Sameiningin - 01.12.1910, Síða 40

3i6
einu til annars, þefaði varlega af okkr — hverju um sig, hnerraöi
svo tvisvar, þó aðeins lítiö, einsog til málamyndar, og lagöi svo
kurteislega, látlaust og sakleysislega litla drífhvíta höfuðið uppaö
okkr0 hverju um sig, um leið og það nasaði að okkr við og við, sem
væri það að forvitnast um, hvað við eiginlega værum, og hvaðan
við kœmum.
Við gátum með engu móti slitið okkr frá þessarri yndislegu
litlu skepnu, sem einnig sýndist una sér vel í félagskap okkar. Við
héldum því áfram að láta vel að því — kyssa það, klappa því
og strjúka.
Allt í einu heyrðum við skjálfraddaðan, en þó sterklegan
jarrn, rétt fyrir aftan okkr.
Það var hin umhyggjusama móðir lambsins okkar. Hún var á
beit þar skammt frá, og sýndist allt í einu hafa tekið eftir því, að
lambið hennar var horfið, og var nú í mjög einbeittum róm að kalla
á ástina sína.
Óðar en lambið heyrði hina kallandi rödd spratt það upp; rr’.eð
dásamlegum fimleik og léttleik stökk það yfir axlirnar á einu okk-
ar, og hljóp eins hratt og fœtrnir gátu borið það til móður sínnar.
Hún tók á móti því með mikilli blíðu, og sýndi því öll þau kær-
leikshót, sem aðeins mœðr geta í té látið.
Við virtum þessa fallegu sjón fyrir okkr stundarkorn. Að því
búnu héldum við ferðinni áfram, uppí fjallið.
Lambið litla indæla hafði haft svo mikil áhrif á mig, að eg gat
ekki um annað hugsað. Heimrinn með öllum hans yndisleik varð
einlægt fegri og elskulegri fyrir hugskotssjón minni.
Að nokkurri stund liðinni vorum við komin svo hátt uppi Miðar
hins stórfellda fjalls, að stœrstu börnin héldu, að það ncegðk Þá
settumst við fyrst niðr til að hvíla okkr vel; þvínæst tíndum við
nokkur fjallablóm og sjaldsénar jurtir. og héldum siðan heimleiðis
— ofan fjaliið aftr.
En þá kom voðalegt atvik fyrir.
Þegar við nálguðumst staðinn, þar sem við skömmu áð>r höfð-
um mœtt blessuðu lambinu litla, fórum við eðlilega að hyggja eftir
því; fyrst í stað sáum við ekkert til þess.
Við skimuðum í allar áttir. Þá allt í einu nemr stóra systir
mín staðar, og starir ofaneftir — til vinstri handar. Viíð störum
öll eftirvæntingarfull í sömu átt; og nú bar fyrir okkr sú ssjón, sem
eg aldrei mun geta gieymt.
Bak við ofr lítinn hól á grœna grashjallanum sjáum við eftir-
lætisgoðið okkar. Það stendr upprétt, en allr litli kropprinn nötrar!
...... og við sjáum með skelfing. að eitthvað rautt lekr úr augum
litlu skepnunnar.
Við höfðum rétt aðeins numið þarna staðar, alveg agndofa
af ótta og angist, þegar við líka komum auga á anmað dýr —