Freyr - 01.08.1991, Qupperneq 38

Bilunareinkenni
Þegar maður flyst á nýjan stað er mikilvægt að ná
sambandi við fólk. Auðveldast er að demba sér í
þátttöku í félagslífinu, þannig kynnist maður fólki
fljótast og best. Skömmu eftir að hingað til Bodö
kom hóf kona mín æfingar með heljarmiklum
söngkór, Þverlandskórnum, en við búum i hverfi
sem nefnist Þverland. Fyrr hafði hún sungið með
ágætum kirkjukór heima í sveitinni okkar. Eftir að
hún hóf æfingar með Þverlandskórnum var heim-
ili okkar undirlagt nótnablöðum og veggja á milli
hljómuðu tónverk Mozarts, Rachmaninoffs og
Griegs. Og tungumálin sem heyrast hér eru ekki
bara norska og íslenska heldur einnig sænska,
enska, þýska og latína. Ég sem tryggur eiginmað-
ur hef orðið að sitja fjóra langa og alvöruþrungna
tónleika og segja síðan með spekingssvip álit mitt
á verkunum og frammistöðu flytjenda. Þarna
kynntist kona mín mc rgu góðu og söngelsku fólki.
En hvað með mig, í hvað átti ég að vinda mér til
að komast í sambard við fólk? Mér stóð til boða
að fara í þjóðdansaklúbb, en dansmennt mín
hefur ætíð verið bágborin og áhuginn enginn, auk
þess sem ég held að ég sé næstum taktlaus. Einu
fótamenntirnar sem ég hef stundað undanfarið
eru fjallgöngur, knattspyrna öldunga og skokk.
Þar er takturinn einfaldur, óreglulegur og frjáls-
legur í fjallgöngunum og fótboltanum en reglu-
legur f skokkinu á meðan kraftar endast. Ég fór í
skokkið, það veitir útrás Ifkamlega og andlega. En
skokk er dæmigerð einstaklingsíþrótt, og enda
þótt ég mætfi mörgum másandi skokkurum, þá
kynntist ég þeim auðvitað ekki.
Ég komst fljótt að því að hér á Þverlandi var
myndarlegur skokkhópur og var ég hvattur til að
fara í hann og njóta samvistanna. Ég sló loks til og
vatt mér í sterkasta flokkinn, enda hafði ég þá
skokkað einmana um nágrennið í þrjá mánuði. í
fyrsta hóphlaupinu undraðist ég þol skokkaranna
og hlupu þeir um tvöfalt lengri vegalengd en ég
var vanur. Var hlaupið um nágrennið þvert og
endilangt og hafði ég aldrei ímyndað mér að til
væru svona margar götur hér á Þverlandi, og
aldrei höfðu mér virst þær jafn langar og torfarnar.
í hlaupinu lenti ég mitt á milli þeirra spretthörð-
ustu og lökustu og missti sjónar á forystusauðun-
um og átti vegna þreytu og sljóleika erfitt með að
finna rétta leið að endamarkinu. Auðvitað kemst
maður ekki í samband við hlaupafélaga sína
meðan þeir mása og blása (fremur en kórfélaga í
miðri tríólu hjá Rachmaninoff), en skokkhópurinn
hittist til félagslegra funda annað slagið. Þarna
kynntist ég ágætu fólki.
I Ijós kom að skokkhópurinn var að æfa fyrir
Bodöhlaupið í maí og skarst ég ekki úr leik.
Bodöhlaupið er 1 míla, eins og sagt er hér, en mér
þykir hljóma betur að segja 10 kílómetrar eða
10.000 metrar. Bodöhlaupið var í gær og var ég í
hópi um 200 þátttakenda og með þeim síðustu í
mark, á um 50 mínútum. Mílan virðist löng og
þegar blóðið kemst á hreyfingu fer heilinn (sem
annars er alltof lítið notaður) að starfa duglega og
maður lætur hugann reika. Fyrsta og alvarlegasta
hugsunin er nátfúrlega hvort maður komist í mark
eða hvort maður eigi bara að gefast upp og taka
þessu rólega. Ég hef sett fram þá kenningu að í
erfiðum fjallgöngum eða langhlaupum komi fram
hvaða hluti líkamans sé veikastur, hvaða hluti
líkamans muni gefa sig fyrst þegar ellin sækir á.
Einu sinni hélt ég að tærnar væru minn veikasti
hlekkur, en í Ijós kom að það var bara vegna þess
að ég hafði trassað of lengi að klippa neglurnar á
stórutánum. Síðan hafa bilunareinkennin verið að
fikra sig ofar í skrokkinn og næst hélt ég að hnén
væru að gefa sig, þá mjaðmirnar, bakið og loks
hjartað. í Bodöhlaupinu í gær færðust einkennin
ofar og komst ég að þeirri niðurstöðu að líklega
væri heilinn sá líkamshluti minn sem fyrst klikk-
aði, því að í miðju hlaupinu lét ég mér detta í hug
að skrifa þennan pistil.
Bjarni E. Guðleifsson