Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1959, Síða 70

52
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
smekkvísi og rímhagleik þýðarans.
Nenni ég hvorki né hirði um að nafn-
kenna eitt öðru fremur því til sönn-
unar; enda er það mín kredda, að
slíta aldrei út úr samhengi vísur eða
vísubrot áliti mínu til hags eða
stuðnings. Það getur oft orðið að
hermdarverki.
Ekkert skal út í það farið, sem
svo margir ritskýrendur nú á dög-
um þrástaglast á, hvað hefði getað
átt sér stað, ef eitthvað annað hefði
ekki skeð. En við, sem unnum skáld-
inu við hafið og verkum hennar,
megum vel við una að sjá þessi hjá-
verk hennar — íslenzku kvæðin í
fyrra og þessar þýðingar í ár — nú
komin út í fallegum útgáfum, sem
halda munu nafni hennar á lofti
löngu eftir að við, sem nú iifum, er-
um gengin fyrir ætternisstapann.
Páll S. Pálsson:
MINNINGAR FRÁ
ÍSLANDSFERÐINNI
Þeim hjónunum, Páli og Línu,
eins og okkur er tamast að nefna
þau, veittist sá fagnaður að geta
heimsótt föðurlandið sameiginlega í
fullri heilsu og andlegu fjöri sumar-
ið 1954. Nú hafa komið út hjá prent-
smiðjunni Leiftur í Reykjavík ferða-
minningar þeirra. Heimskringla
hafði birt sumt af þeim nokkru áður
en hún rann saman við Lögberg.
Þetta er óslitin ferðareisa, eins og
þeir gömlu komust að orði, frá því
er þau flugu frá Winnipeg og til þess
tíma er þau komu til baka. Lýsir svo
að segja hver lína hrifningu gest-
anna og vinafagnaðinum heima fyr-
ir. Ég efast um, að nokkurs staðar á
jarðríki sé gestum fagnað eins inni-
lega og burtfluttum íslendingum er
fagnað á íslandi. Það gengur stund-
um næst því að vera barnalegt. Þeim
finnst mörgum, að þeir hafi heimt
okkur úr helju. Og þó það sé aldrei
beinlínis sagt, er þetta fólk sannfært
um, að íslendingum geti hvergi í
víðri veröld liðið eins vel og í heima-
landinu. En íslendingar eru sjálf-
stætt fólk og líður yfirleitt vel, hvar
í heimi sem þeir búa. Og þó kann
eitthvað af þessu að vera rétt frá
sálfræðilegu sjónarmiði, einkum
hjá innfjálgu fólki, sem oftar lítur
til baka en framundan — sem sér
fjöllin blárri og hagann grænni í
fjarlægðinni en fyrir framan tærn-
ar á sér. Þetta allt endurspeglast i
ferðaminningum Páls, svo að hrifn-
ing hans og átthagaþrá og ást, ásamt
hlýhuganum til fólksins, bregzt
hvergi. Frásögnin er hressileg og
fjörug, og skáldleg með köflum —
og sjaldan farið á of miklum seina-
gangi. Innan um er svo stráð tilvitn-
unum í sagnir og sögu að fornu og
nýju, og óspart leitað til skáldanna
til smekkbætis. Enginn skrifar svo
um ísland, að hann ekki sláist í fylgd
með þeim. Síðast en ekki sízt eru
þar að minnsta kosti þrjú frumort
kvæði: í landsýn, Á Norður-Reykj'
um og Við burtför frá íslandi
einkar hlý og þíð og vel kveðin, eins
og Páls er von og vísa.
Fremst í bókinni eru ljómandi
fallegar og vel prentaðar myndk
þeirra hjónanna, hlið við hlið, en þa®
slys hefir hent prentarann, að get
konunni nýtt nafn — Ólöf fyrl*
Ólína. Engar prentvillur aðrar var
ég var við, sem bagað geti.