Skátablaðið - 01.02.1983, Qupperneq 37

„Ég er sprunginn“
Sunnudaginn 17. október var
mættur í Dallas (skátaheimilið)
hópur nýliða sem í sínum höndum
höfðu framkvæmd keppninnar og
tímavörslu. Auk þeirra voru mættir
12 áhugasamir keppendur sem upp-
fylltu keppnisskilyrðin, þ.e. aðvera
félagar í HSV, ganga á gönguskóm
og vera með 10 kg á bakinu. Eftir að
pokamir höfðu verið vegnir með
nýju vigtinni, sem „Silfur skafar-
inn“ kom með, gat keppnin hafist.
Mönnum var raðað í rásraðir og
skyldu þeir sem síðastir komu í
mark í fyrra fara fyrstir nú. Fyrstur
fór St. Gull og síðan hver af öðrum
og síðastir komu ,,snikkarinn“ og
,,bóndinn“. Ekki hafði snikkarinn
gengið nema hálfa leiða á Blátind að
ég heyri sagt fyrir aftan mig ,,sælir“
og ,,sjáumst“. ,,Nú jæja það er al-
deilis að það á að sprengja sig á
fyrsta pósti,“ mér var hugsað að
best væri nú að fara sér engu óðs-
lega, ég ætti ábyggilega eftir að sjá
hann síðar á leiðinni með tunguna
niður á bringu og heyra hann stynja
upp ,ég er spmnginn.” Þessar hug-
renningar mínar gáfu mér aukinn
þrótt og innst inni var hvíslað að mér
að ég ætti nú ekki að fara að gera
neinar rósir, bara fara rólega en þó
ákveðið. Og áfram var haldið.
„Te að enskum sið“
Þegar á Blátind var komið var sá
fyrsti sprunginn en ekki var það
bóndinn. Ég tilkynnti komumína og
hélt í átt að stóra Klifi án þess þó að
sjá til bóndans. í síðustu sporunum
á Klifið kom ,,Ávaxtaætan“ á
hlaupum niður og sagðist vera búinn
að borða 1 kg af eplum en það hefði
lítið bætt heilsuna. Þegar tilkynn-
ingarskyldunni á Klifi hafði verið
fullnægt var skenkt á tei að enskum
sið og endumærður hljóp ég niður af
Klifi og gekk rösklega austur á
Skans en ekki sást bóndinn. Fóru
nú að renna á mig tvær grímur og
ætla mátti að hann hefði hlaupið alla
leið. En það þýddi víst lítið að hugsa
um það og áfram var haldið. Þegar
að Eldfelli var komið var bóndinn
okkar í hraðri framsókn á Helga-
felh, Silfurskafarinn á leið niður af
Eldfelli og stuttu seinna tilkynnti ég
mig hjá tímaverði. Niður Eldfell og
upp á Helgafell fór ég og þegar
þangað var komið beið mín glað-
beitt snót sem bauð upp á kaffi með-
an tíminn var skráður. Ekki þáði ég
kaffið enda hafði maður með sér
þarfir í þeim efnum.
Af HelgafelU sá ég Silfurskafar-
ann á túnunum sunnanundir Helga-
feUi og gekk hann æði rösklega
og greinilegt var að endasprettinn
ætti að ganga með hraði. Hvarf nú
Silfurskafarinn bak við hæð sem
lá niður að flugbraut, næst þegar ég
sá hann gat ég helst ímyndað mér að
maðurinn hefði nauðlent á flug-
brautinni, svo aumt var ástandið.
Hafði hann rekið tánna í stein og
dottið en staulaðist þó áfram og
skildu leiðir okkar við girðinguna
sem umlykur flugvöllinn.
„Þátttakendur rigndi niður"
Sporin á SnæfeU voru þung en á
toppinn komst ég, tilkynnti mig og
þá var gangan niður eftir og þaðan
að Dallas. Ekkert sást til Daða
bónda og þegar í mark var komið
var mér tilkynnt að Daði hefði farið
leiðina á 1 klst. og 59 mín. (Síðasti
maður kom í mark á 3.35 og hafði
hann þá bætt tíma sinn umca.2 klst.
miðað við keppnina í fyrra). Daði
fékk því bikarinn til varðveislu ann-
að árið í röð sem ,,besti göngumað-
ur HSV 1982“ og var honum afhent-
ur bikarinn, til varðveislu í eitt ár, á
myndakvöldi HSV sem haldið var í
byrjun nóvember. Af þeim 12 þátt-
takendum sem hófu keppni komu 8 í
mark og óhætt er að segja að þá sem
ekki luku keppni hafi rignt niður því
önnur eins rigning og var þennan
dag hefur ekki komið það sem af er
árinu. Hafa menn nú á orði að þegar
næst verður gengið þurfi að æfa sig
svona viku fyrir keppni og þá helst í
myrkri!!!
SKÁTABLAÐIÐ 37