Skátablaðið - 01.12.1959, Síða 13

JÓLASAGA
eítir Ottar JCarlsrtid
Bylurinn
YVINDUR á Bakkabæ ýtti
prjónahúfunni aftur á linakka
og horfði gagnrýninn á svip á
göturnar, sem hann hafði
mokað í snjóinn og lágu frá
íbúðarhúsinu til fjóssins, liesthússins,
skemmunnar og auðvitað líka til litla húss-
ins með hjartanu í hurðinni. Svo þurrkaði
liann sér um ennið með vettlingnum. Já,
]já var þessu aflokið, en ekki hélt hann, að
það kæmi að miklu gagni, himininn hvolfd-
ist grár og þungbúinn yfir dalnum, og allt
útlit var fyrir öskubyl.
En í kvöld var þó einu sinni jólakvöldið
og því var engin furða að pabbi vildi hafa
snyrtilegt kringum bæinn, enda þótt veður-
útlitið benti helzt til þess, að allt verkið
væri unnið fyrir gýg. Og auk þess hafði afi
gamli klórað sér í lærinu og sagt, „hann
gengur yfir með snjó í kvöld,“ og hefði afi
sagt það, þá mátti ganga að því sem vísu,
að snjórinn myndi fara að sáldrast niður
eins og eftir skipun, jafnt fyrir það þótt
loftvogin hefði ef til vill spáð sólskini og
ágætu veðri...
Eyvindur gekk burtu og setti skófluna á
sinn stað í geymslunni. Síðan gekk hann
þvert yfir hlaðið með hendurnar vandlega
faldar í buxnavösunum. Vegurinn heiman
frá bænum var aðeins markaður af tveimur
sleðasporum. Þau voru eftir Símon í Koti,
sem hafði einmitt verið að sækja heyhlass
heim að Bakkabæ.
Eyvindur stóð kyrr um stund, djúpt sokk-
inn niður í hugsanir sínar. Hann hafði
ágætt útsýni, því að Bakkabær lá ofan til í
dalshlíðinni og þaðan blasti dalurinn allur
við. Niðri á dalbotninum rann áin og héð-
an frá séð leit hún út eins og breiður
grár borði. Frá öllum reykháfunum stigu
reykjarsúlur upp í loftið og Eyvindur hugs-
aði með sér, að þau þarna niðurfrá hefðu
líklega sitthvað að snúast við undirbúning-
inn fyrir kvöldið.
Hvað átti hann nú að taka sér fyrir hend-
ur? Inn gat hann ekki farið, því að þar voru
mamma og Marit, vinnukonan, önnum
kafnar við að steikja og elda, og honum
hafði verið stranglega bannað að vera fyrir.
Skyldi Eiríkur vera lieima? Hann var
kannski ekki búinn að bera inn eldiviðinn
ennþá.
Allt í einu rétti Eyvindur úr sínum litla
og þéttvaxna líkama. Svei mér þá, ef það
var ekki einhver að koma á skíðurn yfir
túnið að Neðra-Túni. Já, svo sannarlega,
það var Eiríkur og hann stefndi heim að
Bakkabæ.
Þegar Eiríkur nálgaðist Eyvind, heitur og
móður eftir brekkuna, spýtti Eyvindur
hraustlega um tönn.
„Svo þú ert úti að viðra þig,“ sagði hann.
„Hvert er ferðinni heitið?"
Jú, Eiríkur hafði látið sér detta í hug að
skreppa upp á heiðina og líta eftir snörun-
um, sem þeir höfðu sett upp nokkrum dög-
um áður. Það var lífsins ómögulegt að vera
heima, því að hvergi var hægt að vera án
þess að flækjast fyrir einhverjum. Og þar
sem hann langaði ekki beinh'nis til að leggj-
SKÁTABLAÐIÐ
71