Skátablaðið - 01.12.1959, Side 19

dalshnúkur er 6952 fet). Þetta mun vera
stærsti útilegustaður í heiminum. Hann er
opinn frá 20. júní til 31. ágúst, og koma
þangað á hverju sumri um 13000 skátar alls
staðar að úr Bandaríkjunum, ásamt nokkr-
um útlendingum.
Útilegurnar eru þannig, að farið er ann-
að hvort um suður eða norður hlutann, því
það tæki svo langan tíma að fara um allt
landið. Við völdum norður hlutann og vor-
um í 11 daga og gengum 70—80 km í fimm
áföngum.
Víðs vegar um landið eru skálar, þar sem
flokkarnir fá mat og annað sem þeir þurfa
með. Þarna rignir yfirleitt alltaf milli kl.
2 og 3 á daginn og er sagt, að þeir sem eru
í Philmont stilli klukkuna sína eftir rign-
ingunni. Hitinn var alltaf 32—36° á C á
daginn.
Þann 14. lögðum við af stað. Við fórurn
fyrst með bíl frá aðalstöðvunum til staðar
sem heitir Ponil og vorum við þar tvær næt-
ur. Strax þennan dag fékk ég að kynnast
eldamennsku þeirra og mat. Þeir elda allt
á opnurn eldstæðum og brenna trjágreinum,
sem nóg er af þarna, en prímusa þekkja
þeir ekki. Allur matur, sem við notuðum
var þurrkaður og geymdur í plastpokum.
Þegar þetta var hitað upp í vatni varð úr
þessu bezti matur, alveg sem úr nýju væri.
Við borðuðum mikið af alls kyns ávöxtum
og kökum, sem við bökuðum í þar til gerð-
um pottum.
Morguninn eftir fórum við í reiðtúr um
nágrennið, og var það í fyrsta sinn sem sum-
ir þeirra komu á hestbak. Við vorum nú
ekki neitt sérstaklega virðulegir fyrst eftir
að við stigum af baki, því hestarnir voru
að mínum dómi mjög hastir.
Þann 16. byrjuðum við að ganga. Við
höfðum asna til að bera tjöld okkar og
svefnpoka, og mat fyrir daginn. Asnarnir
gátu tekið upp á því að stoppa allt í einu
/ Philmont.
án nokkurrar ástæðu. Þá var farið að ýta
og toga í þá en ekkert duggði, þeir fóru
ekki af stað fyrr en þeir vildu sjálfir. Þenn-
an dag gengum við til staðar, sem heitir
Indian Writings, og vorum við Jsar í tvær
nætur. Þarna eru ýmsar minjar eftir Indí-
ána. Daginn eltir flutti fornleifafræðing-
ur, sem þarna var og vann að uppgreftri,
fyrirlestur um sögu Indíánanna í dalnum.
Hann fór líka með okkur um nágrennið og
sýndi okkur ýmis merki og myndir, sem
Jjeir höfðu gert í klettana. Einnig sáum við
grunna af Indíánahúsum, gralir, beina-
grindur, örvarodda og fleira. Vatnið Jrarna
og á fleiri stöðum var varla drekkandi og
var af öryggisástæðum sett út í það sótt-
hreinsandi efni. Næstu þrjá daga var geng-
ið frá einum áfangastaðnum til annars og
gert sér ýmislegt til skemmtunar.
Að síðustu komum við til Cimmorineita,
en það var síðasti áfangastaðurinn. Þar vor-
um við í fjóra daga. Fyrsta og annan dag-
inn vorum við aðallega að skjóta af riffl-
um, leika okkur á hestum og ganga um ná-
grennið. Þriðja daginn fórum við að skoða
gamla gullnámu, en Jrar fannst gull síðast
árið 1958, en við fundum Jjví miður ekkert.
Margar kvikmyndir um gullgrafara hafa
SKÁTABLAÐIO
77