Litli Bergþór - 01.03.2003, Blaðsíða 21

orðabókarinnar gátum við aðeins skilið hvor aðra.
Skúli skildi eitthvað í dönsku og ég hafði sænskuna
mína. Svo voru Gunna og Skúli, börn Sveins og
Sigríðar, að byrja að læra að lesa í skóla og las ég
með þeim, t.d. Gagn og gaman.
Renala í útreiðatúr 1992.
í Tungu var ég í viku og það er held ég harðasta
námstímabil ævi minnar! Ég var með hausverk af
einbeitingu allan tíman. En þar, og á Selfossi, lærði
ég mesta íslensku af bömunum og ég ákvað að læra
íslensku af ævintýrabókum. Hafði mikið fyrir að
útvega mér Grimms-ævintýrin. Og þegar við fórum
aftur út í apríl, gat ég sagt það helsta á íslensku. - Af
Jóni Pálssyni hafði ég lært að bölva! Það var eitt
það fyrsta sem ég lærði! En ég man að ég hafði
samt ekki lært að segja „ég er södd“ og var alltaf í
vandræðum þegar okkur Gulla var boðið í kaffi og
það voru bomar á borð 10 sortir af kökum og alltaf
verið að bjóða manni meira!
Eitt það eftirminnilegasta frá fyrstu íslandsdvöl
minni var samt hestamannaball í samkomuhúsinu á
Vatnsleysu. Þegar ég kom fram prúðbúin klukkan 6
var allt heimilisfólk í Tungu enn í vinnufötunum og
ég var því viss um að hafa misskilið eitthvað. Var
þreytt og ætlaði að fara að sofa, þegar loksins var
lagt af stað. Þegar við svo komum eftir langa
keyrslu, að því er mér fannst, sátu allir við kaffi-
drykkju og var mikill kliður í salnum. En þegar við
birtumst snarþögnuðu allir. Fólk þjappaði sér saman
svo að við gætum sest og svo var okkur réttar kökur
úr ýmsum áttum, þannig að borðið fyrir framan
okkur var hlaðið. Ég frétti seinna að það höfðu allir
beðið með eftirvæntingu eftir því að Gunnlaugur
birtist með kærustunni svo ég var þama einskonar
„stjarna“ kvöldsins án þess að vita það!
Þarna var sýnt úr Skugga-Sveini, og sungið. Svo
voru kaffiborðin tekin upp, konur settust við aðra
hlið salarins og karlar við hina. Ég dansaði m.a. við
Hárlaug Ingvarsson, sem talaði við mig allan tíman
og ég sagði: „já“ eða „nei“, eftir því sem mér fannst
passa, en skildi ekki neitt!
Eitt af því, sem ég tók sérstaklega eftir, var hvað
karlamir hreyfðu sig sérkennilega á bekkjunum.
Þeir voru þá víst að staupa sig, en það mátti ekki
sjást. En neftóbakið sást í stórum röndum eftir
endilöngu handarbakinu og þá list að draga þetta allt
upp í nasimar, hef ég ætíð undrast síðan! Leist mér
illa á dökka straumana, sem fylgdu á eftir og voru
þurrkaðir í tóbaksklúta, og setti Gunnlaugi þau skil-
yrði að ef ég ætti að giftast honum, mætti hann
aldrei taka svona í nefið! - Hann stelst nú samt til
þess af og til, en gerir það samt hóflega! —
Renata og Gunnlaugur á giftingardaginn.
Þau skjöl, sem þarf til að giftast í Þýskalandi,
þekktust ekki einu sinni á Islandi, svo við giftum
okkur daginn fyrir brottför okkar frá íslandi, 13.
apríl 1961 hjá borgardómara að Laugarvegi 13. Þar
þurfti bara vegabréf og vottorð um að maður væri
ekki þegar giftur. Vígsluvottar okkar voru
föðurbróðir Gunnlaugs, Halldór frá Kiðjabergi og
sonur föðursystur hans, Gunnlaugur Briem og án
nokkurs fyrirvara tókst Góu, konu Gunnlaugs, líka
að halda smá brúðkaupsveislu. Síðan játuðumst við
hvort öðru í annað sinn í kirkju um leið og Barbara
var skírð úti í Þýskalandi.
Renata með Barböru áfyrsta ári.
Þegar við komum út aftur til Þýskalands, tók við
að klára námið og æfingarkennsla. Svo fæddist
Barbara í september 1961 og þá hætti ég kennslu.
Við bjuggum í úthverfi Hannover og þar má segja
að ég hafi lært dýralækningarnar með Gulla, því ég
Litli Bergþór 21