Foreldrablaðið - 01.11.1959, Blaðsíða 18

Tólf-ára bekkurinn átti að mæta kl.
8. Þegar kennslustundin hófst vantaði
sjö börn af 28. Nokkrum mínútum síð-
ar var barið á hurðina, tvær stúlkur
voru þar mættar. Þær heilsuðu og voru
niðurlútar.
— Hvað tafði ykkur, spurði kennar-
inn.
— Klukkan heima var vitlaus, svar-
aði önnur þeirra.
— Nú, og hvers vegna gazt þú ekki
mætt á réttum tíma, spurði þá kennar-
inn og sneri sér að hinni stúlkunni.
—- Ja, ég beið eftir Dóru, ég hélt, að
allt væri í lagi með klukkúna.
Það var komin ró yfir bekkinn og
flest bömin orðin nokkuð áhugasöm
við reikninginn. Þá opnast hurðin
skyndilega og einn herrann af þeim,
sem vantaði, snarast inn í stofuna,
gengur djarflega til kennarans, heilsar
og biður afsökunar. Hann segist hafa
sofið yfir sig.
— Það er nú slæmt, segir kennar-
inn, en segðu mér eitt, veizt þú ekki,
að það þykir kurteisi hér að banka á
hurðina og bíða eftir því, að manni sé
boðið að ganga inn fyrir?
— Jú, ég gleymdi því bara, anzaði
drengurinn og byrjaði að draga bækur
og annað dót upp úr tösku sinni með
óþarflega miklum hávaða.
Tíminn var hálfnaður og enn er bar-
ið á dymar. 1 þetta skipti er það dreng-
ur úr tíu-ára bekk, hann er að koma
með leikfimisbuxurnar hans Jóa.
— Hann gleymdi þeim heima, hann
Jói.
— Já, þakka þér fyrir, góði, en það
hefði nú að skaðlausu getað beðið þang-
að til í næstu frímínútum. Við viljum
helzt ekki vera ónáðuð hér í kennslu-
stundum.
Auminginn litli, aðeins tíu ára, skildi
ekki, að neinn hefði verið að gera ónæði
og labbaði í burt.
I þessum svifum sér kennarinn, hvar
einn síðbúinn drengur úr bekknum
kemur eftir skólaganginum, hann bíður
því með að loka hurðinni, þangað til
hann er kominn inn fyrir. Nú er kenn-
arinn orðinn grimmdarlegur á svipinn.
16 FORELDRABLAÐIÐ