Litli Bergþór - 01.04.1998, Blaðsíða 17

Heilladrjúgt ævistarf
Avarp í kveðjusamsœti séra Guðmundar Ola Olafssonar,
Aratungu
Kœri heiðursgestur. Aðrir tilheyrendur.
Það var 13. mars árið 1955 að tœplega 200
Tungnamenn gengu að kjörborði til að velja prest til að
þjóna Skálholtsprestakalli. Ætla má að þeir hafi gert sér
greinfyrir að þeir voru að taka ákvörðun, sem skipta
myndi miklu máli fyrir sóknarbörnin, eftil vill nœstu
áratugina. Jafnvel allt til loka aldarinnar, forveri hans
hafði jú gegnt embœttinu í nœstum hálfa öld.
Milli tveggja ungra guðfræðinga var að velja. Vert
er að velta þvífyrir sér hvað réði því að nœr 6 af
hverjum 10, sem afstöðu tóku, völdu Reykvíkinginn fram
yfir hinn, sem var borinn og barnfæddur Arnesingur og
af góðum og gegnumframsóknarmönnum kominn.
Báðir virtust þeir í stakk búnir til að gegna
prestsembœttinu með prýði, og höfðu sér við hlið konur,
sem vænta mátti að sómdu sér vel í hlutverki
prestskonunnar.
Vœntanlega var það eitthvað í stillilegri framkomu
Reykvíkingsins, yfirvegaðri og öfgalausri túlkun hans á
fagnaðarerindinu, fluttri á afar fáguðu máli, sem vakti
Itjá þeim traust á honum við þessi stuttu kynni. En svo
var það konan hans. Hún heillaði strax við fyrsta
handtak, hlýtt, hiklaust og bar vott um ríkan kœrleika.
Líkamsburður sýndi reisn og kjark. Augun spegluðu
gáfur og athygli. Sterku og hljómmiklu söngröddina var
yndi á að hlýða og túlkun hennar í sálmasöngnum var
vott um einlœga trú. Að þrem mánuðum liðnum voru
þessi ungu hjón, Guðmundur Oli Olafsson og Anna
Magnúsdóttir komin til þjónustu í prestakallinu með
búsetu í hjarta sveitarinnar, á Torfastöðum.
Við sveitungar þeirra fengum síðan að njóta
starfskrafta Önnu í 32 ár, en hún dó í apríl árið 1987.
Hennar er sérstaklega Ijúft að minnast í dag þegar 70 ár
eru liðinfrá fœðingu hennar.
I mörgu tilliti er erfitt að skilja að staifþeirra hjóna,
svo samstiga sem þau voru.
1 sumu var séra Guðmundur að sjálfssögðu í
fyrrirúmi, svo sem við kirkjulegar athafnir, en Anna hinn
öruggi rœðari, eða má et til vill líkja henni við bátsmann,
sem hefur forustu um að öll áhöfnin inni sitt starfaf
höndum með kostgœfni.
Við gestamóttökur á heimili þeirra hafði Anna hins
vegar frumkvœði og veitti öllum, sem að garði bar af
mikilli rausn, en með traustum stuðningi Guðmundar.
Þar var öllum strax ljóst að þeir voru velkomnir og
þörfum þeirra væri Ijúft að sinna.
Á sviði félagsmálanna greindust leiðir þeirra hins
vegar meira. Guðmundur beitti sérfyrir stofnun félags á
sviði, sem hann hafði áhuga á, með því að vera
aðalfrumkvöðull að stofnun Hestamannafélagsins Loga
og formaður þess mörg fyrstu ár þess og hefur alla tíð
flutt blessunarorð á hestaþingi.
Hann tók einnig virkan þátt í staifi Ungmenna-
félagsins og á þar minnisvarða, sem er hinn glœsilegi
fáni þess. Félagar þessfá nú og um ókomin ár að njóta
hœfileika hans á sviði myndlistar með glœsilegu
félagsmerki, sem þeir eru mjög stoltir af.
17.12.97.
Anna valdi sér hins vegar vettvang hjá Kvenfélaginu.
Fetaði hún þar ífótspor fyrirrennara síns á Toifastöðum,
Sigurlaugar Erlendsdóttur. Hefúr það áreiðanlega verið
mjög œskilegt fyrir félagið aðfá þannig nýjan liðsmann í
samrœmi við gamla hefð, en um leiðferska strauma í
anda meginmarkmiðs þess félagsskapar; að verða
öðrum að liði.
I starfi sínu semformaður Kvenfélagsins til margra
ára nautAnna mikilla vinsœlda og virðingar bœði innan
þess og utan.
Eitt veigamesta starfÖnnu hér í sveitinni var
kennslan. Flest sín starfsár hér kenndi hún meira og
minna börnum og unglingum við Reykholtsskóla. Til
þess hafði hún menntað sig og þar fékk hún gott tækifœri
til að nota hœfileika sína í annarra þágu í samrœmi við
sitt meginmarkmið í lífinu að stuðla að þroska og velferð
samborgara sinna.
Viðurkennt er að hún hafi jafnan náð góðum árangri
við að aukafœrni nemenda sinna á sviði hefðbundins
skólastarfs. Mér býður þó í grun að ýmsu öðru hafi hún
lœtt í nestistösku þeirra út í lífið. Ekki aðeins að kenna
þeim að meta söng, Ijóð og sálma, heldur ekki síður að
þaufengju jákvœtt viðhorf gagnvart öðrufólki og að
virða verðmœtustu lífsgildi. Þar vænti ég að sáð hafi
verið frœjum sem skutu rótum og eiga eftir að hafa áhrif
um langa framtíð.
Ýmsar hliðstœður þessa voru hjá séra Guðmundi, og
er þar fermingarfrœðslan nœst. Hygg ég að hannfinni
nú. þegar fermingarbörn hans erufarin að koma saman
á fullorðinsárum hve mikils það er metið. Fallegar
myridir eru áreiðanlega til í hugum margra frá
fermingarathöfnum, sem yfir hvíldi svo mikil helgi og
hátíðleiki. Sama má raunar segja um aðrar kirkjulegar
athafnir, svo sem skírnir, brúðkaup og útfarir. Við allt
þetta stóð Anna við hlið hans meðan hannar naut við og
lagði sitt afmörkum.
Eitt er það í tengslum við þetta, seiti ég get ekki stillt
mig um að minnast á. Við sem höfum fylgt til grafar
nœrri hálfri annarri kynslóð Tungnamanna undir stjórn
séra Guðmundar, hljótum að þakka hversu virðulega
kveðjuathöfn allir hafa fengið og þann smekklega
minnisvarða, sem þeir eiga í miiuiingarrœðum hans. Þar
var ekki gerður greinarmunur á þeim sem kallaðir eru
háir og lágir. Allirfengu eftirmœli, þar semfram kom að
þeiráttu virðingu skilið og voru þar hafnir yfir þá flokka,
sem menn skipa jafnan hver öðrum í.
Þannig markaðist allt staifþeirra, Önnu og séra
Guðmundar, af kœrleikanum, sem þau voru kölluð til að
boða, og því að gera okkur, samborgurum sínum, ljóst að
til er einn staður sem ekki hefur stœrð né lögun, og allir
eiga athvarf alltaf. Þar sagði Kristur að vœru margar
vistarverur, og þœr standa okkur opnar, hver sem við
erum og livernig sem á stendur fyrir okkur.
Það er göfugt staifað fœrafólki heim sanninn um að
slíkur staður sé til.
Fyrir það verður aldrei þakkað sem vert er.
Arnór Karlsson.
Litli - Bergþór 17