Sameiningin - 01.12.1910, Qupperneq 5

293
segja þér þetta á hverjum degi, því langt kann að verða
á milli okkar, eða hvor um sig af okkr verðr ef til vill
önnum kafinn; má og jafnvel vera, að eg hafi ekki efni
á að borga fyrir frímerki á svo mörg bréf, eða liafi ekki
tíma til að rita þau. En það sakar ekki. Hugarþel
mitt og ósk mín þér til handa helzt óbreytt. I starfi
mínu og stöðu minni vilda eg reynast þér vel — það er
fastr ásetningr minn—<, svo að eg aldrei sýni þér ósann-
girni eða á nokkurn liátt verði þér til meins. Ef við
gætum saman verið, vilda eg feginn, að þú fengir tekið
þátt í áncegju minni, er vel liggr á mér. Ávallt mun
það gleðja mig, er þér lilotnast fögnuðr eða þú verðr
fyrir happi. Blátt áfram og án alls yfirskins vil eg
segja: Eg- óska þér allrar blessunar með því hugar-
þeli, sem jóla-kátíðinni er samboðið.’
Ekki gjörist þess nein þörf, að slíkr boðskapr sé
borinn fram í háfleygum orðum., eða að eiðr sé að því
unniun, að velvildin sé af öllu hjarta og sterkari en dauð-
inn. Þá er um kærleik og vináttu er að rœða, er meira
varið í smá-útlát, gulls ígildi, sem sí og æ halda áfram,
en víðtœk lieitorð, sem eru einsog ávísanir einstakra
manna uppá stórsununu f jár í banka. 0g ekld er þess
reyndar ætíð þörf, að boðskaprinn sé fram borinn í orð-
um, né jafnvel, að eitthvert áþreifanlegt merki birtist
hið ytra lionum til sönnunar. Að hafa kærleiks-tilfinn-
ing innanbrjósts og breyta lienni samkvæmt — það er
aðal-atriðið.
Fjöldi manna er í heimi þessum, sem vér af ýmsum
ástœðum ekki getum, svo að vel fari, sent jólagjafir, þótt
vér þekkjum þá að meira eða minna leyti. En naumast
er nokkur sú meðal allra kunningja vorra, sem vér ekki
getum látið njóta góðs af því að lifa því lífi, sem að ein-
liverju minni á jólin.
Þeim til handa, er fjærst oss standa, hýrgandi heils-
an, kurteis nærgætni; þeim, sem oss eru nákomnari, sam-
hygð, hjartanlegar heillaóskir, hreinskilin hvatningar-
orð; þeim, sem oss eru nánastir, brœðrahót, ástúð, blíðu.