim á legg og erum ákaflega þakk-
lát fyrir þessa einstöku hjálp sem
okkur barst frá tflcunum og mærðum
þeirra."