Skátablaðið - 01.12.1959, Qupperneq 48

„Ég gat ekki komizt fyrr.“
,.Það gátu allir hinir, líka Johnny, sem
er að vinna til hálf tvö. Og þú átt stytzt að
fara af þeim öllum.“
Hann leit upp að hvíta húsinu, sem sjó-
liðsforinginn, faðir Conways, bjó í með
fjölskyldu sína. Það var vegna starfs síns,
sem Harcourt hafði flutzt hingað og Con-
way með honum.
„En hvers vegna liggur svona á?“ spurði
Conway. „Hálftími til eða frá getur þó
ekki skipt neinu máli.“
„Nei, það skiptir líklega ekki neinu
máli,“ sagði Tom, sem nú var orðinn nokk-
uð gramur. „Það þýðir aðeins, að þú lætur
flokkinn þinn bíða í bátnum í hálftíma
eftir að þeir eru tilbúnir, og þegar þið
komið út að vitaskipinu, þá getið þið að-
eins stanzað þar örfáar mínútur."
„Skiptir þá nokkru máli, hvenær við kom-
um þangað og hvenær við komum aftur?“
Tom andvarpaði, og minntist þess, að
Con var algjörlega ókunnugur öllum stað-
háttum þarna. Þess vegna hóf hann nú að
útskýra hlutina nánar en hann hefði ann-
ars gert, eins gramur og hann var orðinn
út af framkomu flokksforingjans.
„Það skiptir máli, vegna þess að í dag
stendur svo á, að það er lágfjarað. Eins
og stendur er stytzta leiðin út að vitaskipinu
gegn um skurðinn, sem liggur gegn um
grynningarnar, og sparar ykkur tíu mílna
krók, en um fimm leitið verður fjarað út
úr honum. Þá gætir þú ekki einu sinni látið
korktappa fljóta gegn um hann, hvað þá
bátinn ykkar, svo að það gæti kostað ykkur
margra klukkutíma töf, því það flæðir mjög
seint inn í skurðinn aftur. Núna vona ég, að
þú skiljir þetta.“
Con svaraði ekki, svo að Tom sneri sér
frá honurn.
„Þú ættir að fara að koma þér af stað
og eyða ekki meiri tíma.“
Con horfði með ísköldu augnaráði á eftir
sveitarforingjanum, sem gekk burtu, og
gekk síðan hægt og silalega yfir þilfarið
og stökk niður í bátinn.
„Reiðubúnir til brottferðar," tilkynnti
Johnny.
„Eruð þið það?“ sagði Con með tón, sem
kom roða til að hlaupa fram í kinnar hins
samvizkusama Johnny. „Ég held, að við ætt-
um að líta aftur yfir bátinn, svo að við
getum verið alveg öruggir urn að allt sé í
lagi.“
Skátarnir litu hver á annan ráðlausir, og
Nipper Wilson, hinn yngsti og minnsti í
hópnum, brosti uppörvandi til Johnny’s,
sem var ágætur vinur hans. Flokkurinn var
fyrir löngu búinn að fá nóg af foringjanum
og starfsaðferðum hans, en þótt hann yrði
greinilega var við álit þeirra, þá lét hann
það ekkert á sig fá. Hann yfirfór útbúnað-
inn vandlega, athugaði, hvort allar vörurn-
ar fyrir vitaskipið væru um borð, leit eftir
útbúnaði bátsins og kákaði að síðustu eitt-
hvað við utanborðsmótorinn. Hann var svo
lengi að þessu, að Nipper, sem bætti upp
lítinn líkamsvöxt sinn með miklu hugrekki,
fannst ekki mega við svo búið standa.
„Segðu mér eitt, Con, er ætlunin að kom-
ast af stað fyrir kvöldið eða ekki?“ sagði
hann.
„Við förum af stað, þegar ég er orðinn
ánægður," svaraði Con kuldalega.
Tom hallaði sér fram á borðstokk skips-
ins og kallaði: „Eruð þið ekki að fara?“
Johnny hristi höfuðið alvarlegur í bragði,
en Nipper lagðist endilangur á eina þóftuna
og lét eins og hann væri farinn að sofa. Con
leit upp frá vélinni.
„Ég er aðeins að ganga úr skugga um að
allt sé í lagi,“ svaraði hann. „Ég vil ekki
fara af stað, fyrr en ég hef vissu um að
báturinn sé sjóhæfur.“
106
SKÁTABLAÐIÐ