Freyr - 01.01.1976, Side 29

Bær Elíasar. Á baðstofuburstinni
gnæfir sjónvarpsloftnetið. — ÞaS
sagSi hann undra suma aSkomu-
menn. — En Elías fylgist vel meS
öllu, sem í kringum hann gerist.
við viljum, bara ef við erum tilbúnir að
auka ræktunina fyrir það. Það er það, sem
þarf. Þannig að mér finnst, að þessir, sem
eru að prédika það, að við þurfum að
fækka fénu, viti nú ósköp lítið, hvað þeir
eru að segja. En við þurfum að gá að því,
að það er allt annað að vera með sína
hjörð, dálítið hjarðvanda, heima í sínum
högum, heldur en að vera að koma þessu
út um allar jarðir, upp í fjöll og alls konar
óvissu, eitthvað út í buskann — það finnst
mér nú. Og ég var nú að segja það við þá
vini mína hérna austur í Nesjunum, hann
Egil og þá, þegar ég var hjá honum um
daginn, hvort þeir hefðu reiknað það út,
hvað það kostaði þá allur tíminn, sem þeir
eyða í að ná fénu úr afréttinni og halda
því saman allt haustið? Þeirra fé fer nefni-
lega inn í Lón og Lónsöræfin, og þeir eru
kannski að sækja það síðasta núna. Og ég
er viss um, ef reikningarnir yfir þessa
vinnu og allir bensín- og olíureikningarnir
fyrir að flytja þetta fram og til baka haust
og vor, lægju á borðinu, þá mundu þeir
sjá, að það mætti rækta nokkuð mikið fyrir
þær upphæðir.
— En heldur þú, að það sé ekki eitthvað
til í því, sem margir hafa álitið, að sauð-
skepnunni sé það andleg nauðsyn að kom-
ast upp um fjöll og firnindi?
— Andleg nauðsyn? Þetta er nú svolítið
furðulegt, ég hef ekki heyrt þetta. Ja, þá
er sauðskepnan bara lík að lyndiseinkunn
og mannskepnan. Jú, það er sjálfsagt
þannig, að þegar hún er vön að fara upp
um fjöll og firnindi, verður hún óánægð,
ef hún fær ekki frelsi til þess. Þá getur
hún alveg örugglega fengið óyndi. En hin,
sem aldrei hefur komið þangað, ég held,
að henni líði bara ljómandi vel heima.
Annars er þetta kannski svipað með mann-
skepnuna. Nú getur enginn lifað öðru vísi
en að fara til sólarlanda, en áður leið mönn-
um vel, þó að enginn hefði komið til Mall-
orca. En það er nú ágætt, að menn fari
upp um fjöll og heiðar og hafi af því á-
nægju, þó að í erindisleysu sé. Og ég skil
það reyndar vel, þegar menn þekkja svo-
lítið inn á náttúruna, kunna að skoða gróð-
urinn og fuglana og allar breytingarnar í
náttúrunni sjálfri. Það eru ekki allir eins
og strákurinn, sem var austan af fjörðum
og fór hérna upp á fjall í rúningssmala-
mennsku, og hann var spurður að því, þeg-
ar hann kom aftur, hvað hann hefði séð á
fjallinu. Og strákur segir: „Ég sá einn fugl
og eina lóu.“ En það er nú svona um margt
— það er svo misjafnt, hverju fólkið er
vant. Annars er það með mínar ær, þó að
þær fái að fara það, sem þær vilja, þá eru
þær bara orðnar svo heimakærar, að þær
koma aftur, þó að þær skreppi upp í fjöllin.
Þær eru jafnvel orðnar ansi gjarnar á að
vera heima á hlaði hjá hreppstjóranum,
nágranna mínum. Og þó að hann amist
F R E Y R
19